niedziela, 31 grudnia 2017

Więcej narzut już nie uszyję...

Jakoś tak w połowie listopada postanowiłam uszyć narzutę. Znalazłam wzór w gazecie, z której szyłam jabłuszka i nie mogłam pozostać obojętna na jej niekłamany wdzięk i urodę.
Taki klasyczny must have! 
Szmaty dziabnęłam ino mig, pozszywałam kawałki w pasy, a pasy w top. I już.
Mężu widząc żonę w ferworze szyciowym zadał klasyczne pytanie:
- Co robisz?
- Szyję. - Odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- A co?
- A narzutę.
- Dla kogo?
- W sumie to dla nikogo. Po prostu bardzo mi się podoba i zapałałam chęcią uszycia. A jeśli znajdzie się jakiś chętny jeleń, to mu, temu jeleniu, oddam z przyjemnością.
- Oooo! To ja chcę! - Zakrzyknął mój mąż.
- Chcesz być jeleniem?! 
- TAK!

Top, jako się rzekło, uszyłam szybko - jakoś w dwa, może w trzy popołudnia. 
Potem skanapokowałam i...
I pikowanie mnie znudziło.
Na tyle skutecznie, że w międzyczasie poszyłam sporo świątecznych drobiazgów (część z nich pokazywałam w poprzednich wpisach).
Narzuta leżała i czekała cierpliwie, aż  mi znudzenie przejdzie.
No i się doczekała. Wczoraj wieczorem wbiłam po raz ostatni igłę przy podszywaniu lamówki.
Tak oto się prezentuje:

Na jej widok Ania westchnęła z zachwytem:
- Jaka super!
- Hola hola! Nie dla ciebie! Dla taty!
I teraz chodzi i pojękuje:
- Taka super. I taka NIE MOJA! 
Mąż człek z miękkim sercem przychyla się do zrzeczenia swoich praw do narzuty na rzecz młodszej córki. Może jednak nie chce być jeleniem...


No to teraz zbliżenie na pikowanie, które tak okrutnie mnie wynudziło:


I jeden błąd, na jednym z pasków:

Nieco się marszczy, ponieważ ZAPOMNIAŁAM wypikować go w odpowiednim czasie i tak został bidula pomiędzy wypikowanymi pasami :-D


No cóż - nie myli się ten, kto nic nie robi. 
A poza tym - to moja ostatnia narzuta. Kolejnych nie będzie...
















... w tym roku rzecz jasna! :-D 

To na zakończenie dane techniczne: 
  •  narzuta nie jest duża: 135 cm na 160 cm.
  • Zdjęcia autorstwa Joanny.
  • Wszystkie materiały użyte do uszycia narzuty kupiłam u Ewy









wtorek, 19 grudnia 2017

Pierwsza polska patchworkowa!

Dawno nie było u mnie na blogu recenzji. Jakoś czasu brak i weny na pisanie jakby mniej.
Ale od wczoraj aż mnie palce świerzbią, żeby podzielić się z Wami moją opinią na temat najnowszej książki, jakiej właśnie od wczoraj jestem szczęśliwą posiadaczką!

Takiej na polskim rynku jeszcze nie było.
Tzn., żeby być w zgodzie z rzeczywistością - były. I owszem. Ale nie polskich autorów. Wszystkie to tłumaczenia z innych języków.
Tak więc proszę państwa oto ona! Pierwsza, polska patchworkowa i zapewne nie ostatnia książka Marzeny Krzewickiej:

Zdjęcie ze strony Mananko

Część zasadniczą recenzji zacznę może od przedstawienia autorki.
Jak możemy dowiedzieć się z tylnej okładki, Marzena Krzewicka:
  • z wykształcenia archeolog śródziemnomorski
  • z zawodu dziennikarka
  • z zamiłowania quilterka (...)

A prywatnie: gaduła zakochana w kolorze niebieskim, roztargniona okularnica ceniąca artystyczny nieład i bardzo kontaktowy człowiek ;-)

To teraz skupmy się na zewnętrznej stronie książki, czyli na pierwszym efekcie wizualnym:
okładka w kolorze szafirowym, (co nie powinno dziwić w świetle zamiłowania kolorystycznego autorki) z pomysłowo wkomponowanymi w formie heksagonów fragmentami prac Marzeny. 
Oprawa jest bardzo fajna w dotyku - taka ja wiem? Satynowa? 

