Motocykle są wszędzie...

W sumie nie wiem, jak zacząć...
Troszeczkę się otrząsnęłam, ale jeszcze sporo wody w królowej polskich rzek upłynie, zanim wrócę na swoje tory.
Zacznę może z grubej rury: pierdyknęłam swoją błękitną strzałą z silnikiem o zabójczej mocy 1,2 motocyklistę na ścigaczu.
W środę rzecz się zdarzyła.
Wracałam z pracy do domu mając w perspektywie cztery wolne dni.
Nie spieszyłam się, bo mam tylko pięć kilosów na zad. Z bocznej drogi muszę skręcić w lewo w główną.
Stanęłam i czekałam aż kawalkada z lewa i z prawa da mi się wbić na mój pas.
I się doczekałam.
Z prawej puściutko.
Z lewej tylko Iveco,  z kierunkowskazem włączonym do prawoskrętu. Za nim pusto.
Ponieważ nie ufam kierunkowskazom poczekałam, aż dostawczak FAKTYCZNIE wbije się w ulicę, z której ja wyjeżdżałam.
Kiedy był już ewidentnie na skręcie, ruszyłam do przodu. Znaczy w lewo.
Kiedy byłam już pośrodku jezdni, zza Iveco wyjechał motocykl.
Nie widziałam go wcześniej. Nie miałam szans, bo nie trzymał się prawego skraju jezdni, tylko musiał jechać środkiem. Iveco mi go skutecznie zasłoniło.
Co się stało?
Puknęłam motor w kant tylnego koła. Zakładając, że koło ma kant. Huk, jakby moje jeździdło rozpadło się na czynniki pierwsze.
Prędkość była żadna. Ani moja, ani motocyklisty.
Ale efekt zabójczy: motor padł jak jechał, a kierujący spadł i kawalątek przejechał po asfalcie własnym ciałem. Był ubrany lajtowo: dżinsiki i krótki rękawek.
Efekt? Staty łokieć.
Tak jak jechałam, tak zjechałam na drugą stronę jezdni.
Wysiadałam z samochodu i zdziwiłam się, że akurat w tym idiotycznym miejscu mam tylu świadków.
Widzieli, jak ja wyjeżdżam i co robi motocyklista.
Nieważne!
Człowiek został poszkodowany. Zgodnie z kodeksem - z mojej winy. Ze jego też.

Bo nie wyprzedza się  na podwójnej przed skrzyżowaniem.

