W szokum!

Znaczy otrząsnąć się nie mogę!
Ale po kolei.
Było to w piątek. Nagle wybuchła nade mną godzina zwana czarną, lub jak stwierdziła Rabarbara - Armagedon!
Zaczęło się naprawdę miło i pachnąco. A mianowicie wyrobiłam ciasto na szarlotkę, wylepiłam nim blachę i sruuu do piekarnika w celu lekkiego podpieczenia spodu przed wywaleniem jabłek. Po mniej więcej 5 minutach przyszło do mnie moje młodsze dziecię z ponurą miną.
-Co tam Aniu? Szarlotkę piekę.
-Aha - powiedziało małe głosem drętwym i na skraju rozpaczy - a ja wykrzywiłam stalówkę w piórze i nie da się nim pisać.
No faktycznie - wygięta była w tzw "chińskie es".
-Nie łam się! Spróbuję coś obcęgami... - nie dokończyłam myśli złotej i pocieszającej, bo z piekarnika zaczęły wydobywać się bardzo dziwne dźwięki. Rzuciłyśmy się z Anią przed "ekran" (znaczy przed szybę piekarnika), a tam... Matko kochana!! BURZA!! I to jaka! Wyładowania elektryczne, błyski, huki. No normalnie nawałnica! Szybko odłączyłam kuchenkę od prądu, dziwiąc się jednocześnie, że mi korków nie wywaliło. Wyjęłam spód ciasta, który nawet specjalnie się nie ocieplił i zadumałam się na chwilę...
Dobra! To ja zarykuję, włączę raz jeszcze, bez ciasta i zobaczymy co będzie. W międzyczasie podłubię przy tej stalówce.
Jak postanowiłam, tak uczyniłam. Termoobieg ruszył bez zgrzytów i protestów.
Natomiast stalówka postawiła mi stanowczy opór i nie dała się wygiąć. W żadną stronę. Nawet w imadle :-D
Wróciłam więc do kuchni, oddałam Ani strupieszałe narzędzie piśmienne i pocieszyłam, że dnia następnego i tak jedziemy do Reala w celu poczynienia zakupów wyprawkowych do drugiej klasy.
Otworzyłam piecyk a tam... Zimno... Niczym w prosektorium.
No ładnie! Zabrałam blachę pod pachę (człowiek nie czuje kiedy rymuje ;-) ) i pomaszerowałam do kuchni mojego taty. Tam wsio działało jak należy. Wróciłam do się i zabrałam gar z usmażonymi jabłkami, resztę ciasta do pokrycia góry szarlotki i po cynamon.
W przepisowym czasie machnęłam masę jabłczaną i sięgnęłam po słoiczek z cynamonem... Ja nie wiem jak to się stało! Ja go już trzymałam w ręce! I nagle to cholerstwo wystrzeliło mi do góry, zrobiło piękne salto mortale i rozbryzgnęło się u mych stóp w gwiezdny pył! I to jak!! Odłamki szkła śmignęło po całej kuchni, nie oszczędzając kociej miski.
Uhhh!! Szczęśliwa to je nie byłam, ale jak już załadowałam to felerne ciasto do piekarnika, zamiotłam tę uroczą mieszaninę szkła + przyprawa. Szkła nie było, ale plama cynamonowa została, że huhu!! No więc miałam nadprogramowe i kompletnie nie planowane mycie kuchni rodziciela mego.
Armagedonu ciąg dalszy:
Na obiad był min makaron. Chcąc przekonać się, czy jest już dostatecznie miękki, dziabnęłam jedną kluchę widelcem i wsadziłam sobie do paszczy. Zawsze tak robię i nie ponoszę strat na twarzy... Do tego czasu... Klucha jakoś się omsknęła i poparzyłam sobie wargę i brodę!
O matko!! Miałam już dość!
Stwierdziłam, że jak na moją cherlawą osobę, to już STARCZY!!
Wykonałam telefon do ślubnego informując go, że grzałkę szlag trafił i wracając z pracy ma kupić nową.
-A gdzie ja ci kupię? Tu nie ma takich sklepów! Poza tym nie wiem ani jaka to grzałka, ani która. Sprawdzę i poszukam w necie.
-Aha. No dobra. Ja tylko w kwestii informacyjnej, żebyś był świadomy.
Moja obolała i częściowo poparzona dusza zobaczyła oczami swemi perspektywę ganiania z mięskami, ciastami i frytkami do taty. Przez co najmniej pół roku!
Następnego dnia (sobota) pojechałam na wspomniane wcześniej zakupy. Wróciwszy do domu stwierdziłam co następuje:
-brak mężowskiego samochodu (zdziwiłam się)
-brak męża (nie zmartwiłam się)
-totalną rozpierduchę w kuchni - kuchenka na środku, a w miejscu gdzie stała oględnie mówić syf z malarią (oklapłam w sobie).
Zakasałam rękawy i wzięłam się za pucowanie chlewika.
W trakcie czynności czyszcząco-myjących wrócił mój małż. Nie sam...
Z grzałką!!
Zamontował ją nie czekając na cud samorealizacji przedsięwzięcia ;-)
Straty w ludziach: jeden rozcięty palec wskazując mężowskiej dłoni lewej. Opatrunek w postaci plastra sam sobie założył.
A na koniec, kiedy kuchenka była na swoim miejscu powiedział:
-To teraz napisz na blogu, że ci grzałkę wymieniłem.
No to napisałam. Widać zmywarkę przeżywa do tych pór i to że go obsmarowałam publicznie ;-)
Ale to nie koniec szoku mego! O nie! Bąknęłam (jeszcze w trakcie sprzątania), że czajnik cieknie i rano był potop.
Pan W.G. Złapał dwie oferty MAKRO i nie bacząc, żem w przykucu przypięta do ściery podsunął mi je pod nos i zapytał który lepszy. Jeden był w promocji, a drugi miał być na dniach.
Jakoś fotki nie przemówiły mi do wyobraźni.
A lecąc dalej na fali bezczelności poinformowałam, że mikrofalówka odmawia współpracy (ma prwo - bądź co bądź WYGRAŁAM ją 18 lat temu!).
Konsekwencje "poniosłam" tego samego dnia po obiedzie.
Planowałam lekkie lenistwo z igłą w ręku, ale mój chłop wtrynił mnie do samochodu i wywiózł precz do MEDIA. W celu oglądu czajników i mikrofalówek.
Obejrzałam jedno i drugie, ale nic nie kupiliśmy. Czajniki były szpetne, a kuchenki zbyt wyuzdane.
Nastał sobie poniedziałek...
Mężu wrócił z pracy. Znowu nie sam. Tym razem nie z "babą" (grzałka rodzaj żeński ;-)), tylko z facetem - czajnik z nim przyjechał!
Ładny! Nawet bardzo! I skubany nie cieknie :-D
Szok po trochu mi mija, ale z lekką satysfakcją stwierdzam, że siła środków masowego przekazu (w tym i blogera) jest ogromna!
Małż najwyraźniej boi się jak ognia tego, że wredna żona zasiądzie do kompa i znowu go perfidnie i mało życzliwie potraktuję ;-)
A teraz coś dla oka moich cierpliwych czytelniczek :-)
Skończyłam wreszcie zakładkę dla Ani
Chyba w ramach głębokiej wdzięczności, że gnuśna matka wzięła się w końcu za dawno zaczętą robótkę i ją skończyła, dziecko namalowało mi takiego słonecznika
Kolejne powstają ;-)

