Motoryzacyjnie

Jutro muszę jechać z samochodem na przegląd, a pojutrze zanieść w zębach haracz zwany ubezpieczeniem...
I tak mnie naszło na kolejne motoryzacyjne przygody.
Tym razem mojej sąsiadki.
Było to lat temu... sporo ;-)
Sąsiadka Iwonka pojechała razem ze swoim znajomym do Włoch. W sprawach służbowych. Zabrali ze sobą dzieci, ponieważ załatwianiem zajmował się głównie tenże pan znajomy.
Iwonka dbając o rozrywkę i rozwój intelektualny dziatwy szargała dzieciny to tu, to tam. Oczywiście samochodem. Bardzo dużym i wygodnym. Amerykański, ale marki nie pomnę.
Pewnego pięknego dnia pojechali bodajże do Wenecji.
Wracali autostradą. Koleżanka sąsiadka ma raczej ciężką nogę do gazu i przycisnęła. Śmigając miała pewne wątpliwości natury technicznej typu "coś jakiś krowiasty ten samochód...", ponieważ ni czorta strzałka prędkościomierza nie wychylała się powyżej 90/h. Wróciwszy do miejsca zakwaterowania oddała kluczyki i dokumenty znajomemu mówiąc:
-Weź ty coś zrób z tym samochodem, bo coś z nim jest nie tak. Ledwo powyżej 90 na godzinę wchodziłam, a dupą mi zaczynało rzucać.
-Ile jechałaś??
-90 km na godzinę! Co to niby za prędkość!!
-Iwonko... To amerykański samochód... Prędkościomierz jest w milach...

Opowieść druga:
Było to kilka lat temu. Lipiec. Stoję sobie ze szlauchem, leję po krzaczkach i kwiatkach i opędzam się od stada komarów kąsających niemiłosiernie moje kopyta, ręce, plecy i inne przydatki.
Przy furtce zatrzymuje się samochód Iwonki, a ona sama wychylając się przez okno pyta mnie niezmiernie bystro:
-Cześć! Co robisz?
-A tak se sikam.
-Aha! A długo masz zamiar?
-Chyba nie, bo już mnie te mendy zeżarły do kości.
-To ja zaraz przyjdę. Mogę? Ciężki Dzień miałam...
-No pewnie! Dawaj!
Przyszła po chwili targając flaszkę wina.
-No mów co się stało - ponagliłam sąsiadkę.
-Daj kieliszki. Potem powiem.
Dałam. A jakże! Nawet nalałam własnymi ręcami.
Po pierwszym łyku Iwonka przemówiła smutnym głosem:
-Samochód mi dziś ukradli...
-O Matko boska! - zakrzyknęłam pełna współczucia - jak to??
-Normalnie...
-Ale przecież przyjechałaś SAMOCHODEM! SWOIM! Nie rozumiem...
-Inny mi ukradli.
I tu popłynęła mrożąca krew w żyłach opowieść:
-Pojechałam dziś pożyczonym samochodem. Też Volvem, ale białym do banku na Targowej. Zaparkowałam koło kiosku Ruchu i poszłam załatwiać sprawy. Wyszłam dosłownie po 15 minutach a po samochodzie ani śladu... Tylko puste miejsce zostało. Chodzę w tę i na zad, szukam, zaglądam przez bramy kamienic do środka. Nie ma... Nagle na miejsce po moim samochodzie przyjechała policja! Jak na zamówienie. Idę do nich i mówię: "panowie! samochód mi właśnie ukradli" "jaki?" oni na to - "Białe Volvo. Chodzę szukam nigdzie nie ma. Pomóżcie mi może. Wy wiecie gdzie się tu rozejrzeć" A oni się zdziwili, że ja tak spokojnie do nich o tym mówię: "Jak to?? Samochód pani ukradli, a pani taka obojętna??" "A co mam się grzać? W leasingu był."
I tak ich to zdumiało, że rzucili się na poszukiwania, bo nie do pojęcia dla nich było to, że baba włosów z głowy nie wydziera, nie wpada w histerię, tylko zimno oznajmia, że właśnie jej samochód podpieprzyli. Powiedzieli mi tylko, że oni tak nieoficjalnie póki co szukają, a ja mam iść do najbliższego komisariatu i zgłosić kradzież. Wtedy oni będą mogli oficjalnie przepytywać tu i ówdzie. No więc przyznałam im rację i postanowiłam, że na Grenadierów nie pojadę tramwajem, tylko przejdę się na piechotę. Bądź co bądź jednak adrenalina mi skoczyła i chciałam trochę odparować. Rozumiesz?
Przytaknęłam pełna zrozumienia, bo pewnie ja też będąc w takiej sytuacji gnałabym te 5 przystanków "z buta".
-No więc poszłam - ciągnęła dalej Iwonka. Idę sobie i patrzę... Jest kiosk... A przy nim MÓJ SAMOCHÓD! Stoi! Jak gdyby nigdy nic!
-Jak to? Z złodziejami w środku?? - zakrzyknęłam wyobrażając sobie jak ich Iwonka obraca w perzynę jednym ruchem nerwowej ręki.
-Nie... Wiesz... Ja pomyliłam kioski...
Długo nie mogłam dojść do siebie po tym wyznaniu!
Cóż dalej zrobiła moja skądinąd przefajna sąsiadka?
Wzięła z cudem "odzyskanego" samochodu kartkę papieru i napisała na niej list do panów policjantów:
"Dziękuję bardzo za pomoc i zaangażowanie! Samochód znalazłam. Przepraszam za kłopot" i pomaszerowała z tą epistołą z powrotem do radiowozu.
Ponieważ niebieskich nie było (pewnie ganiali poszukując białego volviaka) wetknęła im tę kartkę za wycieraczkę.
A ja do tej pory jestem ciekawa, co oni sobie pomyśleli, jak znaleźli to podziękowanie. Pewnie do dziś sądzą, że Iwonka (słusznej postury osoba) sama znalazła samochód i sama osobiście wymierzyła sprawiedliwość złoczyńcom... ;-)