Czarownica

Miało być robótkowo, ale guzik z tego!
Nie chce mi się robić zdjęć!
Lenia mam i już.

W zamian za to napiszę Wam o mojej osobistej domowej czarownicy.
Znowu o Joannie.
Coś mi bloga ostatnio mocno zdominowała...

Aś cierpi na dziwną przypadłość: wywołuje wilka z lasu...

Dawno, dawno temu Ania brała udział w castingach do reklam.
Lubiła to, bawiła się tam dobrze i czuła się jak rybka w wodzie. W przeciwieństwie do rodzicielki.
Po nagraniu jednej reklamówki, ku mojej radości, Aniusi przeszła jak ręką odjął chęć zostania gwiazdą TV.
Ale pan z agencji dzwonił cierpliwie i dość nieregularnie.
Mimo, że poinformowałam go, że Ania już nie chce jeździć na castingi, ani oglądać się w telewizorze.
I że ogólnie to my już dziękujemy.
Było (hmmm..) fajnie, ale wystarczy.
Pan nie wierzył.
Czasem dzwonił dwa razy w tygodniu, a czasem przerwa trwała zdecydowanie dłużej...
I wtedy myślałam sobie:
-O jak dobrze! Nie muszę mu znowu, po raz kolejny tłumaczyć, że to definitywny KONIEC!! Może wreszcie pojął!!

W czasie tych przerw Joanna miała dziwny zwyczaj i mówiła niby w przestrzeń:
-Coś dawno pan Piotr nie dzwonił...
Ile czasu mijało od jej lekkomyślnych uwag? A tak ze dwie godzinki!!
I co?
I telefon od pana Piotra!!!
-Dzień dobry! Szukamy dziewczynki z długimi włosami, lat..., z pełnym ( lub niepełnym) uzębieniem!!
Wrrrrr!!!
-Aśka! A żebyś ten ozór połknęła! Żeby ci pypeć wyrósł!!
-No co??? Ja tylko tak sobie pomyślałam!!
-To nie myśl! Innym szkodę robisz!!

Dalej...
Jakiś miesiąc temu...
-Mamo. Czy ty nie uważasz, że Anka to jakaś dziwna jest??
-W jakim sensie??
-No bo patrz! Ja w jej wieku to ciągle poobijana i pokaleczona chodziłam. A to z drzewa spadłam, a to z roweru. A pamiętasz jak się wypierniczyłam na ścieżce przed domem, bo w drewniakach biegłam?
Pewnie, że pamiętam! Gwizdnęła na moich oczach tak, że aż ziemia jęknęła.
Musiałam bidulę do domu na rękach zanieść, a bliznę na biodrze ma do dziś.
-A jak z ojcem na zjeżdżalnię poszłam i wróciłam ze zdartą skórą z pleców?
Takoż pamiętam! I jej plecy też zachowały życzliwą pamięć! Na "kręgach słupnych" też ma blizny.
O tym jak dość gwałtownie zsiadła z roweru górą przez kierownicę już nawet nie wspominamy!
Cud boski, że przez te lata miała złamany tylko jeden palec! Serdeczny! Z powodu gry w kosza na WF-ie.
Ot - burzliwe życie dziecka wiejskiego. Nie odbiegała od ogólnej normy dzieci sąsiedzkich i własnej matki, która też po zdobywaniu kolejnych przeszkód kolekcjonowała rany, sińce i guzy.
A Ania?
A Ania to przeciwieństwo matki i siostry...
Aś kontynuuje swój wywód:
-Czy ona kiedykolwiek spadła z roweru?? Wywaliła się na rolkach?? Spadła z drzewa??
Pomyślałam chwilę:
-Noooo nieee... Ona za bardzo dba o swoje ciałko! Sama wiesz, jak dostojnie porusza się rowerem.. Zachowawcza jest.
-No właśnie! Wyrodek jak nic! To jest nienormalne!