Ale co tam okładka. Wszak nie ocenia się książki po okładce.

Teraz część zasadnicza, czyli pokaż kotku, co masz w środku ;-)

Zdjęcie ze strony Mananko

Pierwszy rozdział to po prostu bardzo szczegółowy opis tego, co do szycia patchworków jest niezbędne. Od wyboru odpowiedniej maszyny, stopek, radzenia sobie z ewentualnymi drobnymi awariami sprzętu szyjącego,  przez igły, nici, dobór kolorystyczny materiałów,  markery, pisaki, cięcie, wypełnienia itp itd...
Zdjęcie ze strony Mananko


Rozdział drugi to już konkret. Czyli JAK SZYĆ, żeby nie zwariować! Sposoby na okiełznanie tkanin, jak szyć ekonomicznie i poprawnie. Jak zwalczać uparte szwy, chętnie tworzące na środku pracy mniej lub bardziej "artystyczne" wulkany.
Osobiście bardzo mocno przewertowałam rozdziały o trójkątach i o okręgach. To śmierć moja! Raz mi się udają, a innym razem... Ekhemm.... Spuśćmy zasłonę milczenia ;-)
Zdjęcie ze strony Mananko



Po szyciu następuje PIKOWANIE, czyli rozdział nr trzy.
Jak zrobić kanapkę - z agrafkami czy ze szpilkami (mała przekąska na ostro ;-) ). 
I gdzie ją zrobić: na stole czy może na podłodze? Jak okiełznać chlebek, masełko i szyneczkę? Yyyy... Znaczy spód, wypełnienie i wierzch. A potem w jaki sposób pikowaniem wydobyć z naszego dzieła całe piękno i urodę. 

Koniec wieńczy dzieło, tak więc czas na rozdział czwarty i ostatni.
O tym w jaki sposób "obrobić" ostatecznie nasz patchwork, żeby go nie zbrzydzić sobie i otoczeniu. Prosto, czy "na herbatnika"? A może metodą "na poszewkę". Lamówka pojedyncza, czy może podwójna? Ozdobna bordiura też kusi...

Podsumowując: bardzo się cieszę, że w końcu mam taką zarąbistą książkę, w której jest wszystko to, co do sz(ż)ycia  jest mi potrzebne.Wbrew tytułowi nie jest to książka adresowana tylko do osób początkujących. Absolutnie nie.
To takie bardzo wygodne kompendium wiedzy dostępne w każdej chwili zwątpienia. Bo przecież czasem takie uczucia ogarniają patchworkujące osoby. Nie tylko początkujące. I zdecydowanie wygodniej i szybciej jest sięgnąć ręką na półkę po książkę niż gmerać w internecie w poszukiwaniu rozwiązania nurtujących nas wątpliwości.

Książka jest napisana bardzo przystępnym językiem, lekkim stylem i z werwą. W każdym zdaniu widać pasję Marzeny. 
Pasję i ogromne umiłowanie patchworków i quiltów, trwające nieprzerwanie od lat. 
Pięknie napisała o tym we wstępie: 
(cyt:) Niniejsza książka jest niczym patchwork mojej wiedzy - składa się z kawałeczków doświadczeń prawie trzydziestu lat szycia"

Ogromnym atutem książki są zdjęcia. Jest ich dokładnie 568 (!). Idealnie uzupełniają i współgrają z tekstem. Czyli jak ktoś nie zrozumie słowa pisanego - podpiera się zdjęciem. I na odwrót - zdjęcie niewiele mówi? W treści jest odpowiedź. 

To teraz będzie Ata i jej prywata :-)
Autorką zdjęć (no nie wszystkich, rzecz jasna!) jest moja osobista córka Joanna!





No i ja też mam tyciusieńki  udział w tej książce, co zostało ujęte w podziękowaniach Marzeny i wydawnictwa FIBRUM:

Dostałyśmy z Chudą egzemplarze autorskie ze specjalnymi dedykacjami.
Moja brzmi następująco: Współquilterce i ulubionej Modelce ze str. 124
Mogę się założyć, że te osoby, które mają już książkę Marzeny, właśnie ją wertują w poszukiwaniu modelki :-D 
To dodam jeszcze, że w zdecydowanie mniejszym fragmencie "jestem" również na stronie 127 ;-)
A jeśli ktoś nie ma książki?
Nic straconego! Można to zmienić bardzo szybko! Na blogu Marzeny są podane wszystkie szczegóły dotyczące zakupu książki.
Dodam jeszcze, że książkę można również kupić stacjonarnie u Ewy i u dziewczyn w Outlecie tkanin.

