Mind full of ideas

Czasem na nasze głowy spada szczęście, o którym nawet człowiek nie myślał.
Ba! Człowiek nawet nie wie, jak to szczęście ugryźć, bo w życiu nie planował naumieć się czegoś nowego.
Takiego zupełnie poza człowieka zdolnościami.
Człowiek niby teorię zna, ogólne założenia gdzieś mu się tam po oczach omsknęły, ale człowiek się w to zupełnie nie wgłębiał.

Do soboty...

Otóż w sobotę człek, czyli ja, odebrał od dobrej Kobiety wielką pakę różności do  scrapbookingu.
Dla moich panienek z kółka robótkowego.
Kim jest ta tajemnicza pani napiszę w kolejnym poście, bo nie tylko jej zawdzięczam fantastyczne akcesoria do działalności różnorakiej z moim pracowitymi mróweczkami.

Ponieważ ze scrapem nigdy mi nie było po drodze, zasiadłam do kompa i zaczęłam wertować liczne strony traktujące o obcobrzmiącej technice.
Oczywiście zaczęłam od tej strony .

I tak sobie serfując od strony do strony doszłam do pewnych wniosków.
A mianowicie: każda technika rękodzielnicza, to już nie zabawa, tylko zwykły przemysł i do bólu rozbudowane konsorcja kuszące różnorakimi "zabawkami  absolutnie niezbędnymi do życia"...
Tak na przykładzie scrapów: te wszytskie tusze, perły w płynie, wykrojniki...
Co to za przyjemność wtrynić kawałek papieru z jednej strony maszynki, pokręcić korbką i już z drugiej strony wyłazi gotowy listek z ożyłkowaniem, rameczka, kwiatuszek itp, itd...
Tylko nakleić na ozdobny papier i już.
To już chyba nie hand made. W zasadzie prawie made in China! Czy może lepiej: made in machina!

A jak ktoś wymyśli narzędzia do robienia frywolitek? Albo naszyjnków koralikowych? Toż to już nie będzie to samo! Z wyglądu będzie idealne, ale nie będzie tam miejsca na idywidualność. Wszystko będzie takie samo.

Na szczęście moich dylemató nie podzielała córka ma  młodsza, która z absolutną żądzą w oczach przeglądała skarby, które matka przytargała do domu.

- No?! Robimy??
- Robimy. Przecież muszę wiedzeć czym to się je, zanim zapodam dzieciom na kółku nową zabawę.

Wypakowałyśmy część skarbnicy scrapowej.

Początkowo wyglądało to nobliwie i spokojnie...

Potem jednak, w ferworze pracy, reszta rzeczy, plus nasze domowe przydasie stopniowo zaczęły okupować stół:

Miejsca do pracy robiło się co raz mniej...

Aż w końcu połowa naszego warszatu pracy wylądowała na podłodze :-D

A trzeba było rozłożyć stół na całość, a nie tylko na pół gwizdka...

No nic!

Cóż wynurzyło się z tego chaosu?

Na początek karteczka zrobiona przez Anię:

Młoda wykorzystała gotową bazę do kartek. Pomalowała ją akwarelami, ponaklejała pierdoły, w środku opieczątkowała i już :-)

Ja w tym czasie przerobiłam ramkę ze zdjęciem Ani:

Jak widać poleciałam w różowy... Bo Ania przechodzi aktualnie opóźnioną fazę zachwytu jedynie słusznym dziewczyńskim kolorem :-D

Następnie rzuciłam się na zrobienie kartki. Bo wszak do tego głównie scrap służy i tego chcę nauczyć dzieci.
Zrobiłam dwie.
Pierwsza - łatwiutka okrągła:

Druga o wdzięcznej nazwie kaskadowa:

Kurs na obie kartki jest tu.

No a później obie tworzyłyśmy sobie notesy.

Ania ma teraz taki:

A ja wykorzystałam resztę papieru z ramki i mam...

...notesik różowiutki jak prosiaczek :-D
Notesy są naszą absolutną twórczością radosną, nie opartą na żadnych kursach.
Ot! Utylizacja różnych resztek ;-)

W końcu nie od parady obie mamy...

... mind full of ideas :-D

Tak na posumowanie: scrapy to nie moja bajka.
Ale wiem, że dzieciakom się spodoba ta zabawa. I z całą pewnością dobrze się będą bawić przy robieniu kartek, albumów i innych takich tam, bo mimo, że nie czuję do scrapów pociągu, to JAKIEŚ tam pomysły mi się wylęgły w rozczochranej i zamierzam je zrealizować wspólnie z robótkarkami ;-)))