Karteczkowo - konkursowo

Dokładnie 25 czerwca Karolina ogłosiła na swoim blogu konkurs pt. "Letnia pocztówka 2017"
Poczytałam, pokiwałam głową i stwierdziłam, że temat super i w ogóle...
Ale przecież ja w te wakacje nigdzie nie wyjeżdżam, to i kartki wspomnieniowej nie uszyję.
Bo plany miałam inne.
Bardziej przyziemne i całkowicie udomowione.
Czyli trzeci rok z rzędu MALOWANIE!
Nie pejzaży, nie martwych natur, ani nie portretów. Ściany mnie wzywały. I sufity.

Malowanie sprzed lat trzech już opisywałam o tu.

W poprzednie wakacje postanowiłam odmalować tylko jeden pokój i łazienkę górną.
No to pomalowałam

Ale stwierdziłam, że głupio wyglądają takie świeżutkie pokoje (prawie wszystkie) przy niedomalowanym przedpokoju tzw. górnym.
No to go machnęłam.

W tym momencie klatka schodowa przestała być kompatybilna z górą domu.
No to co jej miałam żałować? Pomalowałam

Natychmiast upomniał się o swoje przedpokój dolny.
Też dostał swoją porcję farby.

Zaszlochała kuchnia stęskniona za zapachem świeżej farby.
Niech ma!

Łazienka dolna nic nie mówiła, bo jest mała i  nieśmiała.
W nagrodę też została odmalowana.

Zostały mi tylko dwa pokoje. Na górze i na dole.
Sporo ścian i koszmarne płachty sufitów...
Odłożyłam zabawę w malarza na rok, czyli do aktualnych, ciągle jeszcze trwających wakacji.
Zabawę zaplanowałam od ostatniego, górnego pokoju.
Zaczęłam dokładnie dwa dni po ogłoszeniu, wspomnianego na początku wpisu, konkursu.
I tak se machałam wałkiem beztrosko w tę i na zad. I tak podziwiałam jak się robi ślicznie i czyściutko. I w trakcie tego machania i podziwiania rozmyślałam o konkursie.
- Faaajny ten konkurs. Taki inny. Taki "ludzki". Szkoda, że nie będę miała żadnych wspomnień wartych uszycia... A może by tak jakieś marzenie uszyć? Iiii tam! Bez sensu!
 Jedyne marzenie to ja mam w tej chwili takie, żeby mieć już pomalowane, poustawiane i w ogóle, żeby do normalności domowej wrócić. Na słoneczko, na dworek wyjść. Weź ty lepiej babo pędzel w łapę i kąciki poobrabiaj.

Się postawiłam do pionu, pomalowałam raz, a potem drugi raz. I stanęłam zachwycona własnym dziełem.
- Boszssz! Jak cudnie! Jak jasno! Jak czyściutko! Normalnie czuję się jak kopytkujący jednorożec rzygający tęczą!!!

No i w tym momencie spłynęło na mnie olśnienie!

TĘCZA!  TAK! TO JEST POMYSŁ!
Tęcza z pędzla! I słońce kuszące! Za oknem!
Ha!
Po niecałych dwóch tygodniach od rozpoczęcia armagedonu domowego, miałam już wolne i wcieliłam swoją wizję w życie.
I tak oto powstała pierwsza karteczka:

Pędzel jest? Jest! 

Tęcza jest? No ba!

Słoneczko kuszące za oknem? Obowiązkowo!

No i do tego po raz pierwszy uszyłam coś metodą confetti (tak sądzę ;-) ).

W poczuciu dobrze spełnionych obowiązków usiadłam spokojnie na dworku i...

I podeszwy zaczęły mnie swędzieć.

- Wakacje w sumie jeszcze potrwają, a ja odczuwam deficyt wrażeń i odpoczynku. Takiego prawdziwego, na wyjeździe. Hmmm... Trzeba było o tym myśleć wcześniej, a nie teraz. Ale... A może by tak na Hel... 

Od myślenia do działania u mnie droga krótka.

Telefon w garść. Dzwonię do kochanej, helowskiej duszy z pytaniem i prośbą.

- Oj kochana! Teraz? W pełni sezonu? Co ja ci znajdę? Jaki ma być pokój?

- Trzy osoby, najchętniej z łazienką   i żeby ze skóry nie obdarli.

- Łoooo... No nie wiem, nie wiem... Dobra. Popytam, poszukam i oddzwonię. Ale nie wcześniej niż w niedzielę. Ale wątpię.

Był to piątek, jak coś.

Trzy godziny później miałam wynajęty pokój zgodnie z oczekiwaniami :-D

Tydzień później smażyłam się w doborowym, jak zwykle, towarzystwie nad ukochanym Bałtykiem, w najpiękniejszym miejscu na ziemi.

No i temat na kolejną karteczkę jakby sam się nasunął.

Ale zbyt oczywisty jak dla mnie.

- Może? Plaża? Eeeee... Wolę coś innego. 

Od lat kocham haft kaszubski we wszystkich jego odmianach. 

Tak więc niewiele myśląc skopiowałam wzór z tej strony, skanapkowałam szmatki i za pomocą zwykłego Singera Brillance wyszyłam/uszyłam karteczkę:

Tak...

Dwie już mam. Trzeciej już nie stworzę. No chyba, że zmienię zdanie ;-)

Miałam dużo frajdy przy szyciu. A jeszcze większą przyjemność odczuwałam, jak spływało na mnie olśnienie :-D

Obie bardzo polubiłam, ale szczególnym sentymentem darzę tę ze wzorem haftu.

Dlaczego? No bo przypomina mi lenistwo na Helu ;-D

Karteczki póki co są jeszcze u mnie w domu, ale za kilka dni wyślę je do Karoliny.

Zachęcam Was do wzięcia udziału w konkursie. To bardzo fajna zabawa zmierzyć się z czymś tak małym (10 cm na 15 cm). 

No i wymyślając tematykę kartki można rozruszać szare komórki nieco przyćmione wakacyjnym lenistwem ;)

Wszystkie zdjęcia w tym wpisie są autorstwa mojej starszej córki Joanny