10 sekund

10 sekund? To dużo czy mało?

Opiszę dziś pewną sytuację. Z czwartku, bo dziś dopiero już trochę ochłonęłam.

W wybranym przez Anię gimnazjum właśnie we czwartek był dzień otwarty. Oczywiście musiałyśmy tam być. Szkołę poznałyśmy w ferie tylko z zewnątrz, więc wypadało zapoznać się również z wnętrzem.
Plan był prosty: Ania jedzie sama wcześniej, ja dojeżdżam po pracy na 18:00. Autobusem, bo parkowanie w epicentrum Stolnicy graniczy z cudem, nawet jak się ma jakieś tam przywileje...

Z pracy wyszłam tuż po 16:00. Miałam tylko szybko kupić pieczywo, zawitać do domu w celu błyskawicznego zjedzenia obiadu i galopem na przystanek. Wyliczone wszystko co do minuty.

Chcesz rozśmieszyć pana Boga? Opowiedz mu o swoich planach...

Aby wrócić do domu muszę skręcić z bocznej ulicy w główną -  w lewo.
Zwykle jadą sznury samochodów - jak nie z jednej, to z drugiej strony.
Tego dnia nastąpił cud: z lewej pusto, a z prawej jeden samochód. Do tego jadący w takim tempie, że spokojnie mogłabym przed niego wjechać, bez zajeżdżania mu drogi. Ale jakoś mi się nie chciało. Mimo, że jednak się spieszyłam, to stwierdziłam:
- Eeee tam! Niech sobie jedzie. 10 sekund mnie nie zbawi. I tak zdążę.

I tak też uczyniłam. On pojechał, a ja płynnie za nim.

Za mną pusto. Przede mną tylko ten jeden samochód. Od Warszawy zbliżał się sznur pojazdów poprzedzanych autobusem podmiejskim. I nagle z tego sznura urywa się mercedes i pełnym pędem wyjeżdża na mój pas... I jedzie. Dziwnie. Tak jakby miał ochotę zjechać do rowu, który ja mam po prawej stronie.
- O żesz ku...a! Zasnął!!! Normalny nikt by tak  nie jechał! I nie WYJECHAŁ centralnie przed inny samochód! -To były szybkie myśli. Jednocześnie zaczęłam hamować i uciekać na pobocze. Samochód przede mną robił dokładnie to samo - pełna synchronizacja, można by rzec.
A merc ciągle jedzie na czołówkę z tym poprzedzającym mnie... Bo ten merc NIC NIE ROBI! Ciągle  JEDZIE centralnie na nas! Jakby go to nasze pobocze przyciągało!
- Jak się w porę nie ocknie, to tego gościa strzeli tak, że się obróci i mnie trafią oba. Albo tylko ta tona niemieckiego złomu!
Kończyłam myślenie już prawie stojąc na poboczu.
W tym momencie kierowca w mercu jakby się ogarnął i odbił w prawo. Ale i tak było już za późno.
Przywalił w samochód przede mną. Skasował mu reflektor, kierunkowskaz, kawał zderzaka, błotnik, koło, lusterko i dla dopełnienia zniszczeń, przejechał po całości karoserii.
Czekałam, aż wpadnie na mnie.
Czekałam, aż moje kochane jeździdełko zamieni się w szrot.
Czekałam na ten koszmarny huk...
Nic już nie  mogłam zrobić.
Tylko czekać.


Minął mnie o jakieś 30 cm.

Wrócił na swój pas. Przyhamował. Odjechał. Zahamował znowu kawałek dalej. I tyle go oglądałam.
Jak somnambulik wysiadłam z samochodu, nie wierząc, że nic mi się nie stało.
I że nie doszło do tragedii! Ten przede mną nie miałby najmniejszych szans w starciu z taką rozpędzoną masą żelastwa.
Byłam w lekkim stuporze, a ten pan ze skody poprzedzającej mnie po prostu mało kontaktował na początku.
- Widziała pani??? Widziała??? Co on zrobił???
- Widziałam. Wszystko. Jechałam za panem. Co to w ogóle było??? Zasnął? Pijany?
- A gdzie on jest? Nie ma go. Uciekł. skur...l.
- Uciekł... Ale proszę się nie denerwować. Jestem świadkiem.
- A zadzwoni pani na policję? Nie mam komórki.
- Oczywiście! Tyle, że nie mogę zostać, aż przyjadą. mam dziś nóż na gardle. Zaraz spiszę wszystkie swoje dane. W razie czego, może pan spokojnie mnie powoływać do sądu, do ubezpieczyciela, czy innych wszystkich świętych.
Kiedy dzwoniłam na policję, podjechał do nas samochód. Wyskoczyła z niego energiczna kobitka machająca komórką, z walecznym okrzykiem na ustach:
- MAM! MAM ZDJĘCIA numeru tego skur...la!!! Jechałam za nim! Co za łachudra! Mamy zdjęcia!

Przekazałam policji co się stało i dowiedziałam się, że zgłoszenie zdarzenia już jest, a drogówka w drodze.

