DROPLISA, czyli przypadki i wypadki panny Anny

Panna Anna, jak wiadomo jest moją młodszą latoroślą.
Jest raczej zdolna, raczej spokojna i raczej nie z tej planety...
Przygody miewa jak zwykły zjadacz chleba. Czasem staje obok i wychodzi z siebie, bo matka i starsza siostra okazują się być głuchymi ignorantkami...
Ale może po kolei kilka małych przypadków i wypadków, zanim dojdę do meritum ;-)


Rzecz się działa w cudownie ciepły i cudownie długi weekend majowy.
Ania lubi łazić po drzewach.
Tego DNIA to nie był jej DZIEŃ .
Najpierw obdrapała i obiła sobie kolano wspinając się na jabłonkę.
Później huśtając się na linie dość niefortunnie zsunęła się z niej demolując sobie kuper.
Kilka chwil dalej zjechała na plecach ze schodów w domu uszkadzając, sobie dość boleśnie kręgi "słupne" i skórę na plecach.
Resztę dnia na wszelki wypadek ( i po wypadkach!) spędziła leżąc na brzuchu, na karimacie z książką przed nosem...




Dość blisko nas mieszka jej kolega z klasy. I nie tylko on. Kupa dzieciaków w mniej więcej zbliżonym wieku takoż.
Tak więc Ania każdego popołudnia obierała kurs na koleżeństwo i tyle ją oglądałam.
Pewnego dnia pogalopowała w klapkach typu japonki.
Upał był, więc trudno wymagać od dziecka włożenia obuwia nieco mocniej trzymającego się stóp...
Stopy wraz z dzieckiem wróciły do domu o określonej przez matkę porze.
A klapki?
Noooo też. Ale w garści dziecka!
Rozwaliły się dokumentnie! Dziecko wracało na bosaka. Niby niedaleko - tak około 200-300 m, ale dróżką podłą, nad kanałkiem. A naród polski porządny nie jest i szkłami sieje równo i po całości...
Na szczęście żadnej stłuczki szklanej na drodze bosych i potwornie brudnych biegówek mojej młodszej nie było!
Następnego dnia cokolwiek się ochłodziło i dziecko powędrowało w butach typu tzw adidas.
I wróciło...
W butach! A jakże! Tyle, że ociekających wodą/błotem...
Na moje pytanie co się stało padła zwięzła odpowiedź:
-Wpadłam do kanałku.
-Jakim cudem??
-Bo się zator robił z patyków i my gu usuwaliśmy. I się trochę poślizgnęłam i wpadłam. Ale nie głęboko! Płytko tak - do kostek tylko.
Fakt - pikuś! Jej starsza siostra skąpała się w tym samym kanałku (w środku zimy!!) bardziej dokładnie, bo do kolan.
Coś mnie jednak tknęło i zapytałam:
- A tak mniej więcej o której się pluskałaś w tej brei?
- Noooo... Tak koło 18:00...
Była 19:30...
- I chodziłaś tyle czasu w mokrych butach i skarpetkach???
- Nieeee! Skarpetki zdjęłam!
Osłabłam z lekka...
- A spodnie?
- A spodnie już wyschły!
- Nie mogłaś przyjść do domu i się przebrać??
- Noooo jakoś nie pomyślałam...
 Tjaaaa...
Jak widać, człowiek-mózg nie przywiązuje wagi do spraw doczesnych i przyziemnych i mózgu nie zużywa na pierdoły...



Kilka dni później Ania wyjeżdżała na kilkudniową wycieczkę klasowo-szkolną.
Pierwszy raz SAMA!
Znaczy bez mamy na dłużej, niż cały dzień ;-)


Żegnając się przy autokarze zapowiedziałam:
- Będę dzwonić co 15 minut!
- No wiesz??? Obciachu mi narobisz! Wszyscy się będą ze mnie śmiać! Nie dzwoń!
- Dobra!  Przegięłam. Raz na pół godziny!
- MAMOOOO!!!!

Nie dzwoniłam.
Twarda byłam!
A mała?
A pierwszego dnia po przyjeździe wysłała mi mmsa ze zdjęciem pokoju, w którym kwaterowała z krótką informacją:
"Nowogród wita"
I tyle...
Wieczorem:

"WCALE ZA TOBĄ NIE TĘSKNIĘ!! HA HA HA!!!


Gadzinę se wyhodowałam na własnej piersi!!





Następnego dnia wymowna cisza od rana...
- Nie tęskni? To nie! Ja się nie odezwę! Nie ma bata! Co za małolata wredna! Niech spada! Wcale mnie nie obchodzi, co się u niej dzieje! Nic, a nic!


Pękłam o 15:00

Wysłałam nieśmiałe pytanie:
"Żyjesz?"
Po półgodzinie przychodzi lakoniczna odpowiedź:
" Tak"
Na co ja:
"I jak tam?"
JUŻ po trzech godzinach dostaję informację zwrotną:
"Fajnie!"
No to fajnie....


Trzeciego dnia dla odmiany zostałam zawalona wiadomościami. A to fotki, a to słowo pisane...
Chyba urabiała matkę, żeby po nią wyjechała wieczorem i odebrała spod szkoły na zad do domu ;-D


No więc pojechałyśmy z Joanną, która udawała (jak sądzę), że WCALE jej siostry w domu nie brakuje i WCALE za małolatą pyskatą nie tęskni.


Wyżej wspomniana małoletnia wysiadła z autokaru, ucieszyła się entuzjastycznie na widok starszej sis, matkę też obdarowała całusem łaskawie i dała się zaprowadzić do samochodu.
W łapce niosła jakiś odcisk (chyba gipsowy).
Odcisk był jakąś łapą zwierza.
- Ania - co to jest? - zapytała Asia.
- Droplisa - padła szybka i zwięzła odpowiedź.
- Co??
- Droplisa.
Matka dzieciom też nie dowierzała własnym, starym uszom:
- Co takiego???
- No przecież mówię wyraźnie: DROPLISA!!!
Na co matka zwróciła się do starszej córki:
- No słyszysz - zwierzątko nowe takie odkryli - droplis się nazywa.
- Droplis?? Anka! Gdzie to żyje?? Na tych bagnach??
- Czy wy głuche jesteście?? To jest przecież LISA TROP!! Przecież mówię wyraźnie: TROP LISA!!!

Jednym słowem: fafkulce wiecznie żywe ;-D

 Mina Chudej i moja - bezcenne!! :-DDD
Czas do laryngologa (my), czy do logopedy (Anka)?