Benzyna z adidasem

Wiem, wiem!
Miał być ciąg dalszy wspomnień. Będą.
Ale nie dziś.
Dziś będzie o wczoraj. I o dziś ;-)


Zdobycze techniki... Można wymieniać bez końca.

Kto ich nie zna!
Ja się skupię jedynie na dwóch: samochód i plastik, czyli karta płatnicza.
Co łączy te dwie rzeczy?
Dużo! Między innymi to, że za benzynę, naprawę, wymianę czegokolwiek można zapłacić nie mając przy sobie ani grosza.


Moje autko cyklicznie domaga się jedzenia. Piszczy biedne przy odpalaniu i łypie symbolem dystrybutora z deski rozdzielczej dość wymownie, więc mając miękkie serce nie odmawiam i karmię wygłodzone jeździdło pod korek.
Wczoraj też tak było.
Zwyczajowo podjechałam pod dystrybutor, wlałam nieco mniej, niż fabryka przewidziała, bo nie jeździłam jeszcze na  oparach i podreptałam grzecznie do kasy w celu uiszczenia się.
Plastikiem.
Pan wziął kartę wsadził sobie (znaczy w terminal) i...
I terminal po odpowiednim czasie zapikał i oznajmił: "wyjmij kartę".
Więc wyjęłam.
A pan od kasy wydarł się na mnie:
- PO CO PANI WYJĘŁA KARTĘ??? ZA WCZEŚNIE!!!
Lekko się skonfundowałam i odparłam grzecznie, że terminal mi kazał.
- Ale mi nic takiego NIE PISAŁO!!
Oszszsz kuźwa!!!!
- Ale u mnie BYŁO NAPISANE, że mam wyjąć!!!
Pan się ogarnął i po raz drugi sobie wsadził (moją kartę, jak coś).
Tym razem terminal napisał panu  wyraźnie: "transakcja odrzucona"

 No to jeszcze raz!
I znowu!
"Cztery razy po dwa razy,
osiem razy raz po raz.
O północy ze dwa razy,
i nad ranem jeszcze raz!"

Tak mi się ta przyśpiewka weselna przypomniała, kiedy po kolejnej nieudanej próbie zapłacenia plastikiem wylądowałam w drugiej kasie.
Tym razem moim przeciwnikiem była miła, młoda koza, mniej więcej w wieku mojej Joanny.
Pani po 4 razach dała sobie spokój i  się poddała.
- No nie da rady!
Muszę Wam powiedzieć, że od wielu lat, czyli od czasu, kiedy dostałam w garść swoją pierwszą kartę płatniczą, zastanawiałam się co robią z ludźmi, którzy nie mogą uiścić zapłaty plastikiem, nie posiadając na tak zwany "wszelki wypadek" odpowiedniej ilości gotówki.
Tak więc wczoraj stojąc jako ten niewypłacalny naciągacz na 37 litrów etyliny 95', całkiem dobrze się bawiłam.
Wracając do miłej pani. Wbiła we mnie wzrok i powiedziała stanowczo po raz drugi:
- Kartą nie da rady. Pewnie w banku coś robią.
- Niemożliwe. 10 minut temu płaciłam nią w aptece i wszystko było ok.
- No to ja nie wiem...
Ja też nie wiem! Ale sytuacja zaczyna mnie co raz bardziej bawić.
No bo CO ONI TERAZ ZROBIĄ??
Policję wezwą? A może - co bardziej mnie podniecało - będą wysysać mi z baku te 37 litrów benzynki???
I jak oni to będą robić? Rurką?? Metodą usta-wlew??

Moją wyobraźnię przystopowała pani vis a vis:
- Musi pani zapłacić normalnie.
- Znaczy jak? Nie noszę przy sobie aż tyle gotówki.  Po to mam kartę. Po raz pierwszy coś takiego mi się zdarzyło.
- No to musimy wypisać fakturę.
- Piszmy więc! - zachęciłam panią do czynu.
Zostałam spisana z:
dowodu osobistego,
dowodu rejestracyjnego,
prawa jazdy,
a jako dodatek musiałam podać swój NIP i nr telefonu.