Rozłączyłam się i dosłownie w tej samej chwili podjechał do nas kolejny samochód. Wysiadł z niego facet mniej więcej w moim wieku i powiedział nam:
- Policja już wie i jedzie. Tego gościa z merca złapaliśmy we trzech. Dwóch go pilnuje, a ja przyjechałem tu do państwa uspokoić was. Facet to też starszy człowiek. Nie bardzo wie, co się stało. Nie umie powiedzieć czemu uciekł. Dobra! To ja wracam do tamtych.

Ponieważ czas kurczył mi się potwornie, musiałam zostawić tego biedaka ze zrujnowanym samochodem. Nie bardzo miałam na to ochotę, bo widać było, że dopiero zaczęło do niego docierać to,  co się stało...
Miał łzy w oczach. Był roztrzęsiony. Z niewiadomych przyczyn oddał mi swój portfel. Całował nas obie po rękach. Dziękował nam, że go nie zostawiłyśmy, że zareagowałyśmy.
Ta kobitka od zdjęć (Magda) powiedziała, że zostanie z tym panem, bo ma czas i nigdzie jej się nie spieszy.
Wymieniłyśmy się jeszcze numerami komórek, bo chciałam wiedzieć co było dalej.

Zdążyłam tylko kupić pieczywo, rzucić je gdziekolwiek w domu i znowu w drogę.
Autobusem.

Już pod sklepem zdałam sobie sprawę jak mocno musiałam hamować, bo wszystko co miałam na siedzeniach, sfrunęło na podłogę i pod fotele. Nie zdawałam sobie z tego sprawy. Gdyby ktoś mnie od razu zapytał, to poszłabym w zaparte, że samochód po prostu SAM się zatrzymał! Ja w tym udziału nie miałam.

Starałam się nie myśleć, ale i tak to do mnie wracało. Całą sytuację przeżywałam na nowo. Wyobraźnia podsuwała różne wizje.
Te różne wizjonerskie opcje przerwał telefon od pani Magdy:
- Policja już była. Zbadała obu alkomatem. Obaj trzeźwi jak niemowlęta. Policjant powiedział mi, że sprawca jest jakiś dziwny i właściwie nie ma z nim kontaktu.
- Może chory?
- Pewnie tak. Leków może nie wziął.
- Albo wziął i siadł za kierownicę.
- Też tak mogło być. Wie pani? Jak tam staliśmy, to co chwilę ktoś do nas podjeżdżał od tamtych, co go złapali. Tam  się zatrzymało z 10 osób! Wszyscy widzieli co się działo i chcieli zeznawać.
- Nie nudziło się wam we dwoje :-DD
- No nie! :-DD Nasz pan się uspokoił. Jutro ma odstawić samochód do warsztatu. Ubezpieczenie ma - sprawdziłam go na wszelki wypadek. Pocieszyłam, że wymienią mu części na nowe i samochodzik będzie normalnie nówka sztuka nieśmigana :-D
- Dobrze, że mogła pani zostać. Ja miałam dziś nóż na gardle. Aż mi głupio.
- Oj tam! Miałam dużo czasu, to co mi tam! Wie pani co? Do tej pory ręce mi dygoczą. Przecież my obie też mogłyśmy oberwać! Jakby ich zaczęło obracać, to byłoby po nas, a przynajmniej po naszych samochodach!
- Oj tak Też mam jeszcze miękkie kolana...

Kiedy się rozłączyłyśmy, zaczęłam myśleć w nieco innym kierunku:
- Tylu ludzi zareagowało. Nie zostaliśmy tam sami. Skąd ci ludzie się wzięli? No jak skąd! Przecież za burakowozem jechała kawalkada pojazdów. To JA ich nie zarejestrowałam jak wysiadałam z samochodu. A tam przecież było ich od cholery! I doskonale widzieli całą akcję. A tak właściwie ile tpo mogło trwać? 10 sekund? Maks...

A potem kolejne myślenie: gdybym jednak wyjechała przed tego pana, to może ja bym była na jego miejscu. A może nie? Jeżdżę szybciej.  Wtedy jechałam nobliwie 60 km/h . Normalnie jeżdżę tamtędy jakby szybciej. Więc jakby wyjechał, to już za mną. A może na mnie? Cholera z tym myśleniem!

Pozytywy? Reakcja tak ogromnej ilości ludzi! Taka normalna. Ludzka. A jednak tak niezmiernie rzadka i warta zapamiętania.

Najgorsze w całym tym zdarzeniu? Ta straszna bezsilność. Ta kompletna niemoc - już nic więcej nie mogę zrobić ponad to, co zrobiłam - teraz tylko czekam... I ta pewność, że zaraz będzie to, czego nikt nie chce...

Żeby była jasność: to nie było moja pierwsza, taka dość traumatyczna "przygoda" za kierownicą. Poprzednią sprzed paru lat zdecydowanie wolałabym zapomnieć, albo wyprzeć z pamięci, jak moja Chuda.

Często mówimy ironicznie:
- A co? Minuta cię zbawi?

A 10 sekund? To dużo, czy mało?