sobota, 28 lutego 2015

Powtórny debiut

Jak to zwykle bywa w soboty, młoda młodsza ma rano zajęcia na licznych uczelniach warszawskich. A to UW, a to Polibuda albo inna SGGW. Dziś padło na APS.
- To jak ty będziesz na zajęciach, to ja sobie podrepczę do sklepu z marzeń. - Zakomunikowałam Annie.
- Aha. Pewnie jakiś robótkowy? - Zapytało dziecko z nutką wyższości i znudzenia w głosie.
- Nie "JAKIŚ" tylko patchworkowy, mówiąc w skrócie.
- Jeszcze gorzej!
- Coooo???
- NUDA!!! Same gałgany.
- Sama jesteś gałgan! Nie znasz się, profanko! A żeby cię całkiem dobić to uprzejmie informuję i OSTRZEGAM lojalnie, że w drodze powrotnej zahaczamy o outlet tkanin na Czerniakowskiej.
- ZNOWU??? O NIE!
- Jakie ZNOWU? Sto lat temu tam byłam. Muszę kupić pomarańczowy, bo myślałam, że mam, a nie mam.
- Boszszsz... I znowu tam będziesz i będziesz? I nie będziesz chciała wyjść??? I znowu będę cię musiała siłą wyciągać z tych szmat?
- Spoko. Tym razem jadę po konkret. Jeden kawałek materiału za dychę i do domciu.
- Taaa... Już ja to widzę. - Trzynastoletnia sceptyczka popatrzyła na matkę chłodnym, acz doświadczonym przez życie z rękodzielnikiem, wzrokiem.
- Obiecuję, ty marudo!
- To ja posiedzę w samochodzie. Wezmę komórkę i nie będę się nudzić.
- A proszsz bardzo!
- Albo pójdę z tobą. I z komórką. Mam nadzieję, że tam mają jakieś WiFi.
Nic nie odrzekłam, tylko utłukłam drugorodną wzrokiem stalowym.

A więc, kiedy już pozbyłam się balastu osobistej gimnazjalistki, porzucając ją na zajęciach z asertywności (co za ironia losu!), podreptałam do czarodziejskiego sklepu na Sękocińskiej.  Nie wyszłam stamtąd z pustymi rękami. O nie! :-D
Ale o tym będzie całkiem osobny wpis za czas jakiś.

Wróciłam na APS idealnie o czasie i na ten tychmiast podsunęłam młodej pod nos, to co znabyłam.
- Ooooo! Jakie ekstra! Super!
- Widzisz! Nie tylko nie nudno, ale i zarąbiście szmatkowo, co nie?
- Noo...
- Ale outlet i tak zaliczam. Nie ma bata.
- Pffff... Musisz???
- TAK! Siedź sobie w samochodzie, nieużytku!

Nieużytek mimo wszystko zdecydował się na opuszczenie autka i podreptania do sklepu z matką oszalałą na punkcie bawełen.
Po drodze jeszcze się upewniała:
- Ale tylko wchodzisz, płacisz i wychodzisz?
- TAK! Ile razy mam powtarzać?
- A bo z tobą to nigdy nic nie wiadomo. Zwłaszcza jak w szmaty wpadniesz. Albo inne takie tam nudziarstwo do robótek.
Nie skomentowałam, w warkocz też nie sieknęłam, bo młoda czujnie wlokła się za mną, jakby miała obuwie z ołowiu.
No i teraz clou programu:
Wchodzimy do sklepu.
Od razu proszę o to, co sobie na stronie upatrzyłam i idę zapłacić. Młoda sapiąc z niechęcią za mną.
Nie byłabym  jednak sobą, gdybym nie zapytała o lamówki. Bo mus mi mieć do tego, co aktualnie szyję. Zwyczajowo sama tworzę lamówki, ale do tego akurat projektu nie bardzo mam z czego i szukam gotowca.
Pani postawiła mi przed nosem kolorowe lamóweczki i dorzuciła jako ciekawostkę kolorowe dzianinowe.Moje oko wyłuskało tęczowe, fajne coś. Okazało się, że to nie lamówka, tylko guma. Szeroka i obłędnie kolorowa.
Młoda zerknęła z zaciekawieniem.
- A do czego to?
- Guma na przykład do spódnic. - Powiedziałyśmy zgodnym chórem z właścicielką sklepu.
- Do spódnic? - Dziecko jakoś nie bardzo to widziało...
- No patrz - ta moja spódnica jest wszyta w gumę. Tylko czarną.
- Ale ekstra spódnica! - Zakrzyknęła moja trzynastoletnia maruda. - Mogłabyś mi taką uszyć!
- Spódnicę???
Pani w spódnicy z marzeń mojej córki pocieszyła mnie:
- To proste. Z koła.
- Wiem, wiem. No to idź i szukaj szmatki na kieckę - Pogoniłam Aniusię.
Druga pani wzięła ja pod swoje skrzydła i odfrunęły.
- A to dopiero... - Mruknęłam.
- Oj da pani radę! Z koła to szybko się szyje.
- Wiem. Nie o to mi chodzi. Po pierwsze - ona chce SPÓDNICĘ! A po drugie - dobrowolnie poszła sama gmerać w materiałach! A ta pani spódnica to z tej pianki, którą widziałam na FB?
- Tak. A może córka taką będzie chciała?
- Chyba wątpię. I kwiaty i krótka i taka fru-fru...
- Też się bałam, że moja córka uzna to za obciach, a teraz nie chce w innej chodzić.
- Nie dziwię się! Jest swietna!

