Ursynów kontra logika... Lub vice versa.

Z pewnych powodów byłam dziś na Ursynowie.
Dla osób spoza Warszawy - to jedna z dzielnic naszej pięknej "stolnicy".
I do tego dziwna dzielnica.
W sensie oznakowania ulic.
To, że plan Warszawy mówi swoje, nie oznacza, że ma to odzwierciedlenie w realu.
Czyli: ulice sobie, numeracja sobie, życie sobie, a człek niezorientowany w temacie błądzi...
Ba! Nawet najmądrzejszy dżipies odmawia współpracy w tej dziwnej i nie dającej się ogarnąć okolicy!

Było to ładnych parę lat temu.
Musiałam dowieźć dziecko młodsze (wtedy jeszcze baaardzo młode) na nagranie reklamówki "danonków" do TV.
Wymyślili spece od rekalmy, że odbędzie to w jednym z ursynowskich przedszkoli.
Adres podali, godzinę rozpoczęcia nagrania tyż i już.
Więc wpakowałam "gwiazdę" do samochodu i powiozłam het, na drugą stronę królowej polskich rzek...

Ulicę w sumie znalazłam...
Tak jakby.
Bo jak w nią wjechałam, to się okazało, że niekoniecznie to jest ta ulica... Nazwa niby się zgadzała, ale numeracja szła jakoś tak zupełnie inaczej niż to jest zwyczajowo przyjęte - czyli zgodnie z biegiem Wisły.
Ona (ta numeracja) była jakaś taka od czapy!
Zaczynała się od nr 43, a potem obok była szesnastka!
A przede mną wyrósł dodatkowo zakaz wjazdu.
Więc zawróciłam grzecznie i ponownie spróbowałam wbić się w ulicę z innej strony.
Wbiłam się...
Na parking strzeżony!
No to kolejna nawrotka i kolejna próba.
Bez efektu.
I znowu od początku.
I ciagle bez zmian!!!!
W końcu zatrzymałam się i poczekałam, aż mi się na horyzoncie pokazał jakiś tambylec.
- Przepraszam! Jak mam dojechać do ulicy...? Szukam przedszkola nr...
- Oj... Nie wiem! Mieszkam tu od dwóch lat, ale nie orientuję się!

Się nie zdziwiłam...
Kolejny autochton był już chyba dłużej osiadły w tym koszmarze spreparowanym dla przypadkowych turystów i powiedział tak (cytuję):
- Musi pani jechać cały czas prosto. A jak pani dojedzie do końca uliczki, to niech pani skręci w lewo i kogoś dopyta.
- Ale tu jest zakaz wjazdu!
- A kto by się nim przejmował! Wszyscy tu jeżdżą! - zarżał radośnie informator.

Yhhhh!!! Jedyny przepis, który łamię nagminnie, to ograniczenie prędkości! Innych przestrzegam!

No ale, co było robić! Wzięłam i pojechałam.

Faktycznie! Mimo zakazu, droga sobie była. W miarę równa i nawet jakby prosta.
I tak sobie pojechałam...
Do pewnego momentu...

Musiałam dać po heblach, bo nie miałam wyjścia...

Stanęłam. I przez chwilę siedziałam całkowicie oniemiała i cokolwiek sparaliżowana...

Wyłączyłam silnik i wysiadłam z mojego dwuśladu, żeby unaocznić bezpośrednio to, co zobaczyłam przez szybę...

Wyszłam z samochodu i paczałam dłuższą chwilę.
Na moment zamknęłam oczy, prosząc Najwyższego, żeby mnie obudził. I to natychmiast, bo to, co ja widzę i to, co się rozpościeara bezpośrednio przed maską mojego samochodu, to może być tylko zły sen.
BARDZO ZŁY SEN!

Niestety - to nie był zły sen. To była koszmarna jawa!

A cóż to takiego było?

Nic nadzwyczajnego w sumie...
To tylko krzesełka... Takie stadionowe...

Otóż wylądowałam swoim jeździdłem na koronie jakiegoś lokalnego stadionu! Przede mną rozpościerała się zielona płachta płyty do piłki kopanej. Bramki też były.
A ja stałam sobie samochodem centralnie na samej górze!
Nie powiem - widok na stadion miałam rewelacyjny, ale NIE TEGO szukałam!!
Rozpacz mnie ogarnęła! I to taka totalna!
- Dżizas! Do konca dni moich tu zostanę! Ja nie ograniam! Ja nie rozumiem! Ja chcę do domuuuu!!

I tak stałam czas jakiś, aż nagle na horyzoncie pojawił mi się biegacz.
Pan sobie pomykał lekko i bez wysiłku.
Ale jak mnie zobaczył to się zatrzymał, nie przerywając przebierania nogami (w miejscu zaczął truchtać).
Zwróciłam się do niego z rozpaczą i skargą w głosie:
- Ja nie chciałam tu wjechać! Samo wyszło! Tak mnie pokierowali!

Biegacz zaśmiewąjc się,  łypnął na moją rejestrację:
- A! Inna dzielnica? - Bardziej stwierdził niż zapytał - Pani się nie przejmuje! Tu się jeździ! :-D
- Jest pan pewien?
- No! A gdzie pani chce dotrzeć? Bo tu normalnie to się nie da.

Powiedziałam gdzie.
Okazało się, że jestem prawie u celu. Musiałam tylko strawersować jakąś górkę gęsto zarośniętą kasztanowcami plus wyleniały trawnik.
I miałam się nie przejmować! Tylko jechać! Bo inaczej się nie da!
A wyjechać podobno z przedszkola można całkiem normalnie. Tylko ten wjazd jest karkołomny i gotujący krew w żyłach.
Bo wjechać normalnie się nie da, bo trzeba by było jechać pod prąd!

Logiki na Ursynowie nie ma po co stosować.

Przekonałam się o tym na własnej skórze nie raz i nie dwa będąc w tym największym skupisku mrówkowców w Warszawie.

Dziś zostawiłam ją w domu i pojechałam "na szagę". I dojechałam. Jak po szmurku! :-D