 Rozbawiona już naprawdę maksymalnie odbierając fakturę powiedziałam:
-Wie pani co? Za różne rzeczy płaciłam przelewem, ale za benzynę jeszcze nie :-DD
Obie byłyśmy rozbawione, bo w gruncie rzeczy sytuacja, chociaż idiotyczna, do płaczu nie była.
Mam fakturę - dłuuugą jak lista Wildsteina. Mam 5 dni roboczych na dokonanie przelewu.
Dziś pojeździłam sobie jeszcze ZA DARMO - z pełnym bakiem ;-)

Do samochodu wracałam podśpiewując trochę bez sensu, ale za to do wyżej wspomnianego refrenu:
"Czy normalna, zdrowa rybka
 może zgwałcić wielorybka?
Ależ owszem, czemu nie!
Rybce też należy się!"


No to już jesteśmy przy dziś...
"Najsamprzód" małe wprowadzenie.
Mam ja sobie buty tzw "adidasy".
Można rzec, że leciwe. Jak na buty, bo mają ok 7 lat.
Nie mam wymagań wygórowanych względem łachów i obuwia, więc póki nie odpada od człowieka, to znaczy, że jest ok.
Od jakiś 3 lat Chuda stękała, że te moje UKOCHANE adidaski cokolwiek stare są i czas  na nowe.
Oburzałam się za każdym razem i z fochem oznajmiałam:
- Jakie stare?? Młodsze od ciebie!!
Niestety - w tym roku, ku mojej głębokiej rozpaczy, zaobserwowałam powolną degrengoladę wyżej wspomnianego obuwia - zaczęło pękać tu i ówdzie...
ROZPACZ!!!
Głupia ja i naiwna pożaliłam się dziecku starszemu. I co usłyszałam???
Nabożne westchnienie:
- BÓG ISTNIEJE!!!
Tyle to i ja wiem!
Tak więc dziś, mając w planach szwendanie się "darmowo" nakarmionym autkiem, ujęłam w swych planach jazdę do zaprzyjaźnionego sklepu obuwniczego w celu zakupu nowych adidasów.
Pogadując sobie lekko z właścicielem sklepiku, gmerałam po półkach i znalazłam!
Fason zbliżony do mojego spękanego obuwia, lekkie, jasne i przewiewne!
Złapałam łakomie w łapska i zapytałam:
- A jaki to rozmiar?
- 38.
- Uuuuu! To za duże!
- Pani mierzy - rozmiarówkę sportową zawyżają.
To zmierzyłam, bo i mnie na oko się wydawało, że sa akurat.
Okazało się, że nie tylko na oko, ale i na stopę mi pasują.
- Co za ulga! - zakrzyknęłam radośnie - już się bałam, że się stopą rozrosłam, niestety nie tą życiową! Poproszę drugi.
- To już, momencik! Lecę do samochodu.
Sklepik jest faktycznie malutki, i sporą część towaru właściciel ma w swoim dostawczaku.
Poszedł.
Nie ma go.
Nie ma go.
I ciągle go nie ma!!
W końcu po jakiś 10 minutach wrócił.
Bez lewego adidasa!
- No nie mam...
- Jak to??
- No... W domu został.


Adidasy będą skompletowane w piątek. Przynajmniej tak pan obiecał. A dla pewności i ku pamięci wsadził sobie ten prawy za kierownicę ;-D
Trzymajcie kciuki, bo kalosze dla Ani też ma mieć - PRAWY I LEWY!!! ;-DDD


Czy ja nie mogę normalnie, tak jak biali ludzie iść, kupić, zapłacić i już???
 "Czy normalna, zdrowa rybka..."