Jak popsuć coś, co się naprawia...

Pozostając w temacie żony wrednej i psującej co się da i pod rękę się nawinie, dzisiejszy wpis nie będzie odbiegał od poprzedniego.

Samochód mam. Mój własny, od zejścia z taśmy produkcyjnej la temu dziesięć, po dzień dzisiejszy.
Znamy się z błękitną "szczałą" z mega zrywnym  silnikiem trzycylindrowym 1,2 jak łyse kobyły.
Ba!
Nawet się kochamy!
Kobieta niebieska jest mi znana od podszewki i wiem (mniej więcej) jak jej coś doskwiera i uwiera i mus jechać do naprawcy.
Drobiazgi drobne usuwam temi ręcami.
Czyli: umiem zatankować jak jest głodna (nawet na stacji bezobsługowej), umiem dolać płynu do chłodnicy, lub do zbiorniczka z płynem hamulcowym (kobieta miała narowy i pluła nim bez opamiętania, a potem piszczała, że ma mało i nie będzie hamować), płyn do spryskiwaczy to standard.
Wymiany oleju pilnuję jak niepodległości.
Takoż i przeglądów wszelakich.
Zmiana dziurawej gumy też nie jest mi obca, ani straszna.
Jak coś się na tablicy rozdzielczej zaświeci i zawyje - sprawdzam w książce obsługi i działam - sama, albo mechanikami.
Jednej tylko rzeczy nie umiałam do dziś dnia...
Prostej, acz bezwzględnie koniecznej.
Otóż nie umiałam wymienić żarówek w reflektorach.
Moja kobieta niebieska jest wyjątkowo żarówkożerna!
W cyklicznych odstępach melduję małżonowi:
- Ślepa jestem samochodem na jedno oko! Weź mi wymień.

Zwykle trwa to około od jednego do trzech dni.
Teraz jednak mężu poszedł na całość i ślepa w 50% jeździłam prawie dwa tygodnie.
Napomknęłam nieśmiało po kilku dniach, że się samo nie wymieniło i dalej nie świeci, ale usłyszałam:
- Trzeba cię nauczyć, żebyś sama umiała!

Się zbuntowałam i rzekłam, że mowy nie ma! Że i tak umiem dużo więcej niż przeciętna białogłowa, więc nie mam zamiaru naumieć się nowego czegoś! Że wcale nie chcę, żeby ostatnie męskie zasieki i okowy legły w gruzach! Niech się mąż ma czym wykazać przed blondynką i w ogóle...


Ten stan trwał do dziś...
Czyli: samochodzik ślepy, a  ja dalej nie umiata w wymianie żarówek w oczkach mojej szczały...
No i się zbuntowałam!
- Weź mi pokaż, jak się to robi, bo się nie rwiesz, a ja mam schizę jeżdżąc niepełnosprytnym autkiem!

Męzu pokazał jak się zdejmuje osłonę, a potem powiedział:
- To teraz to naciśnij i ciągnij.

Nacisnęłam i ciągnęłam...
Bez efektu.
- Mocniej! - Nakazał treser.

Mocniej, to mocniej!
Nacisnęłam, pociągnęłam i... UPS!
 - A to tak ma wyglądać? - Zapytałam męża podsuwając mu pod nos kawałki czarnego plastiku na dłoni mej kobiecej.
- Coś ty zrobiła??? Rany boskie!! Połamałaś obudowę żarówki!!
- Aaaaa... To chyba źle? To się hurtem nie wymienia? - Zapytałam nieco speszona.
- NIE!!! Idź sobie! Sam to zrobię! O ile się da! Kuźwa! Chyba kable będą do wymiany!! Cały reflektor nie będzie działał!!!!!

Pfffff! Gówno, za przeproszeniem, faceci-projektanci pod maskę pakują, a potem inny samiec się wścieka, jak słaba kobietka chce sama sobie zrobić dobrze (pod męskim nadzorem!) i jakiś badziew w paluszkach jej kobiecych się rozłazi!
I jeszcze pretensje jakieś, że siły ma za dużo, że nie umie, że się nie zna i że żarówki złośliwie przepala...

Wiecie dlaczego pan Bóg stworzył kobietę??
Bo prototyp człowieka Mu nie wyszedł!
O!
FOCH!!!