Język giętki...

"Chodzi mi o to, aby język giętki
Powiedział wszystko, co pomyśli głowa;
A czasem był jak piorun jasny, prędki,
A czasem smutny jako pieśń stepowa."

Juliusz Słowacki

Mój język giętki bywa często jak piorun jasny i prędki...
Szybciej klapie, niż pomyśli głowa.

Przywiozłam Aniusię z zajęć ceramicznych. Dziecko spokojnie i sysytematycznie zdejmowało z siebie kolejne warstwy okrycia wierzchniego.
W tymże czasie zadzwonił mój telefon.
- Dzień dobry! Mówi Mateusz. Czy mogę rozmawiać z Anią? - (Mateusz to kolega z klasy mojej młodszej córki, gwoli wyjaśnienia)
- Już proszę.
I zwróciłam się do małej:
- Ania! Rozbieraj się szybciej! Mateusz!


Tydzień później.
Znowu ceramika w tle ;-)
Ania ulepiła z gliny ptaszora. Z założenia miał być gwizdkiem. Męczyła się nad nim czas jakiś, żeby wydobyć z niego dźwięk. Nie jest to takie proste, jakby się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Taki "gwizdoł" musi mieć spełnione jakieś tam warunki i posiadać odpowiednio uformowane wloty i wyloty powietrza, żeby wydawać dźwięk.
Małej się to udało.
Dumna i blada zaprezentowała mi zarówno gwizd, jak i ogólny wygląd ptaszora.
Faktycznie - gwiżdże!
Tak więc powędrował na półkę do wyschnięcia w oczekiwaniu na wypalanie.
Pani prowadząca zajęcia powiedziała:
- Aniu, postaw go, tylko uważaj, żeby się nie przewrócił na dziób.
Ptaszor fiknął.
Ni czorta nie trzymał pionu.
Nie do tak prostej wszak czynności został powołany.
Nadgorliwa mamusia udzieliła artystce zbawiennej rady:
- Weź ptaszka do rączki i pogładź go od dołu. Wtedy stanie.


A jakiś czas później wzięło mnie na wyznania zgoła osobiste.

Siedzimy we trzy przy obiedzie.
Matka wygłasza kwestię:
- Wiecie co? Mam małą dziurkę...

Dobrze, że Chuda szybko łyknęła co miała w paszczy, bo bym się zubożyła o 50% dzieci.

Jakieś ma kosmate myśli! Wszak mi chodziło tylko o to, że moja przyjaciółka Ula dentystka robiąc przegląd mego uzębienia stwierdziła niewielki ubytek w górnej prawej piątce...

Mimo tzw. "wtop językowych" wolę mieć język co to jak ten piorun szybki jest, niż jakby miałby być smutny jako ta pieśń stepowa.
A Wy? ;-)

Listy do J. - cz. 2

05.02

-18

Hej duża Córko!

Jak to zwykle bywa w dni wolne, Twoja sis tradycyjnie udawała, że śpi intensywnie. Dziś poszła na całość: leżała na baczność, z nosem skierowanym centralnie w stronę sufitu. Klasyk pt: "dziś udaję na trupka" ;-)

Kiedy już się wskrzesiła, poszła tłuc wrogów Kapitana Pazura. Rzecz jasna postępowała zgodnie z przeczytanym wcześniej artykułem w Newsweek'u "Popraw sobie IQ" zalecającym granie w gry z przemocą...

Kiedy Twoja sis dbała przed twoim monitorem o swoją inteligencję, ja "tłukłam" armię aniołków na zamówienie i bransoletki.

Jedna miała tylko być. Też zamówiona, ale jakoś się zamyśliłam i zrobiłam o dwie więcej:

Fajne, c'nie? ;-D

A spróbuj powiedzieć inaczej! :-PP

Niedziela, jak każdy wolny dzień, minęła jakoś tak sama z siebie i tyle :-/

Trzym się ciepło

Mama

06.02

-20

Cześć Żabciu!

Podobno idzie ocieplenie...

