Maglownica do szycia

Wczorajszy dzień to było po prostu mistrzostwo świata!
A tak niewiele by brakowało, żebym została spacyfikowana w domu.
Przez przeziębienie - notorycznie przytulające się, kichające i kaszlące dzieci w szkole to jednak generator zarazy i wirusów wszelkich.
W piątek kole południa padłam trupem.
Byłabym hipokrytką, gdybym nie przyznała się, że zrobiłam się na trupka bez przyjemności ;-)
Brakowało mi takiego lenistwa pod wezwaniem choróbska. Tyle, że nie mogłam i bardzo nie chciałam rozciągać tego na cały łikend. Bo plany miałam.

Patchworkowo-spotkaniowo-kursowe.

Motywator jak siemaszwiktor!

Ozdrowiałam na wszelki wypadek już wieczorem w piątek po to, żeby w sobotę rano stawić się u Ani na kursie z pikowania na zarąbistym longarmie Juki.

Czyli mówiąc po polsku: miałam do czynienia z maglownicą do szycia.

Maszyna docelowo (po wyrzuceniu szafy za Abulinką) będzie miała trzy metry długości, a możliwe jest przedłużenie jej o kolejne półtora metra, a wtedy to już będzie na niej można pikować nawet dywany :-D

 Tyle, że trzeba by wyburzyć ścianę, ale to drobiazg, bo byłaby taaaaka długa:

W tajniki obsługi maszynerii wprowadzała nas nie tylko Ania, ale też Ikuko z firmy Juki.

Maszyna budziła ogromne emocje w co poniektórych i rzucali się na nią niczym wygłodzone kociaki na michę z mięskiem ;)

Anna, nie bój się - nie powiem, że to Ty ;-P


Po wstępnym obwąchaniu magla do szycia nastąpiło to, na co wszystkie czekałyśmy raczej niecierpliwie, czyli pokaz pikowania:

Oczywiście nie tylko Ikuko miała pikować - my  też! Ale najpierw musiałyśmy złapać trochę oddechu  i oddać się małym ploteczkom:

Oraz pokazom prac

To cudo uszyła Basia (niezblogowana). Tak wygląda skończony FWQ.
Po prostu cudo!
Nasza kochana Gospodyni widząc to cudo natychmiast zarządziła zmianę dekoracji:

I w ten oto sposób doszłyśmy do punktu kulminacyjnego naszego spotkania, czyli do samodzielnych prób pikowania na maglu do szycia.

Już nie pamiętam, która z nas była najbardziej zdeterminowana i najodważniejsza. Chyba Agnieszka.

A potem każda z nas próbowała swoich sił, chociaż użycie słowa "siła" nijak ma się do tego urządzenia: wystarczy lekko ją dotknąć, a ona śmiga jak szatan :-D

Każda z nas pikowała co chciała i jak chciała:

Chyba nie muszę dodawać opisu do powyższych fotek, bo wszystko jest jasne ;-)

Jedna z dziewczyn, Karolina, machnęła takiego słonecznika, że mucha nie siada:

Marzenka poszła o krok dalej i przepikowała organzę:

To sprytne urządzenie ma też jeszcze jeden ciekawy gadżet, a mianowicie laser.

Na kartce rysujemy sobie dowolny wzór, kładziemy go na pikowanej powierzchni, nakierowujemy światło lasera na nasz szkic i hajda:

Na powiększeniu lepiej widać laserowy punkcik na kartce. Liście są autorstwa Ani i Marzenki.

Marzence dziękujemy za kurs w kursie ;-)) Przyda się przed majowym spotkaniem :-)

JUKI TL2200QVP Long Arm to marzenie nie maszyna. Kto raz przy niej postał i popikował, będzie wspominał to doświadczenie z nostalgią. 

Bo raczej żadna z nas nie kupi sobie tego cudeńka na własne potrzeby. Choćby ze względu na gabaryty rzeczonego magla ;-)

Na szczęście jest na ziemi ursynowskiej takie cudowne miejsce, gdzie można choćby przez kilka godzin poczuć się jak paczłorkowy Leon Zawodowiec.

I nie mam tu na myśli tylko maszyny Juki, ale naszą cudowną, pełną energii, niespożytych sił  profesor Anię Sławińską. 

Zarażającą nas niekończącym się entuzjazmem i wlewającą w nas przekonanie, że każdy umie szyć. 

W Szkole Patchworku jest jakoś tak, że wystarczy tam wejść i od razu chce się szyć. Tam nawet ściany gadają o szyciu :-D

Na zakończenie zdjęcie grupowe wczorajszych uczestniczek szkolenia:

Na zdjęciu od prawej: Kiboko (Marzenka), Abulinka (Agnieszka), Basia, Jadwinia, Ikuko z synkiem, pisząca te słowa Ata oraz Aploch (Ania). 

Dziewczyny! Dziękuję Wam za cudowny dzień :-)

Aniu S. - dzięki Tobie moje akumulatory znowu są full :-))

Kto nie był i żałuje - niech się zapisuje.

Kto się nie zapisze - niech zazdrości gryząc palce do kości ze złości ;-)

PS: Część zdjęć jest mojego autorstwa, większość pochodzi od Ani Sławińskiej. Publikuję je za zgodą i wiedzą wszystkich zainteresowanych (pytałam i dostałam głośną i wyraźną akceptację) :-)