Przez Anię sprowokowana - cz.1

Post dzisiejszy powstał na skutek moich kombatanckich wspomnień sprowokowanych przez panią Anię.

Będzie się składał z dwóch części.
Pierwsza dziś, a druga za trochę.


Zacznę od tego, że Ania jest osóbką wielce zdyscyplinowaną, zrównoważoną, ostrożną, dobrze wychowaną, nie kombinującą. Ot taki spokojny typ naukowca - nie sportowca...
Od samego początku Ania był posłusznym dzieckiem swojej mamy.

Wymarzyłam sobie, że po pierwszej córeczce, drugie moje dziecko powinno być... CÓRECZKĄ !
Ot tak!
Trochę na złość i przekór własnemu mężowi, który oznajmił światu, że teraz to będzie Jaś!

- Dupa Jasio, pierdzi Stasio! Po moim trupie! - pomyślała mściwie jego małżonka, czyli ja ;-)

Asia wymyśliła imię dla małej (bo małego nie brałam pod uwagę).
-Ma być Ania. Będzie ci łatwiej zapamiętać. Tylko jedno imię - ja jestem Joanna, to druga córka musi być Anna. Wystarczy, że jedną z nas skojarzysz, a druga to ci się do rymu nasunie.

Argumentacja nie do odparcia! Tak więc jak mnie zeżre skleroza, to tylko jedną muszę pamiętać. I rym ewentualnie ;-D

Na ostatnim USG zażyczyłam sobie poznać płeć.
Poznałam.
Ania!!
No! Dziecko posłuszne - miało być dziewczynką, no to jest! :-))
Termin wyznaczony na 29.05.2001.
Tegoż dnia ani ranek, ani popołudnie, ani późne popołudnie nie wskazywało na to, że Ania się urodzi w terminie wyznaczonym przez facetów i facetki w białych kitlach.
Normalnie  funkcjonowałam: zakupy, jakieś pranie, jakieś sprzątanie, gotowanie.
Ekstra jazda z Asią zasmarkaną i przeziębioną do przychodni. Potem apteka.
O 18:00 wjechałam samochodem pod wiatę.
I poszłam.
Rodzić?? Zapyta ktoś niecierpliwy?
GDZIE TAM!
Przepytać Aśkę z historii, bo następnego dnia miała mieć sprawdzian semestralny.
Uwaliłam się na kanapie, bo jakoś niewygodnie mi się siedziało...
W trakcie odpytywania Joanny zadzwonił telefon.
Po drugiej strony drutu, ponad 200 km od domu wisiał mój mąż (sprawca moich licznych ciąż;-)).
Pracował w on czas het do domu i tylko na weekendy zwijał do Wawy.
Gadka szmatka, co tam słychać, Asia przeziębiona, ojejjj, nic wielkiego, pytam ją z historii, jak się czujesz, dobrze, to dobrze,  i...
I czuję, że jakoś mi tak ciepło się robi tu i ówdzie...
- Wiesz co? Musimy kończyć.
- A dlaczego? - zapytał mój mąż zdumiony.
- A bo mi właśnie wzięły i wody odeszły.
-................ Yyyyyy..... JUŻ????  TO CO JA MAM ROBIĆ????
Nosz kuźwa! JUŻ!!! Po 9 miesiącach wyglądania i czucia się jak mastodont!!
- Już. Nie wiem co masz robić. Idź se na spacer, piwko se golnij, idź spać czy coś. Ja na dzisiejszy wieczór mam już plany. Pa!
Ale zanim się wybrałam do państwowej placówki lecznictwa ogólnego, dokończyłam pytać Aśkę, a potem doszłam do wniosku, że wypadałoby spakować torbę do szpitala.
Zapewne normalni ludzie torby mają przygotowane co najmniej  tydzień wcześniej, ale mnie się jakoś nie paliło...
No to spakowałam. Przede wszystkim książki i krzyżówki ;-)
Potem jakieś ciuchy - dla się i tej nowej obywatelki. Pieluch nie wzięłam, bo... nie miałam :-D
Następnie zabrałam dokumenty i kluczyki do samochodu i poszłam do rodziców oznajmić im, że:
- Jadę.
- A gdzie? - padło chóralne i lekko zdziwione pytanie.
- No do szpitala.
- A po co??
- RODZIĆ!!
- JUŻ???
Aaaaaaaaaaa!! Oni też???
9 miesięcy jako ta wyrzucona na brzeg wielorybka, a oni: JUŻ???

