Strzał w dziesiątkę

Kilka dni temu zostałam "ustrzelona" przez Dommę79 do zabawy krążącej ostatnio po blogach.
Czyli "10 zdjęcie".
Zasad nie przypominam, bo już wszyscy je znają.
A więc 10 zdjęcie od końca początku (że tak powiem) to fotka mojej Ani.
Zrobiona dokładnie 11.07.2006 (wtorek) w drodze na Hel. Dokładnie o 6:26
To był nasz pierwszy wyjazd do tego naszego miejsca na ziemi.
Zorganizowany na wariackich papierach ;-D
Zaczęło się niewinnie - dwa dni wcześniej (niedziela) zadzwoniła moja sis zachwycona pobytem właśnie na Helu i rzekła nieopacznie:
-Szkoda, że was tu nie ma.
Akurat w tym czasie lato dawało ostro popalić i upały były nieprzeciętne!
Więc oczami wewnętrznymi zobaczyłam ten bezmiar zimnej i ożywczej wody i niewiele myśląc powiedziałam:
-A nie ma tam miejsca przez przypadek dla 3 niedużych kobitek?
-Poczekaj! Właśnie przyszła właścicielka. Zapytam
-Pytaj!
Okazało się, że są miejsca! Na tydzień! Od wtorku!
No i się zaczęło szybkie szykowanie. Po kryjomu...
A czemu?
A temu, że moje młodsze dziecko przez cały poniedziałek miałoby tzw. Reisefieber i nic by z przejęcia nie jadła. Ba! Nawet wręcz przeciwnie, że tak powiem ;-)
Tak więc pakowałam nas jak partyzant z wyciętego lasu - skokami i mimochodem.
A we wtorek bladym świtem (tak trochę po 4 rano) obudziłam delikwentkę mówiąc:
-Aniu! Wstań. Taki ładny dzień się zapowiada. Może pojedziemy na piknik? Nad wodę?
Piknik - to było coś, o czym moje dziecko gadało swego czasu na okrągło. I pikniki miała - w ogrodzie ;-)
Na wieść o wodzie i ukochanym pikniku Ania zerwała się jak skowronek bez słowa protestu.
Dostała aviomarin (na szczęście kasłała, więc wmówiłam jej, że to pastylka przeciwkaszlowa) Czyli pełna konspira trwa!
Ale mała cwaniara podstęp zaczęła węszyć już na stacji benzynowej:
-A po co tankujesz? Przecież niedawno brałaś benzynę.
-A tak sobie. Akurat przejeżdżałam obok, to nakarmiłam autko.
-Aha. A daleko na ten piknik?
-No kawałek.
-To ja w takim razie się zdrzemnę.
No i zadrzemała jak widać na fotce ;-)
Ocknęła się tak mniej więcej w połowie drogi, pod Ostródą.
I zadała pytanie rodem ze Shreka:
-Daleko jeszcze?
-Eeee. Nieee. Już połowa drogi za nami.
-Aha... A wzięłaś wiaderko, łopatkę i foremki?
-Wzięłam.
-Ahaaaa... A żółwia do pływania?
-Wzięłam.
-Ha! To ja już wiem gdzie jedziemy!
-No?? - zapytałyśmy z Asiem chóralnie
-NAD MORZE! NA HEL!!
Hyyyyy! A to nas zażyła!
-Zgadza się! A skąd wiesz??
-Domyśliłam się - powiedziało z wyższością pięcioletnie wówczas przemądrzałe maleństwo - przecież ciocia Agatka tam jest, no to jedziemy ją odwiedzić, no nie?
-No tak...
-A zostaniemy tam na trochę?
-Tak.
-Fajnie!! No to daleko jeszcze???
-Tak sobie.
-No to daleko, czy nie???
Huh! I tak przez kolejne 230 km...
Jak było na tym nieplanowanym wyjeździe?
Zaczepiście!
Joanna zamieniła się na własne życzenie w czerwonoskórego Indianina i już do końca życia będzie wiedziała, że jak mądrzy ludzie tłumaczą, że opalanie się jedynie na słoną wodę nie jest dobrym pomysłem, to wiedzą co mówią ;-)



Ania po raz kolejny w swoim krótkim życiu przekonała się, że jak matka mówi "nie" to znaczy NIE!
Tak wygląda mała furia, kiedy wredna rodzicielka stanowczo odmówiła kupna pamiątki z Helu Made in China ;-)

Dzięki tej fajnej zabawie przypomniałam sobie tamten pobyt, tamto lato...
Ktoś miał naprawdę doskonały pomysł wymyślając zabawę w "10 zdjęcie".
Po prostu strzał w dziesiątkę! ;-)

To teraz ja typuję kolejne dziewczyny:
Kankankę - może przestanie na chwilę wyrywać chwasty z ogródka i wyrwie się w stronę komputera ;-)
Madziulę - w ramach odpoczynku po organizowaniu Zjazdu Robótkarek ;-)
Kass - ciekawa jestem, czy 10 zdjęcie będzie smakowite, czy szczekająco-miauczące, czy kwitnące? A może zupełnie inne ;-)



A skoro jesteśmy w temacie zdjęciowym, to pozwólcie, że znowu się będę chwaliła Rabarbarą.
Jakiś czas temu wysłała kilka swoich fotek na konkurs. Oczywiście tradycyjnie nie wierzyła w siebie...
I się zdziwiła dziś rano.
Otóż dostała maila z informacją, że jedno z tych wysłanych zdjęć będzie w Galerii Jabłkowskich !

Nie wiemy, która to będzie fotka więc póki co nie mogę Wam jej zaprezentować.

W zastępstwie zapraszam do obejrzenia zdjęć na blogu Asi ze specjalną dedykacją dla mnie!!

No a teraz ja się polansuję ;-)
Jakiś czas temu, Ania zażyczyła sobie, żebym jej uszyła zabawkę. Konkretnie kota. Na urodziny.
Oto jej uzasadnienie:
-Chcę taką zabawkę, którą ty mi uszyjesz, a nie taką kupowaną w sklepie. Bo kupić może każdy, a ta, którą ty mi uszyjesz, to będzie tylko jedna jedyna i specjalnie dla mnie!
Zdumiałam się. Ale uszyłam.
W tajemnicy. Z doskoku. Niczym to pakowanie na Hel 4 lata temu ;-).
I dziś skończyłam.
Proszę Państwa, oto "kotecek"



Od góry:



W zwisie krzesłowym:

I za przeproszeniem od dupy strony:

Spory jest - co można zauważyć, dzięki długopisowi obok "kotecka".
Po raz pierwszy szyłam takiego wielkoluda i chyba jakoś mi wyszedł.

Teraz jest schowany w szafie. Za dwa tygodnie będzie miał swoją panią.
I niewątpliwie imię też ;-)