Jakoś strasznie wolno i pod górkę :-//

Jako iż dziś poniedziałek, trza się było udać do pracy. A w sumie do dwóch ;-)

W pracy przybyło mi trochę nowości...

Gruz jest już na kompach skrzętnie schowanych między regałami.

Pozostaje mi mieć nadzieję, że jak strop zdecyduje się zintegrować z podłogą, to mnie w tym czasie tam nie będzie ;-)

A teraz mały powrót do czwartku. Dowiedziałam się onego dnia, że organizowana jest grupa panienek małoletnich w szkole języka angielskiego. No i padło pytanie/zaproszenie w kierunku panny Anny.

Ja osobiście nie widziałam przeciwwskazań, ale wypowiedzieć się rzecz jasna musiała sama zainteresowana. Bo wszak to nie ja będę zgłębiać tajniki i meandry mowy Szekspira.

Dwa razy w tygodniu, po godzinie zegarowej.

Problem był tylko jeden - jedna z tych dwóch godzin koliduje z jej kółkiem historycznym...

Przekazałam Ani info i zapytałam co ona na to.

A ona rozsiadła się wygodnie na swoim krzesełku przy biurku, założyła nogę na nogę i wygłosiła kwiecistą mowę w moim kierunku.

Cytuję:

-Trochę mi szkoda tego kółka, ale z historii to ja jestem bardzo dobra, a właściwie świetna, więc spokojnie sama sobie poradzę z nauką. Z angielskiego oczywiście też jestem bardzo dobra, ale chciałabym nauczyć się czegoś więcej niż w szkole, a na lekcji nie mam przecież takich możliwości. Poza tym - jak kiedyś pojadę za granicę, to znajomość angielskiego będzie mi potrzebna.

Yyyyy... Tja.... A ja oczekiwałam prymitywnej odpowiedzi typu "tak" lub "nie"...

Pozostało mi jedynie uświadomienie Waszego rodzica w temacie pozaszkolnego kształcenia przemądrzałej latorośli.

I tu napotkałam opór!

W życiu nie zgadniesz, w jakiej kwestii!!

Otóż Aniusia będzie na zajęcia dostarczać się samodzielnie! Na własnych obutych nożynach.

I to jest problem dla męża mego!!

-JAK TO?? SAMA BĘDZIE CHODZIĆ??? TAK DALEKO??? PRZEZ ULICĘ??

Zatkało mnie!

Normalnie mowę mi odjęło! Nie tego typu schodów się spodziewałam ;-DD

-No nie zupełnie sama. Oprócz niej jeszcze 4 panny z jej klasy będą tworzyć tę grupę. I razem będą szły po lekcjach.

-Ale tak sama???

-Dżizas! Ogarnij się! Przecież nie będę jej wozić 500 metrów od szkoły!!

-Ale ta ulica ruchliwa i ona będzie musiała sam przez nią przechodzić!!

-Pan STOP dzieci przeprowadza. Wyluzuj! Do diabła! Ja w jej wieku jeździłam do szkoły pociągiem, albo autobusem! A jak nic nie jechało to rwałam z buta 3 km i żyję!!

-Ale ona jest jeszcze mała...

-Mała? No może nie jest wyrośnięta, ale za trochę ponad trzy miesiące skończy 11 lat. Całe życie nie będę jej za rączkę prowadzić. MUSI się usamodzielniać.

-JUŻ???

-Tak!!! No bo niby kiedy??

I żeby tak całkiem dotłuc Waszego ojca dodałam:

-A jak się zrobi ciepło, to sama będzie wracać w środy do domu. Mnie się nie będzie chciało odrywać od ogródka, żeby po nią jechać. W poniedziałki bez zmian - pracuję do 15, więc podjadę po gwiazdę ;-)

Tata pogrążył się w wyniośle milczącej i obrażonej traumie ;-)

Jak widzisz, nie tylko my obie nie umiemy się pogodzić z tym, że nasz mały aniołek z loczkami jest już TAKI STARY!!! ;-D

Tak więc od środy, mimo focha rodzica, Twoja sis będzie zgłębiać tajniki i zawiłości języka angielskiego w teoretycznie szerszym, niż szkolnym, zakresie.

