Jestem chora...

Tak jak w tytule.
Nie ma sensu dłużej tego ukrywać. I tak większość z Was wie, że jestem nieuleczalnie chora. Od lat. Nie mam szans na wyleczenie.
I proszę - nie piszcie w komentarzach słów pocieszenia, że będzie lepiej, że bedzie ok! Że kiedyś, ktoś wynajdzie jakieś lekarstwo na moje schorzenie.
Nie! Nie ma takiej możliwości...
Moja choroba jest jak pisałam nieuleczalna, ale nie jest śmiertelna.
Choruję na nią już od wielu lat. Ale nasilenie objawów nastąpiło w niedzielę przed południem, kiedy większość z Was spokojnie zażywała relaksu na łonie rodziny lub przyrody...
Czas na konkrety...
Otóż atak mojej choroby objawił się następująco:
-bezdech
-wytrzeszcz
-cielęca bezmyślność
-i bełkotliwa mowa: o matkojessuuoooo!!
Atak nie nastąpił ot tak!
Przyczyna była zgoła zewnętrzna...
Oto ona:
To jest moja choroba - nieuleczalna!
Bo czyż leczy się MIŁOŚĆ???
To kot rasy main coon. Cudo kociej ferajny! Chyba największy kot domowy. Normalny, udomowiony żbik, proszę Was!.
Tu można poczytać o jego charakterze.

A teraz może wypadałoby rzucić trochę światła na ten pokrętny początek ;-)
Byłyśmy z Anią, wczoraj na Międzynarodowej Wystawie Kotów.
Obie kociary nie mogły odpuścić sobie takiej okazji!
A o wystawie dowiedziałam się od Kasi .
Ale o tym trochę później ;-)
Wycieczkę do centrum stolicy zapowiedziałam dziecku nieopacznie już w piątek. Więc nie miałam życia... Zwłaszcza, że od razu zapowiedziałam, że nie jadę samochodem, tylko autobusem, bo nie chce mi się tracić czasu na szukanie miejsca do parkowania. Więc Ania dostała amoku: nie dość, że koty, to jeszcze podróż AUTOBUSEM!! Ot - taka niewinna atrakcja dla dziecka przyrośniętego jak mama do foteli w samochodzie ;-)
Dobrze, że grzyby ją jakoś ukoiły na chwilę!
Lata przerwy w podróżowaniu komunikacją miejską spowodowały, że hm... tego... nie wiedziałam, jak się kasuje bilety :-D
Napisali wprawdzie "paskiem do dołu", ale nie pisali, że mam go puścić do kasownika luzem, a on mi odda!
A ja go trzymałam kurczowo w garści ;-DD
Ale jakoś w końcu udało nam się dojechać nie na gapę ;-)

Po wejściu na wystawę obie dostałyśmy amoku!
Tyle kotów! W jedym miejscu!
I do tego wystawcy nie mieli nic przeciw dotykaniu i głaskaniu sierściuchów!
Ba! Jedna pani hodowczyni sama wepchnęła mi kocie cudo na ręce!
Nie protestowałam!
Oto kot, a właściwie koteczek rasy niebieskiej rosyjskiej


Prawda, że cudny?
Mięciutki, delikatny.. I przestraszony tłumem obcych ludzi...

A to starszy przedstawiciel tej samej rasy:
Jak widać, ten delikwent już jest otrzaskany z ludzką nawałnicą i spokojnie sobie drzemał na puszystym pledziku ;-)

Koty zachowywały się różnie. Jedne spały jak te syberyjskie


To nawiasem mówiąc moja miłość nr dwa, zaraz po main coon'ach ;-)


Inne, jak abisyńskie beztrosko i zawzięcie tłukły się bez opamiętania:


Inne zaczepiały bezpardonowo zwiedzających:






Ten leniwy pers na fotce powyżej wyraźnie zapałał sympatia do mojej Ani i bardzo delikatnie łapał ją puchciatymi łapkami za paluszki nie wysuwając pazurków :-)

Koty większości z nas kojarzą się z puszystym i miękkim futerkiem.
Ale jak wiecie, są też koty jakby to powiedzieć... - łyse jak kolano!

To sfinks.
Nie ukrywam, że podchodziłam do niego z pewnymi oporami...
Taki jakiś glizdopodobny...
Ale ponieważ obiecałam mojej sis, że nie tylko zrobię temu czemuś fotkę, ale również w jej imieniu pogłaszczę tego ufoludka - to musiałam dotrzymać słowa.
Pani hodowczyni nie miała nic przeciwko głaskaniu tego kota, który z buzi przypomina mi Zgredka (kto nie jest Mugolem to wie o czym mówię ;-)).
Pogłaskałam... Czegóż się nie robi dla młodszej siostry!

Doznanie było niesamowite!!
To nie łysa, obślizgła skóra. To AKSAMIT! W najdelikatniejszym wydaniu! I jeszcze coś - ciepło! Niesamowite ciepło emanujące z tego drobniutkiego ciałka...
Nieprawdopodobne doznanie!
Gwoli wyjaśnienia: moja ręka to ta po lewej. Ta owłosiona łapa nie należy ani do mnie, ani do Ani ;-)
To inny zwiedzający równie przytkany jak my musiał swoje "odgłaskać" ;-))

Ale...
Ale i tak moją MIŁOŚCIĄ NIEULECZALNĄ będą main coon'y!!


To dla odmiany niespełna czteromiesięczna koteczka właśnie tej rasy. Wielkości mojej dorosłej kocicy :-)


Jak wspomniałam na początku posta, o wystawie dowiedziałam się od Kasi. A dokładnie z tego postu
Tak więc absolutnie nie mogłam odpuścić okazji do poznania w realu przemiłej i tworzącej cudowne rzeczy dziewczyny!!!


Na zdjęciu widocznym powyżej, Kasia broni się przed atakiem głównodowodzącego dragona czyli Uli vel Cebulki ;-)
Ta skądinąd przesymatyczna osoba nakazała Kasi szybkie "doszywanie" kocich zawieszek na komórkę "bo wzięły i wyszły!"
Nie dziwię się! Śliczności tam były takie, że oczy na wierzch wyłaziły!
To jeszcze jeden fragment ich stoiska:

I obie super kobitki w akcji: Kasia szyje, Ula sprzedaje :-)


Mam nadzieję, że głowy mi nie urwą za te fotki, bo uczciwie mówię, że nie pytałam o pozwolenie na publikację!
Dziewczyny! Super, że mogłyśmy się zobaczyć w realnym świecie!
Cieszę się przeogromnie, że mogłam poznać kolejną przesympatyczną blogowiczkę.
I mam nadzieję, że takich spotkań jeszcze wiele przed nami wszystkimi :-))