środa, 30 sierpnia 2017

Australia w Warszawie

Człowiek nigdy nie wie i nie jest w stanie przewidzieć, co go spotka po wyjściu z domu.
Najlepszym przykładem jestem ja osobiście.

Zwykły, wczesny wieczór sierpniowy. Wczoraj.

Pojechałam po moje dziecko starsze do pracy.
Czemu? Bo bardzo późno skończyła Radę Pedagogiczną, a potem jeszcze było spotkanie z rodzicami zerówkowiczów. Tak więc do domu zwinęłaby komunikacją miejską w okolicach godziny 22:00.
Matką osobistą i jej "błękitną szczałą" -  zdecydowanie przed 21:00.
Zajechałam pod szkołę tradycyjnie sporo przed czasem.
Czemu taka tradycja moja? No bo ja jestem dziwnym człowiekiem i wolę być co najmniej pół godziny przed czasem, niż pół minuty po czasie. Poza tym mam jeszcze jedno skrzywienie - lubię czekać... Nieważne gdzie i na co. Bylebym miała na czym siedzieć i co czytać :-D. Wszystko jedno co - książka, gazeta, ogłoszenia, internet.

Tak więc wczoraj również nie było inaczej.

Radyjko gra, internecik w komóreczce działa jak ta lala, zacna, tzw. kolejna gównoburza na fejsbuczku dobrze się zapowiada.
Normalnie żyć nie umierać!

Obok mojego samochodu przycumował młodzieniec w wieku cirkaebałt szósta klasa.
Rozmawiał przez telefon.
Rozmawia, to rozmawia. Co mi do tego.

Oflagowałam się we własnym jeździdle w oczekiwaniu na starszą progeniturę i dobrze mi było.

Przez jakieś dwie, no może trzy minuty...

Słyszę pukanie w szybę.

Młody człek skończył rozmowę przez telefon i zapragnął bezpośredniego kontaktu z ludziem.

Uchyliłam okno i zapytałam grzecznie:
- Słucham.
- Przepraszam panią - powiedział naprawdę przepraszającym tonem - czy pani pomaga zwierzętom?
- Yyyyy... Noooo taaaak... Swoim kotom zawsze. A co?
- A bo pod pani samochodem siedzi królik...

No siedział. Bo mu ciepło w kuperek od nagrzanego silnika było :-D
Potem pokicał na trawnik, a my za nim.


Rudy, co lepiej widać na drugim zdjęciu, kiedy to baranek wypiął się na walący go po oczach flesz:


Króliczek był łagodny, puchaty i pulchniutki. Bez problemu dawał się głaskać i drapać za kłapciatymi uszami.
- To twój królik?
- Nie. On kicał po chodniku i ja za nim szedłem z rowerem, bo się bałem, że pod samochód wpadnie. Raz nawet wyszedł na jezdnię i go musiałem zastawiać kołem, bo się bałem, że go coś przejedzie. A on potem poszedł do pani pod samochód.
- O matko... Skąd on się tu wziął?
- Nie wiem. To już drugi królik, którego tu znalazłem.
- No coś ty?!
- No naprawdę.
- I co zrobiłeś?
- Zabrałem do domu. Tego też wezmę.
- A co na to mama?
- Już wie. Dzwoniłem do niej. Idzie tu i się zgodziła.

W czasie naszej rozmowy, grono pasterzy kłapciasto usznego zwierza z dwóch osób (chłopiec i ja) powiększyło się o jego młodszą siostrę, potem o "wydzwonioną"  mamę, a następnie o moją Chudą.

I tak oto, w środku miasta stołecznego Warszawy, stało sobie pięć osób i debatowało nad tym nie CO zrobić z królikiem, tylko JAK go bezpiecznie odtransportować do domu.
Ostatecznie królik został wpakowany do plecaka, który z dumą niosła na brzuchu siostra chłopca.
Dzieci mają zrobić ogłoszenia i rozwiesić po okolicy. Bo może ktoś się nie pozbywa nadmiaru królików, tylko zwyczajnie komuś prysnął.
Ot taki królik na gigancie.
Chociaż przy poprzednim króliczym znalezisku ogłoszenia nie przyniosły oczekiwanego rezultatu.