Minęły może dwa dni od tej rozmowy.
Siedzę sobie w pokoju i coś dziergam
Ania jeździ na rowerze dookoła domu.
Nagle słyszę łomot! Huk, jakby chałupa sąsiadów legła w gruzach! Lecę do okna i cóż widzę?
Ania leży na glebie! Rower kawałek od niej...
-Aaaaałłłłaaaaa!!!! - zajęczało dziecko.
Moja pierwsza myśl: lecieć i zbierać, to co zostało!
Druga myśl: spoko! rusza się, dźwięki wydaje, znaczy żyje! Jak zacznie płakać bez audytorium, wtedy zareaguję...
Ania nie płakała. Pozbierała swoje zwłoki, siadła i trzyma się za kolano...
-Huh!! Szlag! PRAWE!! Nie możesz za inne, córeczko mamusi??
Córeczka mamusi wstała z trudem, podniosła rower i pokuśtykała do domu.
Ja wróciłam do dziergania, a właściwie udawałam...
Po chwili Ania była u mnie.
-No co tam myszko? Już nie jeździsz?
-NIe...
-A czemu? Znudziło ci się?
-Nie... Spadłam z roweru...
-O matko! A nic ci się nie stało?? - cóż za hipokryzja!!
-Nie. Tylko kolanko sobie stłukłam.
-Które?
-Lewe - padła zdumiewająca mnie, w świetle tego co widziałam przez okno, odpowiedź.
-LEWE?? A NIE PRAWE??
-No nie. O! Zobacz! - Ania podciągnęła nogawkę od spodni
Faktycznie - siniak był pokazowy.
-A prawe cię nie boli?
-Tylko jak chodzę.
-Pokaż!
Pokazała...
Balonik...
-Posmarować ci czymś??
-Nieeee, dzięki.

Po pewnym czasie do domu zwinęła Joanna.
-Chuda! Ja ci jęzor wyrwę!! Jak jeszcze raz coś chlapniesz na temat siostry!!
-A co?? Nie mów, że coś sobie zrobiła???
-Z roweru się zrypała! I to jak!! Kolano jej spuchło!!
-Nie mów, ze PRAWE??
-No to nie mówię!
-O matko!!
Poleciała na górę do siostry. A po chwili była z powrotem u mnie.
-Mamo! Mamy coś?? Jakiś Altacet, czy coś??
-Nurofen żel. A co?
-To BALON, a nie kolano!! Dawaj! Posmaruję jej!
Faktycznie - kolanko było już KOLANISKIEM!!
Starsza siostra nie dopuściła matki do zaszczytu smarowania maścią sponiewieranego fragmentu małolaty. Pewnie z powodu wyrzutów sumienia, że tak wykrakała... ;-)
Sama założyła fachowy opatrunek z bandaża, ułożyła kulaska w łóżku, pocieszyła i pełna podziwu dla talentu Ani, kręciła głową przez pół wieczoru...

Ale czasem jej wizje obracają się przeciwko niej!
Jakoś tak w listopadzie, kiedy to po pierwszym ataku zimy wróciła do domu zaśnieżona i po zdecydowanie dłuższej jeździe spóźnioną komunikacją miejską, oznajmiła mi beztrosko:
-Wiesz? Ktoś całkiem niegłupio wymyślił te matury w maju. Przynajmniej jestem pewna, że się nie spóźnię z powodu śniegu!

Trzeciego maja wieczorem, kiedy to śnieg sypał równo jako w grudniu, zapytałam dziecinę:
-To z jakiego to powodu miałaś się nie spóźnić na maturę?....

Tak to wyglądało wieczorem. Zdjęcie robiła zestresowana maturą i typowo majową aurą Rabarbara ze swojego balkonu:

Następnego dnia, kiedy to czarownica pociła się nad interpretacją wierszy Mickiewicza i Pawlikowskiej, jej matka ze zgrozą latała z aparatem po ogrodzie i cykała fotki.

Serduszka na tle cokolwiek białego trawnika:

Sam trawnik:

Ta smętna kupka to dumne floksy!

Porzeczki od razu mrożone! Bez zbierania, przebierania i pakowania w torebki.

Kwiaty jabłoni - o własnych jabłkach można zapomnieć :-/


Pigwowiec...

No i bratki...

A na koniec bez.
Na koniec dwie małe konkluzje:
Pierwsza: te śnieżyce to niewątpliwie zasługa Chudej!
Druga: dobrze, że nie żyjemy w średniowieczu, bo by mi dziecko na stosie już dawno spłonęło!