Świadomi praw do szczęścia

Upalny lipcowy dzień dzisiejszy.
Żar się z nieba lał od samego rana. Konkretny. Nawet tak ciepłolubna jak ja jaszczurka, wolała tylko z doskoku przebywać na świeżym lufcie.
A w perspektywie jazda na...
Oj słabo się robiło Acie, jak myślała o wejściu do samochodu bez klimy.
Do tego autko Ata ma trochę popsute...
Mąż wrócił z pracy tuż przed moim wyjściem i rzucił lekko:
- Jedź samochodem ojca. (Ma klimę - samochód taty, rzecz jasna, nie mój tata).
- Chyba zgłupiałeś! Nie ma mowy! Lewe lusterko ma ułomne. Dobrze wiesz. Z własnej woli, bez przymusu? O NIE!
- No to ja cię zawiozę. - Rzucił mój małż, sądząc zapewne, że odpowiem zwyczajowo, że drzewa do lasu wozić nie będę.
A tu psikus! Żona powiedziała TAK! Mężu nie miał wyboru i chcąc nie chcąc, wbił się w strój mało luźny i nieco zgnębiony ruszył po samochód teścia swego.
No to pojechaliśmy. Wcześniej musieliśmy zatankować.
- Ty? A tu jak pokazuje, że się benzyna kończy? - mąż magister inżynier po polibudzie pyta żony magister po UW.
- A skąd mam wiedzieć. U mnie wyje, jak się kończy. A u ciebie?
- No też wyje. A tu nie. Ale jakoś tak mocno na "E" jest strzałka.
- To weź na stację skręć, bo głupio będzie pchać w tym upale, jak samochód z głodu skona.
- Yhy... A gdzie to ma wlew paliwa?
- A ja wiem??? Czekaj, zobaczę. - Skorzystałam z postoju na czerwonym, otworzyłam szybę, wywaliłam się na zewnątrz i zameldowałam:
- Nie widzę. Pewnie z twojej strony.
Tak więc mężu podjechał pod dystrybutor od lewej strony.
Wysiadł i się rozdarł:
- No gdzie ten wlew?! Nie ma! Z twojej strony jest jednak!
- A bo ja wiem? Możliwe. Nie widziałam, bo mi dupa skosem szła do tyłu - mruknęłam obojętnie, zajęta pisaniem smsów.
Mąż bez słowa wycofał i podjechał od właściwej strony.
- Ej! A jak tu się wlew otwiera?
- Pewnie jak w naszych. Weź kluczyki.
Mąż wziął.
I za chwilę wrócił, mamrocząc wściekle.
- Szlag! Ze środka samochodu! Jak bagażnik. Kluczyki mi nie potrzebne.
Upsss...
Szczęśliwie udało się zatankować. A potem mężu ruszył i musiał lekko wycofać.
Wsteczny nie zaskoczył...
Zagwizdało po skrzyni biegów jak się masz Wiktor.
- Wiesz co mężu mój kochany? Wyglądamy, jak byśmy kradzionym samochodem jechali: najpierw chłop podjeżdża nie od tej strony do dystrybutora, potem nie umie otworzyć wlewu paliwa, a no koniec wsteczny go przerasta. Wynośmy się stąd szybko, bo nas zamkną i się spóźnimy :-D

Mąż przyznał mi rację i ruszyliśmy z kopyta.

GPS'a nie posiadamy. Ale trasę zapisałam sobie na kartce szalenie skrupulatnie i dokładnie:
w prawo z głównej, po lewej szklarnie, później mostek, asfalt się kończy, po łuku na rozwidleniu w prawo, obok tablicy sołtysa, a potem między brzozy w lewo.

No i dało się dojechać do miejsca docelowego:

Niektórych dżipies wyprowadził w Puszczę Kampinowską i porzucił od niechcenia. A alternatywny zaproponował wyciągnięcie z impasu w pięć lub w trzydzieści minut.
Jako, iż wygnana na manowce Lenka lubi ryzyko, wybrała wersję skróconą i dotarła na miejsce niespóźniona i z nienagannie leżącym tam gdzie trzeba, kapeluszem:

A tam, na miejscu...

Ołtarz:

I oblubienica:

I już wszystko jasne!
Ślub Ani i Gienia.

Od pewnego czasu wiedziałyśmy o tej wielkiej chwili i oczywiście uknułyśmy kolejny tajny spisek fejsbukowy, tym razem pod tytułem "Ślubny".
Było nas 46 dziewczyn. I znowu każda z nas uszyła jeden, dwa, lub duuużo więcej batikowych kwadratów na bajecznie kolorową narzutę.
A oto kilka spiskowych kobitek obecnych na ślubie:

Od lewej: Lenka, Renata, Marzena i Ula.

Nadejszła wiekopomna chwiła...

Przysięga i wymiana obrączek:

Podpisanie cyrografu:

I klamka zapadła - świadomi praw i obowiązków, wynikających z założenia rodziny (...) jesteście mężem i żoną:

Można się całować, przytulać i w ogólnie takie tam w świetle prawa:

Potem kolejka do ściskania nowożeńców.

Celowo ustawiłyśmy się na szarym końcu, żeby nie zaburzać porządku życzeniowego:

Widzicie ten kufer w rękach męskich?
O ten?

W nim tkwiła niespodzianka dla Ani i Gienia.

A więc najpierw na światło dzienne wydłubane zostały poduszki:

Lóziowa dla Ani, niebieska dla Gienia.

A potem...

No właśnie! Tajny przez poufne projekt dla naszych kochanych nowożeńców.
Jak głosi metryczka na pleckach uszytka: Ani i Gieniowi kolorowego życia Ślicznotki z Nowego Jorku (...) 25 lipca 2015. Celowo nie publikuję całości metryczki, bo nie mam zgody od wszystkich uczestniczek projektu na publikację ich danych.
Dlaczego ślicznotki z NJ? Zapytacie wujka google o NYB, i wszystko będzie jasne :-D

A później nastąpiło pozowanie z quiltem w tle:

A na koniec - Ania mimo ogłupiającego upału otuliła się paczłorem!

Aniu! Gieniu!
Jest w życiu tylko jedno szczęście - kochać i być kochanym.(George Sand)
Ale po co ja to piszę - przecież oboje jesteście tego świadomi :-)

Szczęścia nieustającego, kochani, Wam życzę!