Pozbieraliśmy zszokowanego gościa do kupy, odciągnęliśmy go na bok, w cień. Biedak cały czas powtarzał: "To moja wina! To moja wina!"
No cóż... Ja też święta w tym wypadku też nie byłam...
Od razu zadzwoniłam na 112.
Pogotowie przyjęło zgłoszenie i przełączyło mnie do policji. A tam padło idiotyczne co najmniej pytanie:
- Czy pani jest sprawcą?
Nie wiem, skąd mi się w tym szoku i stresie wzięła odpowiedź:
- Jestem uczestnikiem zdarzenia.
Przecież nie jestem od ferowania wyroków! Ani na siebie, ani na innych. Do tego są powołane inne służby.
Motocyklista siedząc na glebie cały czas powtarzał, że to jego wina, jego bardzo wielka wina.
Z uszkodzeń ciała miał stary łokieć. Krew pojawiła się po jakiś piętnastu minutach, kiedy to przyjechało pogotowie.
Sanitariusz za pomocą przetarcia wacikiem, zatamował "krwotok" i tyle. Gościa na wszelki wypadek zapakowali do karetki, zmierzyli ciśnienie, założyli kołnierz na kark i powieźli po  40 minutach bezcelowego czekania na policję do szpitala.
Policja przyjechała po kilkunastu minutach od odjazdu karetki.
Policjant przesłuchał mnie oraz świadków i orzekł, że winnych jest dwóch uczestników: ja i motocyklista.
Ja, bo włączając się do ruchu nie upewniłam się, że mogę się włączyć, a motocyklista, bo wyprzedzał na podwójnej ciągłej.
A tak w ogóle to motocykliści to zaraza i zmora. Walczą z nimi, ale ciężko, bo to bezkarna hołota.
Ale...
Jeżeli ten jednośladowiec ma złamany choćby jeden paliczek od małego palca dowolnej kończyny, to to już nie będzie zdarzenie, tylko wypadek drogowy. I to ja będę ponosić całkowitą odpowiedzialność.
Słabo?
No jakby...
Zabrali mi dokumenty i pojechali w cholerę do szpitala. Sprawdzić, co z jednośladowcem.
I czekałam na nich godzinę.
Ot tak.
Na skraju jezdni.
Sama, z własnymi myślami. Starałam się wyprzeć z rozumu takie tam różne typu: "a jakbym nie została w pracy dłużej, tylko wyszła zgodnie z grafikiem, gdybym nie gadała z koleżanką przy samochodzie, gdybym, gdybym, gdybym..."
Sranie w banię! Jak coś mi się miało stać, to i tak by się stało!
Policja wróciła po ponad godzinie.
- Nic mu nie jest. Że się tak wyrażę OKIEĆ ma przytarty. Zaraz do domu jedzie. Jak mnie zobaczył, to zaczął wołać: to moja wina, moja wina! Tak więc obydwoje dostajecie mandaty. Na pocieszenie powiem pani, że on wyższy, bo tej podwójnej ciągłej to ja mu nie daruję.
Faaajjjnieee.
Tylko co mi z tego?
Jak wygląda przód jedenastoletniej Skody po starciu z orurowanym, nowiutkim ścigaczem marki BMW?
Słabo...

Nie wybielam się, nie szukam współczucia i zrozumienia.
Winę ponoszę zarówno ja, jak i motocyklista na potężnym BMW.
Wpis na blogu powstał jako ostrzeżenie namacalne dla wszystkich: motocykle są wszędzie. Nawet (i zwłaszcza!) jak ich nie widać i nie słychać.

A coś zabawnego i ku pokrzepieniu serc?
Ależ było! Jakby inaczej!
Z rurki przelewowej motocykla zaczęło kapać paliwo.
Na stanowcze żądanie mojego świadka i moje, pogotowie zawiadomiło oddział ratunkowy, że  nie jest fajnie i może być wielkie BUM! I może by się tak policja łaskawie zdecydowała i szybciej przyjechała, bo przecież nie możemy ruszyć jednośladu przed ich przyjazdem.
No to 112 przysłało... Strażacki wóz bojowy!
Wyskoczyło z niego sześciu, może siedmiu jurnych młodzieńców w pełnym rynsztunki bojowym. Piorunem rozciągnęli węże, przeskoczyli rączo i zgrabnie przez leżący na poboczu motor i na moich i świadka zszokowanych oczach, pognali do mojej skody!
- Akumulator odłącz! - Krzyknął dowódca do jednego z nich.
- NIEEEEEE!!!! - Otrząsnęłam się ze stuporu, w którym trwałam. - A jak ja potem do domu pojadę?!
- Przecież paliwo cieknie!- Strażacy nie dawali za wygraną.
- Ale nie z mojego samochodu.
- Nieeee? A z czego? - Rozczarowani byli wyraźnie.
- Z motoru.
- Już nie cieknie - powiedział mój świadek. - Zatkałem...
- Ooooo... - Ekipa w czerwonego wozu była bardzo zawiedziona.
Ale nie dowierzali do końca i węże położyli pomiędzy samochodem a motorem.
Zaś rzeczony motor obstawili czterema różnymi gaśnicami. Ot tak - na wypadek, gdyby jednak coś zapłonęło ;-)
Do domu dotarłam po ponad trzech godzinach od wyjścia z pracy.
Jakoś nie tak planowałam sobie ten długi weekend...