Czarne na białym

Wiosna.
Czas, w którym przyroda budzi się do życia. Nieśmiało pękają pąki na drzewach i krzewach. Zakwitają pierwsze kwiaty. Słońce, jeśli świeci, to  świeci zdecydowanie i konkretnie. Ptaki wracają z emigracji i urządzają swoimi radosnymi trelami pobudki (Bogu ducha winnym ludziom) wściekle bladym świtem.
Wiosna to podobno również czas miłości.
Pewnie przez te ptaszki i inne zwierzątka, co to się łączą w pary i mnożą w tych romantycznych okolicznościach przyrody.
Idąc za ogólną tendencją postanowiłam uszyć coś takiego bardziej uduchowionego i wpasowującego się w aktualne tendencje klimatyczno-sezonowe.
Zwłaszcza, że znalazłam ten wzór.
Początkowo miało toto być kolorowe na wzór oryginału. Czyli takie mocno wiośniane, ale jak przyszło co do czego, czyli do wybierania szmatek, to jakoś tak w rękach pozostawały mi tylko takie czarne...
No cóż.
Przecież miłość bywa nie tylko taka w skowronkach, z kolorowymi motylkami tu i ówdzie.
Wszak bywa i tak bardziej smętna i niespełniona.
Ba! Tragiczna ona bywa, ta miłość.
Wystarczy wspomnieć Tristana i Izoldę oraz tych tam dwoje z Werony.

Tak więc rozgrzeszyłam się i przystąpiłam do cięcia oraz szycia.
Dość zdecydowanie zmniejszyłam wielkość kwadratów składających się na całokształt szyciowiska, bo jakoś nie miałam ochoty stworzyć potwora prawie dwa na dwa metry!
Nawet udało mi się osiągnąć to co zamierzałam i summa summarum mam tak zwany "łolhenging", czyli durnowieszkę naścienną o wymiarach 62 na 57 cm.

Se piknęłam, proszę Was, lotem naćpanej pczoły i całkiem całkiem się prezentuje.
Zarówno z prawej, jak i z lewej strony:

Co to ja pisałam kilka linijek wyżej? Że "mam łolhenging"?
Otóż już nie mam!
Zanim wyszedł spod maszyny, już miał właścicielkę: moje starsze córzydło, które dość mocno krytykowało sposób pikowania (pierwotny, zaznaczam, nie finalny!) i w ramach zrozumienia ze strony matki szyjącej, dostała w łapę prujkę i pruła  dzielnie szew po szwie. Dodam, że nić była monofilowa, więc łatwo jej nie było. O nie! :-D
Sama w sumie sobie winna była, bo wypikowałam tak jak ona chciała i wyszło tak, że... w ogóle nie wyszło. Skruszona wielce, obiecała, że nigdy więcej się wtrancać nie będzie, bo lajkonikiem w kwestii pikowania jest.

Tak więc błędy i wypaczenia mojego dziecka zmieniłam w swój sukces, a makatka typu "Gott mit uns" zawisła na ścianie w pokoju u Chudej:

No i ma takie czarne na białym ;-)

Aha! Młoda młodsza też chce mieć. Tyle, że w kolorystyce nieco bardziej pasującej do jej ścian, czyli szaro-żółtej.
Pomyślę i może uszyję ;)