piątek, 20 maja 2016

Tsy lata...

Ceść! To ja - Lucek.

Wiecie co?
Właśnie dziś mijają tsy lata od dnia, w któlym mamusia moja kochana mnie znalazła.

Nie wyglądałem wtedy najlepiej. I podobno nie rokowałem...
Ale się zawziąłem i se żyję.
I dobrze mi z tym życiem.
Wprawdzie na dwór wychodzę na uprzęży, bo podobno mogę sobie krzywdę zrobić bez szelek i smyczy, ale i tak jest fajnie.
Najbardziej lubię tarzać się w piachu, czyli jak mówi mamusia "synuś na plaży"

Tloskę mam zakuzone usy, ale jest MEGA!
Kocham huśtać się na ławce (zdjęcia nie ma, bo ani mamusia, ani Asia nie pstryknęły).
Najfajniej huśta się z Anią i z tatusiem.
Oni mają fantazję, bo te inne kobiety boją się, że spadnę i się skrzywdzę.

Bo według nich naćpaną Luminalem padaczkową pierdołą jestem.

No coś w tym w sumie jest... Nie mam normalnego dla zwykłych ssaków napięcia mięśni, jak spadam, często nie umiem wskoczyć na krzesło. Jak już ta trudna sztuka mi się uda, to popadam w coś, co mamusia nazywa "stupor" i spadam na podłogę jak bezwładna szmata...

Kilka dni temu usiłowałem eksplorować biurko młodej młodszej i kiepsko wymierzyłem...

Talerzyka nie ma. Zupełnie nie ma.
 Ale jest podobno pozytywny efekt: najmłodsza posprzątała swój pokój. Cały! Nie tylko okolice biurka.
Tak więc bywam przydatny.
Można rzec - jestem kotem pracowitym!
Po robocie warto się umyć:

Mimo, że obroża przeszkadza jak cholera!


Podobno zamiast mózgu mam fistaszka (mamusia tak twierdzi) i tenże fistaszek nakazuje mi myć wszystko co się rusza, albo leży bez ruchu:

To, co przypomina tłustą dżdżownicę wywaloną na kopiec kreta, to mój starszy brat Fred w pozycji wyjściowej do "robienia brzuszka", czyli głaskania po podwoziu. A także w oczekiwaniu na moje mycie.

Jakby tak podsumować to moje życie cudem darowane?

ŻYCIE FAJNE JEST!
I FAJNIE JEST ŻYĆ!


Ps: zdjęcia (poza kocią kaleką na samochodowej podłodze) zrobiła mi i Fredkowi moja starsza siostra Asia.

13 komentarzy:

  1. Jestem mało spostrzegawcza czy Lucjusz zaczął seplenić?! Nasza kota tak reaguje na obrożę "przeciwcośtam", bo próbując ją zdjąć zlizuje "paraliżujące" język substancje ;)
    Fred naprawdę jest taki wielki???

    OdpowiedzUsuń
  2. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  3. Kochany Lucjuszu, ja też nie dawałam ci szans, ale dzisiaj bardzo się cieszę, że nie miałam racji, rodzine masz cudną i wierzę, że jeszcze dużo lat z nimi przeżyjesz :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Ojej, jak ten czas pędzi- ani się człowiek obejrzał, a kocina ma już trzyletni staż u Ciebie.Biedny kocio, że nie może żyć pełnią kociego życia.
    Często się ostatnio zastanawiam, czy udomowienie psów i kotów przyniosło im szczęście z ich punku widzenia.Bo z naszego tak, ponieważ dały się stosunkowo łatwo "uczłowieczyć". I my wciąż łudzimy się, że one myślą tak jak my.
    Miłego;)

    OdpowiedzUsuń
  5. to już 3 lata?! pamiętam, jak po cichu kibicowałam temu małemu, kociemu nieszczęściu. a tu proszę - wyrosło z niego przepiękne kocisko. i mimo niedomagań, wygląda na bardzo zadowolonego z życia :)

    OdpowiedzUsuń
  6. wspaniale,zeLucek.zyje.jak.ten.czas.lei.szybko.zycze.mu.dlugich.lat.zycia.pozrawiam

    OdpowiedzUsuń
  7. Śliczne, rasowe kocię! Kibicuję Lucjuszowi od pierwszego wpisu na jego temat, zatem dobrze, że od czasu do czasu piszesz o tym szczęściarzu:)) Kizianki dla niego ode mnie i od mojej kociej czeredki: Bambusia, Gucia i Dyzia:))

    OdpowiedzUsuń
  8. Aż mi się nie chce wierzyć,że czytałam trzy lata temu jak znalazłaś tego kochanego kociaka.Dzieci tak szybko dorastają!!!

    OdpowiedzUsuń
  9. zakochałem się w tym kocie... no, ale w temacie kotów to mam serce niezwykle pojemne :)...
    klikam lajka, nawet pięć lajków...
    Fredowi też...

    OdpowiedzUsuń
  10. Kolejnych! Nie, nie talerzyków. Urodzin! :-)

    OdpowiedzUsuń
  11. Pamiętam pierwszy post o Lucku! Brawo!

    OdpowiedzUsuń
  12. Pięknie się prezentują obiedwa kociumbry :-)

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję, że chcesz pozostawić po sobie ślad :-)