Nie-świąteczny wpis...

Mój dzisiejszy wpis miał być standardowy, czyli życzeniowy.
Ale nie będzie.
Bo u mnie standardy i zwyczajowości jakoś rozmijają się szerokim łukiem z rzeczywistością...

Ania...

Kobietka przewijająca się przez mój blog dość regularnie na równi z Chudą.
Dziecko ogólnie (póki co) nie sprawiające większych kłopotów, spokojne, zrównoważone i żyjące czasem jakby obok, we własnym, pełnym zaskakujących przemyśleń świecie...
Mała myszka swojej mamusi...

Jako dziecko zrównoważone i poukładane wie, że chorowanie łączy się z brakiem chłonięcia wiedzy bezpośrednio od nauczycieli.
Ale czasem (z naciskiem na CZASEM) pada jako wróbelek w locie.
Rzadko.
W swoim prawie jedenastoletnim życiu antybiotyki brała ino 6 razy. Tak, tak! To nie pomyłka! Ania ma organizm jako tur!
Mocny, chociaż ciałko wątłe.

No to może do rzeczy.
Ostatnio w szkole Ania pojawiła się 21.03.
22.03 została ze mną w domu (korzystając z mego bezgłosu), bo złapał ją jakiś wirusek. Ból gardła plus dodatki mało opisowe ;-)
Pani doktor po zbadaniu potwierdziła moją diagnozę, że to wirus i ma grzać się w ciepłku domowego ogniska, tudzież osobistej kołderki. Jednocześnie nałożyła ponadtygodniowy zakaz chodzenia do szkoły...
Luzik!
Tjaaa.
Tydzień nie minął, kiedy Ania płacząc zameldowała mi, że boli ją ucho!
Znowu wizyta u lekarza. Zapalenia ucha nie ma, tylko ogólne "zatkanie" przewodów słuchowych spowodowane wrednym katarem cieknącym wszędzie :-/
Jest lepiej, Ania żyje całkiem dobrze i czeka na powrót do szkoły i koleżanek.
Minął tydzień...
Przedwczoraj dokładnie to było.
- Mamusiu! Mam 38! I boli mnie głowa. I wszystko!
W te pędy do lekarza. Bez zapisu, bo już nie było numerków.
- Trudno mi powiedzieć. Katar jej minął?
- Tak. Nawet dość szybko.
- Pewnie ma zablokowane zatoki. Stąd ten ból głowy i ogólne rozbicie.
Faktycznie - wczoraj było jakby lepiej. Tylko przy czesaniu...
- Aniu. jakiś pryszczyk ci się zrobił na szyjce. Potówka?? W twoim wieku??
- Może tak, bo mi okropnie gorąco było.
Luzik! 36,6 przez cały dzień. Do wieczora. Wczoraj, ok. 22:00 termometr zameldował mi beztrosko: 39!!
Aaaaaaa!!!!
A rano...
- Ania! Ależ ty masz tych krostek! Uczulenie jakieś czy co??
- Nie wiem, Strasznie mnie swędzi!

Zawał w toku....

OSPA!!!

Wiecie, jak wygląda swiąteczna pomoc medyczna?
No nie wygląda!!
Tłum biednych, chorych dzieciaczków i pani doktor skrupulatnie badająca każdy przypadek ok 20 minut.
Przed nami 20 osóbek w wieku od wczesnoniemowlęcego, do wczesnoszkolnego.
Jak łatwo policzyć - ok 400 minut oczekiwania ze słaniającym się dzieckiem!
Bacznie obserwując otoczenie i poczekalnię stwierdziłam, że do jednego z dwóch czynnych gabinetów nie ma chętnych!
Poleciałam więc do rejestracji z konkretnym pytaniem:
- Czy ja koniecznie muszę iść do pediatry? Nie mogę do normalnego, rodzinnego?? Tam przecież NIKOGO NIE MA!!
- Ale to nie jest lekarz rodzinny - padła odpowiedź.
- A jaki?
- Lekarz medycyny.
Noszszsz losieeee!!
- A ospę umie rozpoznać??
- No umie!
- To ja się przemeldowuję!
Jako powiedziałam, tak uczyniłam.
Pani doktor okazała się być przesympatyczną osóbką trochę starszą od mojej Chudej. Wyraźnie się ucieszyła na widok krostek na brzuszku i całości postaci Aniusi:
- O!!! Takie same miałam, jak chorowałam :-DDD
Tak więc moja domorosła diagnoza została potwierdzona.
A Ania zaopatrzona w leki.
Wykąpałam bidulę i wysmarowałam na biało. Wygląda jak:
- biedronka-albinoska
- wielokropka
- muchomorek.
Żadnej z nazw nie przyjęła, zakazała mi się śmiać z jej słabości i kazała surowym tonem mówić do siebie ANIUSIA!!!
A jakie jest jej największe zmartwnienie?
Blizny? Ślady? Swędzenie?
Nieeee!
ZAJĄCZEK!
- Mamo! A co będzie z zajączkiem? Czy on do mnie przyjdzie?
Uspokoiłam bidulę mówiąc, że w taką parszywą pogodę, to on się na pewno nie będzie chciał szwendać po dworze i słodkości porozrzuca w domu ;-)
Ot - taka odmiana z powodu zimnicy wielkanocnej...
Tak więc wielokropka... yyyyy.... tego Aniusia śpi teraz cokolwiek uspokojona, czekając na zajączka.

A ja? A ja mam schizę.
Bo nikt, słownie NIKT z nas nie chorował na ospę...

Najbardziej martwię się o tatę i o męża, bo w ich wieku ospa to cholernie niebezpieczna choroba :-/
My z Chudą damy radę.
Wprawdzie wyżej wspomniana dostała rano coś na kształt histerii i zaczęła szukać azylu, ale ostudziłam ją, że cokolwiek za późno, bo Anka zarażała już od środy, jeśli nie wcześniej;-)
Nie poprawiłam jej humoru i zaczęła latać po do mu z paszczą okutaną swetrem i przez ten knebel gadała z nami. Pomijam jak to brzmiało (wytłumiona Joanna - rzecz bezcenna!), ale wyglądała jak talib przed tajną misją ;-D
Taki więc święta mam trochę jakby na bombie z opóźnionym zapłonem :-/

Ale żeby nie było tak do końca nieświątecznie życzę Wam:
ZDROWYCH,
pogodnych,
ZDROWYCH,
spokojnych,
ZDROWYCH,
rodzinnych,
ZDROWYCH,
wesołych,
ZDROWYCH
Świąt Wielkanocnych.
A jako ilustracja do powyższych życzeń, posłuży mi jajo (i podstawka do niego) autorstwa Ani.

Jajo wyróżnione w mazowieckim konkursie na najpiękniejszą pisankę 2012 :-)