Marzenko! Życzę Ci, aby Twoja pierwsza, polska patchworkowa książka była rozchwytywana jak świeże bułeczki i żeby  konieczny był szybki dodruk  ;-)
Życzę Ci również, aby ta pierwsza książka nie była Twoją ostatnią. Bo jesteś osobą, u której wiedza teoretyczna idzie w parze z  praktyczną. Ty umiesz ten duet pięknie przedstawić i przekazać innym. 
A to niesłychanie rzadko się zdarza :-)

sobota, 16 grudnia 2017

Tutorial - zrób sobie choinkę

Choinkę można samodzielnie kupić, albo samodzielnie zrobić. Wybór należy do nas.
Po dzisiejszym poszukiwaniu odpowiedniego drzewka świątecznego stwierdziłam, że taniej i szybciej będzie własny hand made.
Oto dowód.
Na dzisiejszą sobotę zaplanowałyśmy z dzieckiem starszym zakup choinki. Pora jakby najwyższa, bo za tydzień to ja raczej w garach będę tkwiła i czasu na zakupy drzewianne mieć nie będę.
Wyjechałyśmy z domu o godzinie 11:00. Wróciłyśmy o 13:30...
Dwie i pół godziny szukania chujaka to naprawdę ciut za wiele jak na nasze nerwy!
Nie to, że my takie kapryśne, tylko nie było w czym wybierać.
Wszędzie świerki były albo za wielkie (4 i pół metra to jakby więcej niż nasze wymagane 2 i pół na maksie), albo za małe (1 metr, w porywach półtora to nadal za mało).
Jeśli już spełniały wymagania wysokości i szerokości w biodrach (szersze dwa razy niż my obie z Chudą razem), to igły miały jakby żółte. Albo gałązki zwiędnięte (cięte w październiku były, albo co...).
Do ostatniego punktu sprzedaży drzewek nazwanym przeze mnie "lest czens" (ostatnia szansa) dotarłyśmy mocno zniechęcone, zmarznięte i zniesmaczone.
Weszłyśmy na placyk i... I obie wystartowałyśmy do tej samej choinki. Obie na raz złapałyśmy ją w objęcia. Bez słowa. No prawie. Bo ja się wydarłam konkretnie:
- HALOOO! CZY KTOŚ TU JEST OD TYCH CHOINEK???
Pan był i wychynął zza igliwia.
- Czy może pan potrzymać choinkę, żeby córka oceniła, bo potrzebuję wsparcia?
Pan się chętnie zgodził i potrzymał.
Pokiwałyśmy z Chudą zgodnie głowami, pan zapakował chujaka w siatkowego kondoma, a potem wrzucił zgrabnie do samochodu, inkasując wcześniej należność.
Co nas aż tak urzekło w zwykłym świerku?
SZYSZKI! Wielkie! Prawdziwe, długie, świerkowe. I wyglądają tak, jakby je ktoś specjalnie powiesił na jednej wysokości dookoła całej choinki.
Czegoś takiego jeszcze nie widziałyśmy, bo i siłą rzeczy nie miałyśmy!
Przemarznięte, ale nieziemsko szczęśliwe, wróciłyśmy do domu, po drodze napawając się niesamowitym zapachem świerku.
Kiedy już odtajałam i zdarłam z siebie warstwę zmarzliny stwierdziłam, że  w sumie to szybciej i taniej byłoby zrobić sobie samemu chujaka. Zwłaszcza, że wszystkie potrzebne materiały mam w domu.
I tak, niewiele myśląc, ruszyłam najpierw do komórki, a potem w ogród własny.
No to teraz przystępujemy do działania.
Rzeczy niezbędne do wykonania własnej choinki:
- nożyce do blachy/drutu
- siatka metalowa (taka cienka, sześciokątna - dostępna w każdym markecie budowlanym za grosze)
- sekator ogrodowy
- krzaczor z igłami do cięcia (u  mnie tzw. "kłujak",  czy jak mu tam jałowiec srebrny płożący)
- pieśni radosne, świąteczne