W międzyczasie wyjaśniło się, dlaczego chłopiec pomyślał, że pomagam zwierzakom w opałach:
- Bo pani ma samochód z naklejkami ze zwierzętami...

No fakt - mam tego "trochę". Ale głównie koty :-D Bo tylko jedna naklejka jest misiem, który ma na brzuszku beztroski, informacyjny napis: "Nie spieszę się - jadę do pracy".

Kiedy w końcu wracałyśmy do domu, Asia po chwili milczenia powiedziała:
- Ten królik miał być nasz...

No cóż. Faktycznie może i tak. Bo przez lat 9 mieliśmy królika. I mimo, że zszedł był z tego łez padołu dwa lata temu po 11 latach króliczego życia (Ania dostała go jak zwierz był już dwuletni), to do tej pory łapię się na tym, że jak mam coś jadalnego dla królików, to chcę zanieść do kłapoucha.

Powiedziałam do Chudej:
- Też tak sądzę. Ale jak miałam wyrwać dzieciom z rąk zwierzaka? Głupio trochę by było. Poza tym - skoro to taki królkodajny trawnik, to się rozglądaj, jak będziesz z pracy wychodzić :-D

Tak więc - nie zdziwię się, jak moje dziecko starsze wróci z pracy z królikiem w torebce, bo już wiem, że u niej przed szkołą jest Australia. W Warszawie.



sobota, 26 sierpnia 2017

Reforma okiem bibliotekarza

O reformie oświaty na pewno słyszeli wszyscy. Większość wspomnianych słyszących ma jakieś tam zdanie na ten temat.
Jedni są za, inni przeciw.
Pozwolicie, że swoje zdanie zachowam dla siebie.
Jedynie pokażę Wam, jak reforma wygląda od strony podręcznikowej.
Tak fizycznie, nie merytorycznie, bo nie mam ani kompetencji ani chęci na wgłębianie się w treści podręcznikowe.

Kilka lat temu, a dokładnie w 2014 roku, do szkół podstawowych trafiły pierwsze, darmowe podręczniki dla klas pierwszych szkoły podstawowej. Tzw. "Elementarze".
Jak wspomniałam, nie będę się rozpisywać, co one były warte...
Pierwsze klasy miały tego cuda części cztery.
Rok później, czyli drugie klasy miały już części 9 (!), bo jedna część do nauki zintegrowanej była podzielona na dwa kawałki: A i B (czyli 5 książek), a pozostałe 4 części to matematyka.
Klasa trzecia to już nie w kij dmuchał, ponieważ części rozmnożyły się przez pączkowanie do części sztuk 10. Do tychże podręczników dołączony był również tzw. materiał ćwiczeniowy. Oczywiście osobno do nauki przedmiotów zintegrowanych jak i do matematyki.
Poza tym, dzieciaki dostawały  darmowe podręczniki (i ćwiczenia) do nauki języka angielskiego.

Jedynie podręczniki do religii były i dalej są płatne.

W kolejnych latach darmowe podręczniki  swoim zasięgiem obejmowały co raz starsze roczniki.
No i ok.

Dwa lata po wejściu w życie innowacji, na skutek protestów nauczycieli nauczania początkowego, wprowadzono możliwość wyboru podręczników dla klas 1-3 SP.
Trudno się dziwić nauczycielom, że z chęcią skorzystali z takiej możliwości i wybierali inne podręczniki niż osławiony elementarz menowski.
Najczęściej byli to "Tropiciele". Części 5. Do tego ćwiczenia szt. 10 (na dziecko, zaznaczam!)

Czy w związku z tym "Elementarze" dla klas pierwszych, jako niepotrzebne i nieużywane, poszły na makulaturę? Ależ skąd! Ministerstwo i organy prowadzące napisały jasno: jeśli stan podręczników nie budzi zastrzeżeń, należy je zachować i przechować dla kolejnych roczników.
Nieważne, że nikt ich FIZYCZNIE nie chce i nie będzie używać! Mają se być w szkole i już!
A gdzie je przechowywać? No cóż...

