Koty funkcyjne

Jak ogólnie wiadomo, koty to zwierzęta wieloczynnościowe.

Na przykład podstawową czynnością kota jest spanie. W pozycji dowolnej.
Najchętniej w miejscu niekoniecznie akceptowanym przez człowieka, czyli osobę, którą kot posiada na własność. Na ten przykład na świeżo wypranych koszulach pana domu. Albo na naszykowanej do powieszenia, świeżo upranej, wilgotnej pościeli.
Największym powodzeniem cieszą się jednak czarne części garderoby "człowieków" (jak kot jest jasno futrzasty), lub ubrania  jasne (kot ciemno futerkowy).


Poza spaniem koty chętnie jedzą. Siekana wątróbeczka jest ideałem. Surowe mięsko  wyżebrane od kobiety szykującej strawę dla podrzędnych, ludzkich członków kociego domu też jest godne uwagi. Ostatecznie, łaskawie można zjeść tradycyjne, kocie żarcie. Byle dużo! I często!

Jak żarcia w misce jest za mało, to kot idzie na łowy. I poluje, a następnie zżera to, co człowieki zimą dokarmiają, czyli takie tam porośnięte piórami straszydła.
Latem micha wzbogaca się o myszy, nornice i krety.

Czasem kot ma dobre serce i przynosi takie truchło do kuchni, rzuca kobiecie pod nogi i patrzy przez zmrużone ironicznie oczy, jak ta głupia się miota, bo nie wie co ma zrobić z tak cudownym, dodatkowo objawionym na własnej kuchennej terakocie, wsadem do kotła.
Pysk drze, jakby ją ze skóry obdzierali, wzywając wszystkich świętych oraz żyjących na pomoc.
A przecież taki dobrze oprawiony mysi trup jest zupełnie niegroźny.
Jak kot dla odmiany żywe po domu luzem puści, w celu podhodowania, to też z aplauzem się nie spotyka.

Kot pełni również funkcję usypiacza.
Włazi na głowę w środku nocy, mrucząc do ucha najgłośniejsze kołysanki, przy okazji liżąc ludzia gdzie tylko się da...

Kot ma także wbudowaną funkcję przytulania się. Na kolanach najlepiej ulokować się, jak człowiek:
A: ma na sobie wyjściowe ubranie
B: siedział, ale właśnie wstaje, bo np. makaron kipi
C: szyje na maszynie

Są też jednak koty, które bardzo łatwo jest okiełznać.
Po prostu: jak się kota tworzy, to od razu daje mu się zadanie do spełnienia.

To tak zwane koty funkcyjne.
Powołane do konkretnego działania.
Żadnych skoków w bok, żadnych ekscesów.
Mają robić to, do czego zostały stworzone.
Ale to też nie zawsze działa...
Zaraz to udokumentuję.

Oto kot funkcyjny nr jeden, uszyty przeze mnie wczoraj:

Jego zadanie jest proste i oczywiste: trzymać w ryzach zasłonę Joanny. Trzyma. Nie ma wyjścia, bo łapy ma złączone rzepami.

Natomiast drugi kot, który również powstał w dniu wczorajszym ma typowy, koci charrrakterrrek.

Jest kocurem dłuuuuugim. Sam kadłub, bez łap i ogona, ma długość 77 cm. Z przydatkami dobrze ponad metr.
Miał grzecznie leżeć pod drzwiami prowadzącymi na strych, w pokoju Anny. W celu ochrony przed zimnem natarczywie wiejącym do pokoju.
Niestety...
Podobno źle się tam komponował, smutno by mu było i wcale nie byłoby go podobno widać i wylądował na łóżku, jako poduszko-jasiek numer pierdylion jeden:

Wala się w dobrobycie, na kociej narzucie, za tło mając liczne, wcześniej szyte podgłówki ;-)

Tak więc, jak widać, nawet koty funkcyjne, które mają z góry określone zadania, nie zawsze się słuchają...
Pocieszające jest tylko to, że ten zasłonowy strażnik póki co robi to, do czego go przyuczono...