Czy mnie jeszcze pamiętasz?

Obiecałam jakiś czas temu, że będę pokazywać zaległe zaległości.
Więc trza słowa dotrzymać. Przynajmniej częściowo.
Dlaczego nie po całości, będzie niżej ;-)\

Coś jakoś tak pod koniec sierpnia, jak tornado, tworzyłam różne takie tam pierdołki na prezenty.
Dla miłych mojemu sercu osób.
Spieszyłam się i głowiłam, co też może ucieszyć w sumie "nie pomacane" przeze mnie w realu osoby.
Na czuja, powstały biżutki różnego autoramentu i w różnych technikach.
Czując niedosyt własnych poczynań, zasiadłam do maszyny do szycia i uszył się królik w dziewczyńskich różowościach. Kiecka, fartuszek, golfik - no wicie, rozumicie - te klimaty ;-D
Ale ciągle jakoś brakowało mi tej kropki nad "i"...

Pod sufitem coś mnie uwierało i zgrzytało... Coś okropnie znanego, lubianego, ale trudnego do zdefiniowania.
 Tak jak piękny sen, który chce się zatrzymać w swojej pamięci na zawsze, ale on umyka. Nie poddaje się naszym wysiłkom zatrzymania go w  wyśnionej przez nas rzeczywistości...
Silisz się, a on ucieka, pryska, jak bańka mydlana pod naciskiem namolnego wzroku.
Nie poddaje się pamięci.
Nie reaguje na dotyk. Jak rtęć!

A ja jednak złapałam żywe srebro!
Przez przypadek.
Szukałam czegoś w zapomnianej i omijanej szerokim łukiem szufladzie z hardangerem.
Otworzyłam ją i...
I w ręce SAM mi wszedł zielony Unifil i zakrzyknął dramatycznym głosem:
- CZY MNIE JESZCE PAMIĘTASZ???
- No pewnie!!
- DOWÓD NA TO MI DAJ!
- Dam! Z nieba mi spadłeś, chłopie!
-  WRACAJ Z UŚMIECHEM SWYM, CHOĆBYM KOCHAŁ INNĄ JUŻ...
- A kochaj te inne! Nie jestem zazdrosna. Jesteś, a właściwie to, co z ciebie zrobię, będzie moją wisienką na torcie :-))) Tego nikt mi nie odbierze!

Właśnie  tak! To było to!!
Zasiadłam z rozmachem i z kordonkami.
I w trzy popołudnia powstały takie ło dwa aniołki:
                           
Zielony: kolor nadziei...
Nadziei na takie tam ogólne prawa życia.
Aniołki miały swoje imiona (nie przytoczę) - po prostu - mama i córka.

Czy się spodobały?
Hmmm...
No cóż...
 Ani rzeczone  anioły, ani wcześniej wymienione pierdołki biżuteryjno-szyciowe  nie miały szansy się o tym przekonać.
Zadziałał pewien  "czynnik ludzki" i do przekazania "prezencików" zwyczajnie nie doszło.
Bywa. Taki lajf.
Przygotowane przeze mnie prezenciki rozeszły się jakoś po ludziach i podobają  się.
Anioły mają nowy dom i imiona. Inne, niż te, które ja im na swoim prowizorycznym hafciarskim tle nadałam...
                               
Dobrze, że zdążyłam złapać za aparat i sfocić przynajmniej anioły-stróże, bo nie wiem, czy znowu wrócę do hardagera....
Czasem trzeba się słuchać lekarzy...
A oczu nie przeszczepiają, no nie? ;-D