Małe zmiany, nieprawdaż? ;-D

Cmok!

Mamusia

07.02

-14

Ha! Się ociepla!!

Witam ozięble kangurożercę...

Wyobraź sobie, że Twoja spokojna i nikomu nie wadząca matka, o mało co, a oberwałaby dzisiaj mopem od dozorcy!!

I to za co??

Za szczery podziw!!

Wyskakiwałam ja sobie w celu wiadomym za tzw. winkielek.

W trakcie wyskoku mijałam pana dozorcę. Tego duuuużego.

Miał w rękach mopa. I operował nim całkiem sprawnie, chociaż różnica wzrostu między nimi była mocno groteskowa: kij od mopa kończył mu się tak mniej więcej na wysokości bioder.

Stanęłam na moment i z podziwem rzekłam:

-Nooo! Jak to panu zgrabnie idzie! Może by tak się pan po moich podłogach w domu przeleciał?

I co ja uszłyszałam?? Za podziw mój niekłamany??

-Uhhhh!!! Jak ja wezmę tego mopa i machnę, to nie ręczę za siebie!! Pani mnie nie denerwuje! Kurna ile tu błota na buciorach wnoszą!!

-U mnie będzie łatwiej. Mniej nóg... - kusiłam pana.

Nie chciał!

Trudno! Poszłam się grzać w okolicach nosa. I tak z nudów poczytałam karteczki naklejone na płocie. Na jednej z nich stało jak wół: Ukrainka szuka pracy: pomoc przy sprzątaniu.

Wracając, zagaiłam przyjaźnie do pana dozorcy:

-Wie pan co? Nie to, żebym była złośliwa, ale tam na płocie znalazłam ogłoszenie.

I zacytowałam mu.

-Nooooo!! Chętnie!! Zatrudnię ją! Tylko pewnie zwiałaby stąd po dwóch godzinach!

-Aż tyle jej pan daje?? Wymięknie na sam widok ;-D

-A to też może być!

Kolejne ogrzewanie się w okolicach narządu powonienia skończyło się pogróżkami pana woźnego, że mnie nie wypuści... jak będę szła do domu.

Lekceważąco rzekłam, że przez okno czmychnę!

Na co on, że mi bramę zamknie i nie wyjadę!

Na to ja, że wpadnę w histerię!

Podziałało! Wyjechałam normalnie!

Jednak faktycznie faceci boją się babskich łez, jak diabeł święconej wody ;-D

Popołudnie:

Dziadek na wieść o pożarciu przez Ciebie kangura nazwał Cię aborygenką ;-P

Stwierdził również, że jako człek dziki surowizną zapewne się żywić zaczęłaś i w związku z tym na Twój powrót ma zamiar zrobić... TATARA ;-D

Mięsko już się mrozi :-)

Przeczytałam Twojemu ojcu sms'a, jakim mnie dziś wkurzyłaś na maksa.

Pozwolisz, że go zacytuję w całości:

"Odkryłam sklep z rzeczami po 1 ojro, w którym są motki wełny, czy czegoś tam. Jakbym się znała, to bym Ci kupiła"

Tata się uśmiał. Po czym zapadł w milczenie na jakieś 5 minut...

A potem przemówił:

-To weź Aśce powiedz, jaka ma być ta wełna i niech ci kupi.

Zanim zdążyłam zareagować, dodał:

-Albo nie! Niech weźmie aparat i idzie do tego sklepu zdjęcia zrobić! I na maila niech ci wyśle. Powiesz je co i jak i niech ci kupi!

Tak więc już wiesz co masz jutro robić.

Żadna tam architektura i inne pierdoły!

WŁÓCZKI FOCIĆ !!! ;-DD

Buziol

Mama włóczkopazerna ;-)

Listy do J.

02.02.2012

-17

Hej Myszo Starsza!

Popołudnie i wieczór.