W tym czasie młoda wróciła z dwoma materiałami.
- Patrz, jakie super! Ten w kratkę to prawie jak szkocki, a te paski są super! Ależ tu tego! Nie wiedziałam co wybrać!
Z trudem pohamowałam chęć natychmiastowego zemszczenia się na dziecku za jej utyskiwania i stękania sprzed chwili!
- Ty, mała. A może chcesz spódnicę taką, jak ma pani na sobie. To z pianki jest.
- Z pianki?
- Pomacaj - Pani podsunęła Ani rąbek spódniczki.
- Łaaaa! CHCĘ!!! Kupisz? Uszyjesz? Mega! Wiesz co? To ja się nawet zacznę uczyć szyć na maszynie!

Tjaaaa...

Pojechałam do outletu po metr materiału za dychę...
Nie wiem, dlaczego zapłaciłam ponad 70...
Może dlatego, że pianki musiałam kupić więcej niż tylko na spódniczkę dla szczuplutkiej dziewczynki (TOREBKĘ DO KOMPLETU, MAMUSIU, POPROSZĘ!). Do pianki piękną gumę i rzecz jasna lamówkę do wykończenia całości.

I tak oto powstał mój pierwszy ciuchowy uszytek po latach tak mniej więcej dwudziestu sześciu... Kiedyś szyłam w hurcie kiecki, bluzki, sukienki, spodnie. Potem przestałam.
Aż do dziś, kiedy to nastąpił mój powtórny debiut po latach przerwy ;-)

Aha! Może by tak pokazać, co stworzyłam:





Góra spódniczki:


I oczywiście moja duma i chluba, czyli lamówka wszyta ręcznie:

Ania jest przeszczęśliwa i dumna. Zarówno z matki, jak i ze spódniczki:

No i co ciekawe - plany ma...
- Za tydzień wpadniemy do outletu po tamtą bawełnę w paseczki. I w ogóle pooglądać na spokojnie co tam jest. Popatrzę jeszcze u nich na stronie i coś sobie pokombinuję. A potem mi uszyjesz jakąś sukienkę, bluzkę, może jeszcze jakieś spódnice...

Jasssne! Oszszszywiście!

I co teraz? Mam się bronić przed szyciem ciuszków, czy wziąć ten ciężar na klatę i cieszyć się, że dziecko zaczyna pomaleńku rozumieć miłość matki własnej do gałganków?

30 komentarzy:

  1. ha ha uwielbiam tu do Was wpadać,super mama jesteś dasz radę dziecku poszyć i tym samym może rozbudzisz w córce miłość do szmatek na całe życie.czego serdecznie życzę

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Aga - nie ukrywam, że też mam taką nadzieję :-D

      Usuń
  2. Jasne, że się cieszyć!!! Już nie będzie marudzić a ty z czystym sumieniem będziesz macać gałganki ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ataboh - i będę miała rozumiejące towarzystwo do macania :-D W sumie, to gra warta świeczki ;-)

      Usuń
    2. O to mi chodziło... zdecydowanie warto :)

      Usuń
  3. Spódnica jest świetna. I oczywiście szyć jak najwięcej.
    A tak w ogóle to dobrze, że u mnie nie ma takich sklepów, bo ja kupić i owszem materiał na spódnicę bym kupiła, ale leżałby on i czekał na wieczne nigdy.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Magdalena - już się wyleczyłam z leżakowania szmatek. One żyją dopiero po uszyciu :-D W szafie się nudzą. Niczym Ania (do dziś) w sklepach ze szmatami.