Poza serduszkami, których nie pokażę, bo nie wiem które już wklejałam, a których nie, ostatnimi czasy wpadłam po uszy w zwierzaki...
Pierwszy kotek (prototyp) został zagarnięty przez Anię

Jak widać jest dośc mocno sponiewierany, ponieważ kocisko łazi z nią wszędzie. Do szkoły też - a tam został obejrzany przez co najmniej dwadzieścia par rąk ;-)
Asia nie chcąc mieć gorzej zamówiła sobie zielonego (i większego)

A ja lecąc dalej uszłam jeszcze kolejne:

Kot elegant

I kot słonecznikowy


I jeszcze pozowały do zdjęcia grupowego ;-)

Sympatycznie się je szyje :-)

A dziś poniosło mnie "igłowo" i powstały takie ło dwa króliczki:

Oczywiście tak jak serca, tak i koty i króliki szyte są ręcznie, bo jak wspomniałam wcześniej maszynę mam zepsutą.
Hmmmm... Tak mi przyszło do głowy... A może zameldować mężowi po raz kolejny, że maszyna szyjąca jest martwa od 12 lat... ;-D
A na zakończenie, ku pokrzepieniu wszystkich tych czytelniczek, które dotrwały do końca tego posta miodownik z gruszkami z przepisu Ani


Smacznego!