Mróz za oknem skrzypi z zimna!

Małolata nie odpuszcza i każe się zawieźć na gimnastykę artystyczną.

Brrr!

Ratowałam się przed zamarznięciem gorącą herbatką w Twoim kubeczku.

Zdumiałam się, że cholernik przecieka, bo nie miałam takich donosów z Twojej strony.

Przeciek wyjaśnił się po powrocie do domu...

Należy sprawdzać, czy uszczelka jest na swoim miejscu, czy powiewa luzem. Wówczas problem przemoczonego siedzenia w samochodzie i rękawiczek Twojej młodszej siostry zniknie niejako samoistnie ;-)

Nie mniej jednak, udało mi się polansować ;-)

Miny osób widzących jak popijam sobie z "obiektywu" - BEZCENNE :-DDD

Ponieważ temperatura za oknem spadała ciągle i nieustępliwie, zasugerowałam Twojej młodszej i jakże ukochanej siostrzyczce pozostanie jutro w domku.

Kusiłam jak mogłam: długie spanie, ciepła kołderka, komputer starszej siostry...

I co??

W oczach małolaty przeczytałam wyraźnie:

-Mam matkę kretynkę! Do tego leniwą!

A usta jej rzekły:

-Mamo! Szkoła to obowiązek! A z obowiązków należy się wywiązywać! Poza tym - jutro mam kartkówkę z matmy i CHCĘ pójść!

Mam wątpliwości, czy Ania aby na pewno jest Twoją siostrą...

Buźka!
Mama

03.02.2012

-28

Witaj Słonko!

Postanowiłam, że ta koszmarna ilość styropianu do wypełnienia Twojej pufy ma zniknąć z moich oczu!

Pufa znalazła się dzięki sile mych mięśni na dole.

Pokonałam rzep oraz zamek, i zaczęłam pakować te strasznie ożywione i naelektryzowane kuleczki garściami.

Po kilku przysiadach i wyprostach stwierdziłam, że to typowa praca dla Syzyfa!

Do sądnego dnia nie przesypię 5 kg kuleczek z wora do wora!

Co ja kurna kopciuszek jestem??

Wymyśliłam rondel.

Udałam się do kuchni po naczynie wspomagająco-ładujące.

Chyba nie wspomniałam, że miałam pomocnika?

Asystent Fredek siedział bardzo grzecznie obok i tylko od czasu do czasu poturlał sobie jakąś zabłąkaną kuleczkę...

Oczywiście dopóki ja byłam obok!

Bo jak poszłam, to ten sierściuch wścibski musiał sprawdzić co też ta pani wyprawia i po co chowa te takie fajne zabaweczki do fioletowego wora!

Wkroczyłam do pokoju w momencie, kiedy Fryderyk całym impetem i swoim sześciokilogramowym ciałem lądował na pufie...

Pufa zrobiła wielkie PUFFFFF, a z rozpiętej dziury w górę wyfrunął styropianowy gejzer!

Twoje siedzisko zamieniło się w wulkan z potężną erupcją!

Lawa - tfu! - styropian był wszędzie!

Kot szczęśliwy, cały biały.

Ja mniej, również biała.

Otoczenie nic nie mówiło o swoich uczuciach, ale też było białe...

Południe.

-18

Odbieram małą ze szkoły.

-Mamo. Ja się umówiłam na dziś z Heleną. Idziemy zobaczyć co jest w Hot Chatce.

-Dzisiaj?? Jest minus 18!! Na którą?

-Na 17.

-Mowy nie ma! Toż to już ciemna noc będzie!

-No to na 14.

-No to na którą??

-No nie wiem. Mamy się dogadać co do godziny.

-To się dogadajcie, ale nie sądzę, żeby to był dobry pomysł na spacerki. Nie ta temperatura.

Dogadały się.

O 13:45 Twoja sis wyszła z domu z obietnicą, że najpóźniej o 15:15 będzie w domu.

15:15 - Ani nie ma...

15:17 - Ani ciągle nie ma.