Wróćmy do roku szkolnego, który jeszcze się w sumie nie zaczął. Czyli do 2017/18.

REFORMA! Ha!

To dopiero hardcore!

Zmiana programu nauczania dla klas pierwszych i czwartych SP. Drugie, trzecie, piąte i szóste oraz trzecie gimnazjum niezreformowane, ale z darmowymi podręcznikami.

No to weźmy na tapetę klasy pierwsze SP.
Dla przypomnienia - przerabiani byli "Tropiciele".
Jak sobie może pomyśleć zwykły zjadacz chleba? Po bożemu: skoro mamy takież podręczniki z roku ubiegłego, to w tym też dadzą radę, bo nie są zniszczone, zużyte i nadają się do użycia.

Otóż nie! Zjadacz chleba naszego powszedniego się myli!
Bo mamy REFORMĘ!!!
I "Tropiciele" sprzed roku, to teoretycznie inni "Tropiciele" z tegoż.
Teoretycznie.
Bo praktycznie wzięłam do ręki jedną z części i...
I KUŹWA MAĆ RÓŻNI SIĘ!

Czym?

Kolorem okładki, czarodziejskim dopiskiem na tejże NOWI Tropiciele i maleńkim znaczkiem z napisikiem "reforma 2017"
A zawartość? Dokładnie ta sama! Nawet układ na stronie zachowany!





Cudnie, nie?
Podręczniki z ubiegłego roku oczywiście w dalszym ciągu zostają u nas, bo są kupione z pieniędzy na dotacje celowe i nie wolno nam ich wywalić.

Nie miałam czasu, żeby zagłębić się w podręczniki dla klasy czwartej.
Mam prawo sądzić, że też jest analogicznie- lekko zmieniona kolorystyka okładek, a zawartość ta sama...

Klasy siódme - no cóż... Może kalka ubiegłorocznych klas pierwszych gimnazjum?
Też nie sprawdziłam. W nadchodzącym tygodniu pogmeram głębiej w temacie.
Doniosę, jak będziecie zainteresowani.

Do czego zmierzam?
Ano do pokazania Wam, jak wygląda biblioteka na początku nowego roku szkolnego. Ot, darmowe podręczniki same z nieba spadają.
Ostrzegam! Zdjęć jest szt. 10. Dla widzów o mocnych nerwach:













Wczoraj otworzyłam drzwi biblioteki po dwóch spokojnych miesiącach i wmurowało mnie w podłoże...
Nie bacząc, żem w placówce oświatowej, wyjąkałam: O KU...WA! JA PIERDOLĘ!!!

Tjaaaa...



Jak to przełożyć na liczby?

W ubiegłym roku szkolnym wpisałyśmy do inwentarza około pięciu tysięcy podręczników.
W tym ile będzie?
Jeszcze nie wiem, na pewno dużo więcej.
Mamy do ogarnięcia klasy: pierwsze, drugie, trzecie, czwarte, szóste i siódme SP oraz trzecie gimnazjum i uzupełnienia na wszystkich poziomach (uczniowie się rozmnożyli przez wakacje).

Jak to się przekłada na pogłowie ludzkie? Koszmarnie dużo! Klas czwartych, szóstych, siódmych i gimnazjalnych mamy od "A" do "E" - liczebność po 33 ludzia na klasę.

Nie marudzę, nie narzekam. Taka praca.
Tylko pytam: co do cholery mamy zrobić z podręcznikami, z których nikt już nie będzie korzystał, a mamy ich tysiące?
Chociaż w dalszym ciągu z powodzeniem mogłyby się z nich uczyć kolejne roczniki.
Nie ma żadnych rozporządzeń, nikogo chętnego na te tony śmieci z lat ubiegłych.