- TAK! JUŻ! Znudziło mi się chodzić z balastem! Pa!
- Zaraz! - wydarła się moja Mama - SAMA???
- No raczej. Świadków mi nie potrzeba.
- S-A-M-O-C-H-O-D-E-M???? - wykrzyknęła Macierz.
- No a czym??? Na piechotę mam lecieć???
- S-A-M-O-C-H-O-D-E-M???? - powtórzyła Matka córce jedynaczce.
- TAK!!!!
- MOWY NIE MA!! Coś ci się stanie, zasłabniesz albo co, wypadek, stłuczka, cokolwiek!!
- Jaki wypadek?? Co tymi życzysz?? 5  minut jazdy! Szpital za rogiem! Na piechotę nie pójdę, bo mogę nie zdążyć!
- S-A-M-O-C-H-O-D-E-M????
I tak dalej i tak dalej... Ja swoje, Mama swoje. Zero porozumienia dwóch kobiet.
Mój tata cierpliwie przysłuchiwał się z boku i głos zabrał dopiero wtedy, kiedy dwie furie zamilkły na moment w celu nabrania oddechu przed dalszymi potyczkami słownymi.
I przemówił, spokojnie zadając mi jedno tylko pytanie:
- A gdzie ty samochód zostawisz?
- Jak to gdzie? Na parkingu.
- Na którym? Strzeżony o tej porze jest już zamknięty. A pod szpitalem, na dzikim, przecież kradną...

Fakt... O tym nie pomyślałam...

Grzecznie odłożyłam kluczyki i dałam się odwieźć mojej Mamie - tata odmówił, bo stwierdził, że to nie na jego nerwy ;-D

A Ania?
Ania grzecznie przeczekała "drakę" między mamą a Babcią i się urodziła.
Idealnie w terminie: 29.05.2001 godz. 22:30.

Asia podobno się ucieszyła, że ma siostrzyczkę, ale zapał jej opadł, kiedy zobaczyła fotkę nowo narodzonej
najmłodszej w rodzinie.
Z racji przeziębienia nie mogła przyjechać do szpitala i naocznie przekonać się, że jest już starszą siostrą, a nie jedynaczką.
Więc Babcia kochająca porwała zdjęcie robione przez szpitalnego fotografa i pognała do wnuczki Joanny.
Podetknęła jej pod nos.
Chuda pełna euforii, z uśmiechem promiennym złapała fotkę i... zgasła...
- O Boże... To na pewno nasze jest??
- No nasze, nasze! - zakrzyknęła podwójna Babcia.
- Jakaś strasznie brzydka!!
- Jaka brzydka! Śliczna! Najpiękniejsza! I słodziutka! I grzeczna! I jakie ma włoski! I oczka! I usteczka! - Babcia entuzjazmowała się jak kibic przed Euro.
- Taaa... Może na razie nikomu jej nie pokazujmy... Biedne dziecko...

Dwa dni później Joanna zobaczyła swoją sis na żywca.
W życiu nie zapomnę, jak pełna obaw i oporów wydreptała nam naprzeciw i łypnęła niechętnie do becika...
- TO NASZE???
- No a czyje? - roześmiałam się.
- JAKA ONA ŚLICZNA!! Na pewno nasze??

Złapała w ramiona i mają taką oto pierwszą wspólną fotkę:










                                                    

Upewniwszy się, że zawartość becika jest jej młodszą siostrzyczką, postanowiła na ten tychmiast odchamić noworodka i zasiadła przy łóżeczku z książką w garści...

CHUDA! Czy już wiesz, skąd się wzięło zamiłowanie młodszej siostry do literek??
PRZEZ CIEBIE! Kto normalny czyta trzydniowemu noworodkowi bajkę o "Złotowłosej i trzech niedźwiedziach"??

Ania odwzajemniła głęboką miłość starszej  siostry do siebie od razu pierwszego dnia po przybyciu pod dach rodzinny.
Nie słyszałam tego, ale mój mąż i Asia pamiętają do dziś dnia, to co się stało.
Ja pławiłam się w dobrobycie własnej, czystej i pachnącej łazienki, a Ania przebywała pod  opieką zakochanych w niej na równi: taty i Asi.
Obydwoje nie wierzyli w to, co usłyszeli.
Otóż noworodek otwierając cokolwiek zapuchnięte oczka, zakrzyknął:
- ASIA!
Obydwoje skamienieli. Nie dowierzając własnym uszom, Asia pogalopowała na wszelki wypadek pod drzwi łazienki i pukając grzecznie zapytała mnie, przekrzykując szum prysznica beztrosko lejącego wodę:
- Wołałaś mnie?
- Ja?? Nie, no coś ty!
Kiedy wyszłam z łazienki zastałam moją rodzinę skamieniałą nad łóżeczkiem.
- Mamo. Ona powiedziała ASIA!! Tata też słyszał!
Tata, czyli mąż mój osobisty bez słowa, z lekkim jedynie wytrzeszczem ócz swych (ze zdumienia) potwierdził.
 Ciekawe...
Bo potem, przez dłuższy czas, Ania wołając Asię, lub mówiąc o niej używała jakże znanego wam słowa : ATA!

To pierwsza część sprowokowanych przez Anię kombatanckich wspomnień.
Czym spowodowanych?
Urodzinami tej warkoczowej.
W tym roku wypadły idealnie  - 29 maja -  wtorek.
Tak jak 11 lat temu.
Tyle tylko, że jest troszkę starsza, mądrzejsza i ciut  bardziej samodzielna ;-)
                            


                                 




A ciąg dalszy będzie wkrótce...