      Usuń
  4. Wziąć ciężar na klatę:) bo możesz mieć niezłą jazdę, jak nie weźmiesz:) Spódnica super i bardzo ładnie Młodsza Młoda w niej wygląda. Lamówka ręcznie przyszywana do "koła"- no to gigant jesteś:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jaskółko - borę więc. Nie mam wyboru :-D Lamówki zawsze ręcznie przyszywam. To był lajt - tylko 3,5 m = 2,5 h ;-)

      Usuń
  5. Szyj teraz, szyj. Ziarno zasiane, nawet jak nie od razu, to kiedyś na pewno wykiełkuje. Za parę lat dziecię się zamyśli: skąd ta miłość do szmat?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Borowko - boję się, że mnie młoda młodsza od maszyny wygoni, bo sama będzie chciała sobie szyć. I co ja biedniusieńka wtedy zrobię? :-D

      Usuń
    2. Ataboh - chętnie, tylko, że jakoś nie mogę trafić w Lotto ;-)

      Usuń
  6. Dawno się nie odzywałam tutaj, ale dzisiaj... wcale nie spódnica mnie tu przyciągnęła! Chciałam popatrzeć na Anię :) No... na warkocz Ani :) Jest! :)
    Spódnica fajna :)
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jolcia - wiedziałam! Wiedziałam, że ten warkocz Cię przyciągnie :-DDD

      Usuń
  7. Mysle, ze wezmiesz to na klate, i nastepnym razem to Ty bedziesz mloda mlodsza wyciagac ze sklepu,pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Anna - masz rację. Na to z resztą się zanosi :-D

      Usuń
  8. Geny górą - kiedyś jednak się ujawniają w pełni i właśnie Ania miała taki "atak genów". A ja jestem jak zwykle opózniona w rozwoju- nie wiem co to za pianka, co jeszcze się z niej szyje, nie wiem o tym sklepie na Czerniakowskiej i adresu tej strony nie znam - w ogóle nie wiem czy żyję.
    Anusia to już młoda dama się zrobiła, bardzo wydoroślała. to już nie ten mądrutki pisklak, którego widziałam. A uszytek wypadł Ci super. A może powinnaś założyć jakąś pracownię krawiecką lub sklepik "modowy"?
    Buziole dla Was,;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Anabell - pianka to neopren - taki wynalazek ;-) Pracownia krawiecka? Oj nie! Bo wtedy musiałabym szyć, a pod przymusem to już nie to samo ;-)

      Usuń
  9. No i sama nie wiesz, co narobiłaś. Jedna nałogowczyni przy człowieku nie wciągniętym w nałóg czasami da się odciągnąć w czasie rzeczywistym. Dwie nałogowczynie razem to czas do kwadratu przy uprawianiu nałogu i brak trzeźwego odgłosu "Mamo, już kończ, już wychodzimy". Może jej to przejdzie i zacznie cię pilnować? Pozdrawiam serdecznia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Halina - szczerze mówiąc, mam nadzieję, że nie tylko jej nie przejdzie, ale też się pogłębi. Fajnie mieć pod bokiem kogoś, kto rozumie i podziela mój nałóg :-)

      Usuń
  10. a u mnie jest odwrotnie- ja chce szyć a mama nie :) i to ja muszę walczyć o nowe materiały ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Monika - a to ciekawostka :-D Rzadko się chyba zdarza taka konfiguracja :-D

      Usuń
  11. super kiecka
    ależ Ty gaduła jesteś :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jo - w realu jeszcze bardziej bucham elokwencją :-D

      Usuń
  12. Bardzo ładna spódniczka. Widać, że córka szczęśliwa :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hanna - dziękuję :-) Ania jest naprawdę bardzo zadowolona i tak jak pisałam - ma wobec mnie zabójcze plany na najbliższą przyszłość :-D

      Usuń
  13. Oj gdyby nie odległość to chętnie bym się z Ania pouczyła szycia od Ciebie. Spódniczka cudna, a z właścicielki panna coraz ładniejsza :)
    Uściski

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Asiu - dziękuję :-) Też żałuję, że tak daleko od siebie mieszkamy :(

      Usuń

Dziękuję, że chcesz pozostawić po sobie ślad :-)