Ani szkoły, a co za tym idzie, biblioteki nie są z gumy! Szczególnie te w tak liczebnie uczniami wielkich jak ta moja.
Czy czarodziejski napisik na teoretycznie nowych podręcznikach "reforma 2017" jest przepustką do lepszego świata?
Marnotrawstwo pieniędzy pod pięknym sztandarem REFORMA OŚWIATY!

Zdjęcia "Tropicieli" zaczerpnięte z internetu

wtorek, 22 sierpnia 2017

Moja miss Mercedes

Wprawdzie ciągle mamy lato, ale pogoda za oknem przypomina raczej obrzydliwą jesień.
Deszcz, ulewa, mżawka, deszcz...
I tak w koło Macieju.
Nie inaczej było przedwczoraj, czyli w niedzielę.
Postanowiłam jakoś oswoić te deszczowe ciemności i  spróbować pogodzić się z nieuchronnym nadejściem słot jesiennych.
Najprostsza metoda?
Uszyć coś. No to uszyłam. Dynie. Wiszące. W ilości sztuk trzech.


Od razu jakoś tak świat poweselał.
Przy szyciu tych uroczych warzywek miałam podwójną radochę: po pierwsze fajnie i szybko się je szyło, a po drugie...
A po drugie to był ciąg dalszy mojego oswajania się z nową maszyną do szycia!




Dlaczego ciąg dalszy?
Bo od razu coś tam uszyłam, wszak  ABSOLUTNIE NIEMOŻLIWE byłoby pozostawienie maszyny odłogiem! I to takiej maszyny! Z taaaaką ilością możliwości!!! :-D

To uszyte coś pokażę za czas jakiś, ponieważ brakuje mi kilku części składowych "cosia", które wprawdzie mam już zamówione, ale mus czekać - kiedyś przyjdą ;-)

Tak więc na razie pokazuję, mocno już jesienny, uszytek nr dwa poczyniony na  mojej miss Mercedes :-)

Wzór na dynie z gazety Patchwork Magazin 5/2017

wtorek, 8 sierpnia 2017

Karteczkowo - konkursowo

Dokładnie 25 czerwca Karolina ogłosiła na swoim blogu konkurs pt. "Letnia pocztówka 2017"
Poczytałam, pokiwałam głową i stwierdziłam, że temat super i w ogóle...
Ale przecież ja w te wakacje nigdzie nie wyjeżdżam, to i kartki wspomnieniowej nie uszyję.
Bo plany miałam inne.
Bardziej przyziemne i całkowicie udomowione.
Czyli trzeci rok z rzędu MALOWANIE!
Nie pejzaży, nie martwych natur, ani nie portretów. Ściany mnie wzywały. I sufity.

Malowanie sprzed lat trzech już opisywałam o tu.

W poprzednie wakacje postanowiłam odmalować tylko jeden pokój i łazienkę górną.
No to pomalowałam

Ale stwierdziłam, że głupio wyglądają takie świeżutkie pokoje (prawie wszystkie) przy niedomalowanym przedpokoju tzw. górnym.
No to go machnęłam.

W tym momencie klatka schodowa przestała być kompatybilna z górą domu.
No to co jej miałam żałować? Pomalowałam

Natychmiast upomniał się o swoje przedpokój dolny.
Też dostał swoją porcję farby.

Zaszlochała kuchnia stęskniona za zapachem świeżej farby.
Niech ma!

Łazienka dolna nic nie mówiła, bo jest mała i  nieśmiała.
W nagrodę też została odmalowana.

Zostały mi tylko dwa pokoje. Na górze i na dole.
Sporo ścian i koszmarne płachty sufitów...
Odłożyłam zabawę w malarza na rok, czyli do aktualnych, ciągle jeszcze trwających wakacji.
Zabawę zaplanowałam od ostatniego, górnego pokoju.
Zaczęłam dokładnie dwa dni po ogłoszeniu, wspomnianego na początku wpisu, konkursu.
I tak se machałam wałkiem beztrosko w tę i na zad. I tak podziwiałam jak się robi ślicznie i czyściutko. I w trakcie tego machania i podziwiania rozmyślałam o konkursie.
- Faaajny ten konkurs. Taki inny. Taki "ludzki". Szkoda, że nie będę miała żadnych wspomnień wartych uszycia... A może by tak jakieś marzenie uszyć? Iiii tam! Bez sensu!
 Jedyne marzenie to ja mam w tej chwili takie, żeby mieć już pomalowane, poustawiane i w ogóle, żeby do normalności domowej wrócić. Na słoneczko, na dworek wyjść. Weź ty lepiej babo pędzel w łapę i kąciki poobrabiaj.