15:20 - Ani w dalszym ciągu brak, ale za to moja wyobraźnie ruszyła z kopyta i zaczęła szaleć: dziecina moja na pewno poślizgnęła się, złamała sobie bliżej nieokreśloną część ciała i leży gdzieś w przydrożnym rowie i nie może nawet do mnie zadzwonić, bo ma połamane to coś!

Postanowiłam być twardą kobietą i odporną matką i nie zadzwonić do niej zbyt prędko!

15:24 - dzwonię!!!

Nie odbiera!!

Kiedy mnie rozłączyło, zobaczyłam fioletową kurteczkę rączo pomykającą z mostku do domu.

Ufff! Wszystko ma całe, bo rwie z kopyta raczej szybko - jak nie ona!

-Mamusiu! Strasznie cię przepraszam! Ja wiem, że się spóźniłam, ale się zagadałam z Heleną i tak sobie chodziłyśmy i spacerowałyśmy pod CZD i jak spojrzałam na zegarek to było 10 po trzeciej, i jeszcze do sklepu musiałam pójść i trochę ludzi było w kolejce i całą drogę biegłam...

Tym sposobem Twoja siostra była jedyną jak sądzę osobą, która przy temperaturze -18 wróciła do domu spocona, jak mysz po porodzie...

Zahartowana z niej gościówa! Nic jej nie jest! Ale w sumie już mnie to nie dziwi - skoro nie dobiły jej zamarznięte na kamień, niedosuszone po basenie włosy, to co taki kilometrowy galop mógł jej zrobić?

Później.

-21

Jemy z Anią (nie garbi się!!) obiad i gawędzimy sobie luzacko o szkole, koleżankach i kolegach.

Kto z kim siedzi w ławce, kto się z kim przyjaźni. Ot takie pogawędki.

No właśnie - kto się z kim przyjaźni...

-A wiesz? Mateusz z Jaśkiem całkiem dobrze ze sobą współżyją!

-Co robią???

-No współżyją ze sobą.

-Ekhem... Chyba współpracują?

-No tak. A to nie to samo? Bo przecież oni nie pracują.

-Nie to samo.

A ponieważ wiedziałam, że za chwilę padnie pytanie domagające się wyjaśnienia tych subtelnych różnic w słowach, jak najszybciej popędziłam małolatę do sprzątania jej własnego biurka ;-)

To sprzątanie to jak się domyślasz krwawa kara za spóźnienie - znasz jej stosunek do porządków, bo reprezentujesz dokładnie taki sam :-P

No ale później, w nagrodę za wylizanie wyżej wspomnianego, Twoja sis poszła do sanktuarium pod wezwaniem Joanny ;-)

Zgadnij, w co grała?

Z trudem udaje mi się wyrwać jej klawiaturę (dosłownie!) i samej dorwać się do grania.

A jak już się uda, to siedzi ta mała sowa obok mnie i udziela dobrych rad!

MNIE!! Toż ja w to grałam jak ona na jedzenie mówiła "am-am"!!

Pograłam, jak pognałam ją do spania ;-))

Buzilol!
Mama

04.02

-27

Cześć Chuda!

Ranek i południe.

Pobudka o parszywej jak na sobotę porze.

Wywlokłam młodszą z pieleszy i wywiozłam na Uniwersytet Dzieci.

Czekając na jedyne, posiadane w tej chwili dziecko, skończyłam czytać "Dziewczynkę w zielonym sweterku".

No i zapragnęłam na ten tychmiast posiąść "W kanałach Lwowa"

Tak więc po wykładach pojechałyśmy do Weldbildu.

Czyż muszę dodawać, że już mam tę książkę ? ;-D

Chleba rodzinie od ust nie odjęłam, bo wyobraź sobie - "ślimak" poszedł!!!

W euforii spowodowanej posiadaniem upragnionej książki, wstąpiłam do sklepu zoologicznego i kupiłam wreszcie kocimiętkę...

Uczciwie popsikałam drapak.

I ojca Twego kapcie...