Zaczynamy od wyprawy do komórki i wychapania nożycami do blachy kawała siatki.
Wracamy do domu. Bierzemy sekator i idziemy zrobić ciachu-ciachu jałowcowi. Na oślep, bo ciemno jak w... No... Każdy wie jak w czym.
Tniemy tak mniej więcej karton gałązek:


Wracamy do domu.
Odpalamy świąteczną muzę i radośnie fałszując robimy z drutu stożki imitujące kształt choinek:

Następnie w dziury siatkowe wtykamy gałązki.
Oczywiście nie zapominamy o radosnych pieniach wespół w zespół z muzą odtwarzaną na czymkolwiek ;-)
I po kilkunastu minutach mamy chujaka większego, około półmetrowego:


A ponieważ mamy drugi stożek, zapał do roboty i muza dalej rżnie na całego, robimy drugą. Ciut mniejszą, ale od razu ozdabiamy szyszuniami:

No! Gotowe! Szybko idzie i ładnie pachnie :-)
W dziurki stożków można wtykać nie tylko jałowiec, ale i inne zimozielone chabazie.
Do dzieła! Zabawa fajna, efekt szybki i pachnący.
Polecam :-)
U mnie powstanie tych choinek jeszcze więcej, bo nie żałowałam sobie ani w cięciu siatki, ani w chapaniu jałowca :-D

niedziela, 10 grudnia 2017

Szybkoszyjki część 1

Co to są szybkoszyjki?
Ano jak sama nazwa wskazuje - takie rzeczy, co się szybko szyją.
Tak też było w przypadku dwóch poduch, które stworzyłam wczoraj.
Tempo miałam niezłe - od odebrania przesyłki z panelami, do umieszczenia gotowych poduszek w tzw. głównym pokoju (vel salon) minął jeden dzień!



Jak widać, również one są idealnie wpisane w jedynie słuszny, obowiązujący u mnie w domu w tym roku, klimat granatowo-srebrny.

Jak nigdy nie miałam dylematu i zawahań w doborze szmatek. Pewnie dlatego, że chomiki materiałowe nie mają z tym większych problemów, bo mają w czym wybierać.
Wszystkie szmatki idealnie wpisały się w klimat cudnych paneli odkupionych od okko  na fejsbukowej grupie sprzedażowej.

Piknęłam je na srebrno (bo jakby inaczej!)
Choinki i śnieg pod karetą z wolnej ręki:

Natomiast rameczkę metodą  "na leniucha", czyli wykorzystałam jeden z setek wzorów ozdobnych mojej Miss Mercedes:


Na zdjęciu jest fragment jednej poduchy. Druga ma na ramce pikowanie w ślimaczki, również będące "wbudowanym" wzorem.

No cóż - jestem bardzo zadowolona z nowych ubranek na poduszki "salonowe".
A zwłaszcza z tego, że tak szybko się uszyły :-)

Teraz tworzę kolejną szybkoszyjkę. I nie jest to poduszka ;-)

Ps: zdjęcia oczywiście autorstwa mojego zawodowca, czyli Joanny :-)

niedziela, 3 grudnia 2017

Drobiazgowe zaległości

Ło matko z córkom! Ani jednego wpisu w listopadzie!
Ależ się opóźniłam i zaniedbałam!

Co mam na swoje usprawiedliwienie?
Niewiele. Dwa słowa: notoryczny niedoczas!
Gdyby za czas wolny płacono gotówką, byłabym bankrutem :-D
No nic to. Czasem jakąś tam chwilkę łapałam i szyłam pierdołki i drobiazgi.
I się zebrały te drobiazgi w zaległości.

Zacznę od tego, co uszyłam tak zwanym rzutem na taśmę, czyli kalendarz adwentowy dla moich sssstrasznie starych, ale niezmiennie hodujących w sobie dziecko wewnętrzne, córek.
Panel kupiłam na początku listopada i ciągle wydawało mi się, że czasu na uszycie to ja mam hohoho! A może i więcej ;-) Wprawdzie moje dziewczyny mają już jeden kalendarz, który uszyłam jakieś dwa-trzy lata temu, ale doszłam do wniosku, że może czas na małą zmianę.