Się postawiłam do pionu, pomalowałam raz, a potem drugi raz. I stanęłam zachwycona własnym dziełem.
- Boszssz! Jak cudnie! Jak jasno! Jak czyściutko! Normalnie czuję się jak kopytkujący jednorożec rzygający tęczą!!!

No i w tym momencie spłynęło na mnie olśnienie!

TĘCZA!  TAK! TO JEST POMYSŁ!
Tęcza z pędzla! I słońce kuszące! Za oknem!
Ha!
Po niecałych dwóch tygodniach od rozpoczęcia armagedonu domowego, miałam już wolne i wcieliłam swoją wizję w życie.
I tak oto powstała pierwsza karteczka:



Pędzel jest? Jest! 
Tęcza jest? No ba!
Słoneczko kuszące za oknem? Obowiązkowo!
No i do tego po raz pierwszy uszyłam coś metodą confetti (tak sądzę ;-) ).

W poczuciu dobrze spełnionych obowiązków usiadłam spokojnie na dworku i...
I podeszwy zaczęły mnie swędzieć.
- Wakacje w sumie jeszcze potrwają, a ja odczuwam deficyt wrażeń i odpoczynku. Takiego prawdziwego, na wyjeździe. Hmmm... Trzeba było o tym myśleć wcześniej, a nie teraz. Ale... A może by tak na Hel... 

Od myślenia do działania u mnie droga krótka.
Telefon w garść. Dzwonię do kochanej, helowskiej duszy z pytaniem i prośbą.
- Oj kochana! Teraz? W pełni sezonu? Co ja ci znajdę? Jaki ma być pokój?
- Trzy osoby, najchętniej z łazienką   i żeby ze skóry nie obdarli.
- Łoooo... No nie wiem, nie wiem... Dobra. Popytam, poszukam i oddzwonię. Ale nie wcześniej niż w niedzielę. Ale wątpię.
Był to piątek, jak coś.
Trzy godziny później miałam wynajęty pokój zgodnie z oczekiwaniami :-D

Tydzień później smażyłam się w doborowym, jak zwykle, towarzystwie nad ukochanym Bałtykiem, w najpiękniejszym miejscu na ziemi.

No i temat na kolejną karteczkę jakby sam się nasunął.
Ale zbyt oczywisty jak dla mnie.
- Może? Plaża? Eeeee... Wolę coś innego. 

Od lat kocham haft kaszubski we wszystkich jego odmianach. 
Tak więc niewiele myśląc skopiowałam wzór z tej strony, skanapkowałam szmatki i za pomocą zwykłego Singera Brillance wyszyłam/uszyłam karteczkę:


Tak...
Dwie już mam. Trzeciej już nie stworzę. No chyba, że zmienię zdanie ;-)

Miałam dużo frajdy przy szyciu. A jeszcze większą przyjemność odczuwałam, jak spływało na mnie olśnienie :-D



Obie bardzo polubiłam, ale szczególnym sentymentem darzę tę ze wzorem haftu.
Dlaczego? No bo przypomina mi lenistwo na Helu ;-D

Karteczki póki co są jeszcze u mnie w domu, ale za kilka dni wyślę je do Karoliny.

Zachęcam Was do wzięcia udziału w konkursie. To bardzo fajna zabawa zmierzyć się z czymś tak małym (10 cm na 15 cm). 
No i wymyślając tematykę kartki można rozruszać szare komórki nieco przyćmione wakacyjnym lenistwem ;)


Wszystkie zdjęcia w tym wpisie są autorstwa mojej starszej córki Joanny