Fredek zakochał się w drapaku... Ale jak to z miłością bywa - delikatny jest w wyznawaniu uczuć i nie drapie go, tylko się mizia i go liże!!

Kapcie ojca omija podejrzliwie.

Pewnie za mało polałam...

Nic to! Jutro też jest dzień ;-D

Dla pewności i sprawdzenia działania psikacza, dodatkowo polałam Twoje kapciochy:

DZIAŁA!!!

Jak widzisz, Fredzio uwielbia nie tylko żywe żaby! ;-D

Pozostając dalej w radosnym nastroju po zakupie nowej pożywki dla oczu i ducha, postanowiłam uszczęśliwić rodzinę wypiekiem.

Tym bardziej, że wczoraj upieczone muffiny kokosowe jakoś drastycznie się rozeszły...

Wybór padł na ciasteczka ze słonecznikiem.

Przystąpiłam do działania.

Prażąc ziarna słonecznego kwiatka, dorobiłam się pięknej, czerwonej "bransoletki" na nadgarstku...

Nic to! Do wesela się zagoi!

Tym bardziej, że ratowałam się sokiem świeżo wyciśniętym z aloesu.

Wyjmując drugą blachę z upieczonymi ciasteczkami postawiłam ją jakoś tak kulawo, że zaczęła się zsuwać....

Co miałam robić??

RATOWAĆ!

Jakkolwiek!

I czymkolwiek!

Więc ratowałam - gołą, nieuzbrojoną ręką.

Blacha była baaaardzo gorąca...

Tjaaa...

Jak tak dalej pójdzie to aloes wyłysieje zanim osiągnie wiek starczy ;-D

Tak więc, żyjemy wszyscy - w lepszym, lub gorszym stanie ;-)

Jest pewna szansa, że przetrwamy do Twojego powrotu we względnym zdrowiu.
Trzymaj kciuki, jak chcesz nas jeszcze zobaczyć żywych i w miarę przytomnych!

Listy wysyłam hurtem, bo tak mi wygodniej ;-)

Buźka!!

Mama

Ps: Pass auf Dich! Bis bald mein liebchen!
Sehr schöne Bilder du getan hast!
Mami

Dawno, dawno temu...

Dawno, dawno temu. Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, za siedmioma rzekami był las.
Wieeelki las! A w tym lesie, w samym jego środku była polana. Wieeelka polana!
W centralnym punkcie tej polany stał dom. W domu tym siedziała samotna, piękna i smutna księżniczka.
Siedziała tak bidula i wzdychała:
-Jak ja mam ku.... WSZĘDZIE DALEKO!!

Ja też tak wzdychałam. Bo miałam strasznie daleko i pod górkę do własnej maszyny do szycia...
Głucha i odporna byłam na jej wołania.
Aż w końcu się wkurzyła i podstawiła mi pedał pod nogę, się potknęłam o złośliwuskę i chcąc nie chcąc po prawie rocznej abstynencji szyciowej, zrobiłam jej dobrze i ponownie uruchomiłam gadzinę.
Nie stworzyłam niczego na miarę płaszcza na miarę, ale od czegoś trzeba zacząć ponowne zmagania z mechaniczną igłą.
Otóż powstały dwa chlebaczki:


Ten słonecznikowy już jest u nowej właścicielki. O dziwo nawet się spodobał!

Dałam maszynie odpocząć, bo zbyt duży wysiłek po miesiącach nieróbstwa, mógłby się negatywnie odbić na jej podzespołach i przerzuciłam się na szycie ręczne.

Czy ktoś pamięta jeszcze kotki, które szyłam swego czasu w ilościach bez mała hurtowych?
Jak nie, to przypominam:




I fotka grupowa, czyli ostatni raz razem ;-)


Kotki-zawieszki lekko pachną lawendą.

I tak oto zaprezentowałam mój chwilowy come back do szycia ;-)
Pewnie coś jeszcze popełnię w tej materii, ale nie wiem kiedy. I nie wiem co.
Może kotki, może króliki, a może coś zupełnie innego.
Kto wie...