Bibliotekarza życie nudne (?) cz.2

Dawno temu, opisałam jak to bywa czasem w bibliotece 
Wtedy było to w liceum. Teraz pracuję w zespole szkół (podstawówka i gimnazjum).
Dzieciątek liczy ten zlepek oświatowy ok 1100 sztuk (tysiąc sto - to nie pomyłka).
Nie wszystkie ogarniam, bo się nie da.
Gimnazjalne w lwiej części do odstrzału. Najchętniej w okresie ochronnym, czyli poza sezonem łowieckim....
Podstawówkowe - dają radę ;-)

Przykład nr jeden:

Rok temu.
Dzień jak co dzień. Nagle z hukiem otwierają się drzwi biblioteki i oczom mym  ukazuje się taki widok:
opierający się ze wszystkich sił, niczym zwierzątko z kreskówek, maluch, pchany przez mamę za plecak:
- NO IDŹ! WYPOŻYCZ KSIĄŻKĘ!
- PO CO???? Przecież w domu jedną już mamy!!!

Taaa.... jasne! Zapewne pięćdziesiąt twarzy greja kupione w biedronie na przecenie - pomyślałam wrednie.
Dziecko zmuszone, wyszło z naburmuszone z książką na siłę wepchniętą mu przez nadgorliwą i napaloną na czytelników panią bibliotekarkę.
Dla równowagi: przychodzi młodzieniec z klasy równoległej.
- Chciałbym coś wypożyczyć...  Czy może mi pani coś doradzić? - i rzucił olśniewające spojrzenie w kierunku mojej koleżanki.
Oczywiście, że mogła!
- Uprzejmie dziękuję. Wiedziałem, że spotkam się tu ze zrozumieniem i z pomocą.
Wziął ją za rękę i powiódł między regały, od niechcenia pogadując...

Podsumowanie: ten opierający się jest wiernym czytelnikiem. Czaruś - jakby odpadł w przedbiegach...

Niedawno:
Przychodzi chłopię z klasy pierwszej.
- Chciałem WYKUPIĆ książkę.
- Wypożyczyć może?
- No tak. Wykupić. Taką z dziećmi.
- Dzieci z Bullerbyn?
- Tak!
- Filipku, jesteś pewien? To lektura klasy trzeciej.
- Mama mi kazała, bo podobno jest fajna.
- A to proszę bardzo. Mama będzie ci czytać?
- Ależ skąd! Ja sam umiem czytać. Poczytać pani?
- Poczytaj!
Po dwóch zdaniach, zbierałyśmy z koleżanką szczęki z podłoża...
Daj Boże, żeby piątoklasiści czytali jak ten maluch, któremu ledwo nos nad ladę biblioteczną wystawał.
Wyszedł, obiecując, że jeszcze wróci WYKUPIĆ kolejne książki, bo on kocha czytać.

Inwazja panienek,  w jedynie słusznym kolorze "luziowym".
- Oddaję książkę! - i promienny, acz szczerbaty uśmiech.
- Przeczytałaś? Podobała ci się?
- Nie przeczytałam, ale obejrzałam WSZYSTKIE obrazki!
- To może jeszcze weź ją do domu i mama albo tata ci przeczytają?
Dziewczę zasępiło się dość mocno i ze smutkiem wyznało:
- Oooo nieee... Mama i tata ciągle pracują - nie mają zupełnie czasu. A babcia siedzi w kuchni i tylko gotuje. Nie ma mi kto czytać... Ale już niedługo nauczę się sama czytać! To mogę sobie coś wypożyczyć? Z obrazkami?
Mogła. Jak najbardziej. Obiecała mi, że jak będzie chciała posłuchać czytania, to ma przyjść do mnie i załatwimy sprawę bezboleśnie przed lub po lekcjach ;-)

No i na koniec...
Dziewczątko czarnowłose, ciemnookie, z głosem baaardzo głębokim (bas operowy).
- Oddaję książkę... - i rzut ponurym wzrokiem w moją osobę.
- Podobała ci się książeczka? - Zaświergotałam radośnie.
- Podobała. - Postura zaczątka kobiecości wyraźnie mi mówi: SPADAJ!
- Coś chcesz jeszcze wypożyczyć? - mój promienny, profesjonalny uśmiech i zapał wyraźnie wpływają negatywnie na odczucia panieneczki.
- Chcę. - W domyśle słychać wręcz: "bo niby po co tu jesteś, rozczochrańcu!"
- A wiesz jaką, czy czegoś razem poszukamy? - Jak ja śmiałam zapytać!
- WIEM!
- A co?
- PONURĄ OWCĘ.
.
.
.
Tjaaaa... "Czarna owieczka" już na zawsze pozostanie dla mnie ponurą owcą! :-D