Trzy godziny = trzy dni.

 Czy ja wspominałam coś, że mi się maszyna do szycia zje...psuła?
Wydaje mi się, że chyba jakoś przedwczoraj...
Załamka totalna, co dało się zaobserwować w moim poprzednim wpisie.

Ale, że ja twardom babom jezdem, nie odpuściłam tak łatwo! O nie!

Nie będzie chiński badziew pluł mi w twarz!

Rozkręciłam od góry, popaczałam na bebechy, tu i ówdzie pomacałam i postukałam. Polałam na oślep olejem do maszyn i skręciłam na zad.
Toż samo uczyniłam z dolną częścią.
Dla pewności i niejako w desperacji zagroziłam cholerze młotkiem i wywiezieniem na szrot.

Podziałało?
No nie do końca...
Maszyna przestała zupełnie szyć! Chyba przesadziłam ze straszeniem...
Górna nić nie była kompletnie kompatybilna z dolną!
Szyłam sobie kawałkami ot tak - na sucho. Dziurki od igły się robiły i owszem, tyle, że ŁYSE DZIURKI! Bez nici! Ani górnej, ani dolnej nie uświadczyłam w uszytku.

No więc rozkręciłam gadzinę raz jeszcze, potem poskręcałam, zacisnęłam zęby i zaczęłam znowu szyć. Skurcz szczęk minął mi bardzo szybko - dość ekspresyjnie, można by powiedzieć...
No bo jak normalnie reagować, bez nerwicy, kiedy kolejne igły łamią się jak przesuszony chrust??? Co z tego, że na uszytku zaczął się pojawiać równiutki ścieg?
Tak więc powoli, częściowo z napędem ręcznym, szyłam sobie łamiąc kolejne igły...

Aż w końcu odtrąbiłam SUKCES!!!
Szlag mnie nie trafił, plan zrealizowany!
Czyli MAM TORBĘ!!! Uszytą na bazie kursu Joanny, umieszczonego w ostatnim numerze "Twórczych Inspiracji"

Z drugiej strony wygląda tak:

Jak widać, zafundowałam torbie pikowanie lotem naćpanej pczoły (to było przed zepsuciem ustrojstwa).

Torebka ma proszę Was, podszewkę i kieszonki:

Z powodu popełnionego przeze mnie błędu przy szyciu, zamiast dwóch kieszonek bocznych, niechcący mam cztery :D
Ale od przybytku głowa nie boli, a kieszonek w torebce nigdy za wiele.

Nie jest wielka, ma normalny, pasujący do mnie rozmiar. 

To dla mnie nowinka, szczerze mówiąc, bo od zawsze preferowałam torbiszcza mieszczące w sobie tak mniej więcej metr ziemniaków i inne przydatne przedmioty codziennego użytku.

Zapewne to taka świecka tradycja: kobiety  postury podłej, lubią torby większe od siebie, a niewiasty gabarytów słusznych noszą subtelne torebunie dyskretnie ukryte pod pachą :-D

Tak przynajmniej wynika z moich obserwacji organoleptycznych ;-)

Się cieszę jak nie wiem! Mimo przeciwnych wiatrów wiejących od strony maszyny, udało mi się W KOŃCU uszyć, to co planowałam od czerwca.

Wprawdzie torba powstawała trzy dni, zamiast trzech godzin, ale efekt końcowy jest w stanie mi to wynagrodzić :-))) 

O!

I tej wersji będę się trzymać :D