Jak Monia ciała dawała. cz. 1

Historyjkę dzisiejszą opublikowałam prawie dwa lata temu na multiply. Musiałam ją skopiować, bo...
Bo będzie ciąg dalszy...

Dziś trzy moje osobiste historyjki, świadczące o tym, że zbytnia pewność siebie czasami doprowadza nas na skraj rozpaczy i wstydu...

1.
Było to dawno, dawno temu kiedy byłam jeszcze piękna, młoda i do tego licealistka
Mieliśmy wtedy psa o pięknym, acz nie wyszukanym imieniu Duduś.
Dudek miał "twarz" oprycha, wygląd ogólny zbója, a charakter całkiem pogodny. Psisko to miało pewien defekt na urodzie: otóż nie znosił, gdy ktoś wychodził poza ogrodzenie. Uważał, że stado ma się nie rozłazić i grzecznie tkwić w jednym miejscu w zasięgu jego wzroku. Miłe to, acz niewykonalne... Kiedy ktoś się wymykał Dudusiowi poza płot, odczekiwał chwil kilka i hyc! za delikwentem przez ogrodzenie i dyskretnie, niczym partyzant po krzaczkach odprowadzał rzeczoną personę np. na przystanek.
Kiedyś jednak miał pecha i przeskakując przez płot nadział się na ostro zakończone pieńki po wyciętych leszczynach. Skończyło się dość poważną operacją. Po zabiegu trzeba było jeździć z psiną na różniste kontrole i zastrzyki do weterynarza.
W czasie jednej z takich wizyt obok mnie, w poczekalni siedziała sobie pani z szalejącym w jej ramionach pudelkiem. Dowiedziałam się, że ta owca psiej odmiany jest utytułowana w przód i w tył niczym królowa angielska. Poczułam się cokolwiek głupio z moim burkiem woniejącym wiatrem obok takiej psiej arystokracji... Więc milczałam pełna "podziwu"...
Pani właścicielka loczkowatego białasa chcąc pewnie jakoś zachęcić mnie do konwersacji zagaiła światowo pod adresem mojego śmierdziucha:
-A ten pani piesek to niewątpliwie wilczarz?
Lekko zdębiałam, zerknęłam na wór kudeł u moich stóp i odrzekłam:
-Nie proszę pani. To KUNDLARZ!!
Pani odsunęła się lekko ode mnie, tuląc cokolwiek dramatycznie pudlinę...
Kilka dni później, opowiedziałam to zdarzenie mojej siostrze ciotecznej (rodzinnej psiarze) obśmiewając się z pani z zadęciem na psie tytuły. Ku mojemu zdumieniu, moja sis popatrzyła na mnie z politowaniem i powiedziała:
-Ale ty głupia jesteś! Patrz!!
I podsunęła mi pod nos album z psami... O matko!! Na jednej z fotek był... mój Duduś!! Tylko trochę większy. Podpis pod fotką: WILCZARZ....

2.
Kilka lat temu przybłąkał się do nas kot. Przygarnęłam zwierza, bo przecież nie mogłam zostawić biedactwa na pastwę losu i nocy ciemnej.
Kociak poczuł się w domu jak u siebie od pierwszej chwili i stanął przy ścianie wyraźnie chcąc oznakować swe terytorium. Ale jako iż małe toto jeszcze było, nic z tego mu nie wyszło. A ja obiecałam sierściuchowi szybką wizytę u weterynarza.
Jak powiedziałam, tak uczyniłam. Umówiłam się za czas jakiś na zabieg.
Podpisałam wsie papierki, zgody i deklaracje. Bach kota na stół w celu podania głupiego Jasia, a pani doktor mówi:
-Nie możemy kastrować...
-A czemu?? - zapłonęłam świętym ogniem oburzenia!
-A bo to kotka, nie kot...
Hyyyyyyy.... Taka plama!! Ja!! Kociara z pokolenia na pokolenie!! Próbowałam się jeszcze nieudolnie bronić:
-Ale przecież na ścianę mi toto chciało strzykać!
-Czasem kocice też mają takie odruchy i to myli właścicieli.
No tak... Po objawach sądziłam - do głowy mi nie przyszło zaglądać zwierzęciu pod ogon...

3.
Byłam wtedy w ciąży, więc może to będzie jakimś usprawiedliwieniem dla mnie? Bo szalejące hormony i te sprawy....
Niedaleko mnie mieszkała pewna pani samotnie wychowująca córkę. Paulina była (no i zapewne jest) prześliczną i miłą dziewczynką.
Kiedyś wracając z pracy dojrzałam w pewnej odległości Paulinę z jakimś starszym gościem. Wyraźnie było widać, że facet czegoś od niej chce. Lekko zwolniłam, bacznie przyglądając się rozgrywającej się przede mną sytuacji. W pewnym momencie gostek złapał Paulinę za rękę, a ona chciała mu się wyrwać. Surmy bojowe we mnie zagrały, dałam po garach i w moment byłam tuż obok nich. Wyskoczyłam z samochodu jak ślepa furia i natarłam na natręta:
-No co jest pedofilu jeden?? Jazda z łapami! W tej chwili masz ją puścić zboczeńcu cholerny!! Polowanie się nie udało! Paulina! Do samochodu!
Faceta zatkało... Mowę zachowała Paulina:
-Proszę pani, ale to jest mój tata...
O MÓJ BOŻE! Spraw, żeby ziemia się rozstąpiła i TERAZ, NATYCHMIAST mnie pochłonęła!! Niestety – Najwyższy nie zadziałał, tylko pewnie pomyślał „nawarzyłaś sobie piwa, no to je teraz pij!
Nie pozostało mi nic innego, jak przeprosić Bogu ducha winnego człowieka:
-Strasznie pana przepraszam! Okropnie mi głupio! Nawet nie wiem co powiedzieć...
Facet roześmiał się i ku mojej uldze powiedział:
-Wcale się nie gniewam. Wręcz przeciwnie – bardzo dziękuję, że tak pani zareagowała.
Wprawdzie poczułam lekką ulgę, ale do tej pory na wspomnienie tego zdarzenia rumienię z zażenowania...