Aż tu nagle, w ubiegłą niedzielę, dodarło do mnie, że czas to mi się skurczył do bólu i kalendarz muszę uszyć JUŻ i NATENTYCHMIAST, jeśli ma być użyty od razu, po bożemu, pierwszego grudnia.
Sprężyłam się i dałam radę!
Oto on:

Wypikowałam na szybciora, lotem nawalonej pczoły.
Górę nitką metalizowaną złotą, a dół metalizowaną srebrną:




Ufff! Dałam radę i kalendarz godnie pełni swoją funkcję od 1.12 :-D

To nie jedyny kalendarz, który powstał u mnie w tym roku.
Drugi, a według kolejności szycia, pierwszy był ten:


Ten mogę nazwać wielbłĘdem, bo się machnęłam przy szyciu. W sensie, że nie poczytałam przed cięciem instrukcji szycia, tylko podziabałam wszystkie kieszonki jak leci, a potem je przyszłam.
A to nie tak miało być! O nie! Trzeba je było ciąć w poziomie i przyszywać jak pan Bóg przykazał od 1 do 25. Trochę się zdeprymowałam, bo doczytałam po niewczasie, ale potem wzruszyłam ramionami i stwierdziłam, że wielbłĄd wyszedł temu kalendarzowi tylko na zdrowie, bo cała zabawa w tych kalendarzach polega na poszukiwaniu kolejnej kieszonki i odkrywaniu co też ona kryje w sobie. A wg. instrukcji szyciowej kieszonki byłyby po kolei. Bez sensu! Tak więc jest jak jest - inaczej nie będzie :-D
W zbliżeniu wygląda o tak:
Jako element poglądowy, w jednej z kieszonek wylądował lizak czekoladowy. Dość długi, szczerze mówiąc.
Tenże kalendarz jest prezentem dla mojej siostrzenicy.

Zastanawiałam się jak go zapakować. Najprościej byłoby wtrynić w kupną, papierową torbę. Trochę trudniej - opakować papierem, przewiązać kokardą.

Ja poszłam ciut dalej i opakowanie na prezent po prostu szyłam :D

Alicja będzie mieć jakże modny w tym sezonie plecako-worek (czy też może worko-plecak?).
Na pewno przyda jej się na wycieczki. Albo na strój na WF. Albo na skarby. Albo... Sama sobie wymyśli na co :-D
Worek jest raczej solidny i dość wytrzymały, bo do środka dodałam podszewkę:

A tak prezentuje się na plecach poglądowych (Anna robiła za modelkę)
Mam nadzieję, że oba prezenty przypadną najmłodszej pannie w rodzinie do gustu...

A na zakończenie zaległości durnowieszka naścienna w klimacie okołoświątecznym.


Czyli: był sobie panel z bałwanami, szkoda Acie było go ciąć, no to se  strzeliła takie coś naścienne.
W jedynie słusznej i w tym roku obowiązującej wg. Joanny kolorystyce, czyli granat ze srebrnym...
Rozmiar całokształtu: 123 cm na 43 cm. Czyli idealnie wpisuje mi się w kawałek łysej ściany, przy której będzie za czas jakiś stała choinka.
Bałwanki w celu uwypuklenia ich urody, piknęłam z wolnej ręki "doobkoła":
A ramki (jedynie słuszne, czyli biało-srebrne i granatowo-srebrne) srebrną metalizowaną nitką.

No cóż ja mogę rzec? Się pokajać, że przerw takich długich we wpisach już nie będzie? No nie wiem... Poza tym - mało kto już tu zagląda i komentuje, więc...
Nie mnie zadowolona jestem, że przy tak koszmarnie okrojonym czasie jednak czasem coś mi się udaje szyć. Czy to się podoba, czy nie - to już insza inszość :-D


Za zdjęcia dziękuję bardzo mojej starszej córce Joannie :-)

Informacje dla dociekliwych:
Panel na kalendarz z domkami, nici metaliczne i specjalne igły do szycia tymi metalikami kupiłam u TU
Drugi panel kalendarzowy (ten, który najpierw pocięłam, a potem poczytałam instrukcję) do nabycia był (a może i dalej jest) TU 
Panel z bałwanami kupiłam na wyprzedaży na FB od Agi z Wytwórni Śliczności.