Misz masz

Czyli będzie o tym i o tamtym, bo się zebrało ostatnio, a czas nie odpuszcza tak do końca.

Byłam w sklepie. Dużym. Łażąc między półkami i szukając prezentów na Gwiazdkę zgłodniałam okrutnie.
Tak więc w mych rękach znalazł się przepyszny koktajl mleczny. Już go miałam łyknąć, kiedy nagle z boku podbiegł jakiś małolat i próbował wsadzić w niego dzioba!
-To moje! - warknęłam zła jak licho.
Małoletni popatrzył na mnie ironicznie i dalej swoje.
-Zostaw! - bez efektu.
Wściekłam się jak cholera! No bo pomyślcie - człowiek głodny, zmęczony łażeniem, a tu jakiś bezczel gębę wtyka gdzie go nie prosili!
Agresja się we mnie obudziła:
-Przywalę mu tak, że w powietrzu z głodu zdechnie!!
Wzięłam potężny zamach ręką i...
I obudziłam się w momencie kiedy mój jasiek szybował w stronę okna.
Bogu dziękować, że nie trzymam pod poduszką młotka albo łomu!

A teraz jawa.
Czyli wracam na chwilę do poprzedniego postu
Pytacie mnie często o zakończenie prac na mojej ulicy.
Otóż pisząc wspomnianą notkę ulicę miałam już skończoną!
Zaczęli lać asfalt w czwartek rano, a w piątek po południu było już po wszystkim!
Czyli jestem świadkiem naocznym swoistego rekordu: 800 (słownie osiemset) metrów asfaltu położono w dwa dni!
Łącznie z lekkim zabezpieczeniem pobocza!
Przyjmuję zakłady: kiedy pojawi się pierwsza dziura? Bo kałuża w zwyczajowym miejscu już się tworzy. Mniejsza niż przed asfaltem, ale już jest.

Pozostańmy w temacie ulic.
Kaprysia ogłosiła u siebie na blogu "wredne candy"
Poczytajcie zasady, zobaczcie nagrodę, zastanówcie się i... nie bierzcie udziału ;-D
Bo mi szansę zmniejszycie na wygraną ;-P

A tak na poważnie i spełniając warunki zabawy przedstawię krótką historię mojej ulicy.
Zacznę może od tego, że moja ulica jest dość długa. Ma ok 2 km. Przez kilometr jest prosta jak drut. Potem dochodzi do kanałku, skręca lekko w lewo i zaczyna się ta "moja" druga część. Gorsza jakby ;-)
Ta pierwsza zawsze była uprzywilejowana: utwardzona wiele lat temu. Ci którzy przy tej lepsiejszej połowie mieszkają mają gaz, kanalizację, wodociąg. U nas na to się nie zanosi. Między innymi przez wspomniany kanałek... Z niepojętych dla nas przyczyn w XXI wieku przekroczenie kanałku odprowadzającego wody opadowe z lasu jest równoznaczne z przekroczeniem Rubikonu...
Co tam, że jakieś tunele gdzieś tam pod kanałami kopano? Kable przez jakieś oceany ciągnięto? KANAŁEK JEST WIELKI W SWEJ MAŁOŚCI ;-))

Wracając do nazwy ulicy.
Otóż ulica miała piękną nazwę Brzozowa. Podobno z powodu brzóz, które het przed II wojną światową posadził mój Dziadek i inni mieszkańcy.
W roku 1953 moje osiedle zostało przyłączone do Warszawy i niestety - w jednym mieście nie mogą funkcjonować dwie ulice z tą samą nazwą i w ten oto sposób ulica została przemianowana na Wiśniową Górę. I to nie był nazwa ulicy, tylko jakby kawałka osiedla. Starzy mieszkańcy do tej pory używają tej nazwy. Paręnaście lat później pojawiła się obecna nazwa. Byle jaka, szczerze mówiąc ;-)
Nijak ma się do tej nazwy sprzed wojny :-)
Ulica w tej swej lepszej części została utwardzona w okolicach 1965 roku. W jej fragmencie ciągle jeszcze jest, tamta stara trylinka
Pamiętam, jak chcąc urozmaicić sobie drogę powrotną ze szkoły starałam się iść tak, żeby nie stanąć na łączeniach, albo dawałam kroki na co drugą-trzecią. Czasem szłam tylko po łączeniach :-)
To nie były łatwe powroty do domu ;-)
Ale przynajmniej nie nudziło mi się ;-D

A propos nudzenia się.
Znam takiego jednego, co się nudzi i go nosi...
Z tego nudzenia i noszenia odnotowano następujące straty:
1: kradzież fragmentu liścia kapusty pekińskiej z króliczej klatki
2: kradzież kawałka suchego chleba z klatki rzeczonego wyżej
(oba dowody rzeczowe walały się po podłodze w kuchni)
3: stłuczona doniczka z kwiatkiem
(nie przeżyła nieszczęsna twardego lądowania po całkiem eleganckim locie ku podłodze)
4: zaprzepaszczony bezpowrotnie jak sądzę bucik lalki
5: notorycznie splątana włóczka
6: mało udany skok na otwarte drzwiczki od piekarnika
( coś jakby za ciepło się komuś zrobiło w kończyny..)
Któż to się tak czynnie nudzi? No pan Fryderyk!
Kociaczek o wyglądzie aniołka i oczach niewiniątka!
Włazi toto na kolana, mruczy przymilnie, a po chwili uśpiwszy czujność pani bierze się za pomaganie - wywija łapami, kłapie paszczą usiłując złapać nitkę czy druty.
Oczywiście nawet na chwilę nie przestaje mruczeć.
jeść może zawsze, wszędzie i w każdych ilościach. Uwielbia biały ser, mięsko z puszki, rosół i pomidorówkę.
A do tego kłamie!
Asia miała dać mu rano puszeczkę.
Zeszłam do kuchni, jak jej już nie było w domu.
Fredzio siedział smutny przy pustej misce.
-Co? Nie zdążyła Asia nakarmić kotka?
-Miauuuu... - smętne potaknięcie.
-Spieszyła się.
-Miauuuu. - pelne zrozumienia.
-I co? Pusty brzuszek??
-Miauuuuu! - rozpacz w oczach przemieszana z informacją: KONAM!
-Dać Fredziowi mięska?
-MIAUUUUU!!!! - twarz mu zbystrzała i pojawił się baaardzo czytelny komunikat:
-Dawaj babo do lodówki, ino migiem!!
Dałam.
Po południu taka to rozmowa z Asią:
-Dałaś rano Fredkowi puszkę? - Aś.
-No dałam...
-Ja też...
-Powiedział, że nie dostał! To kłamca!
Przesłuchany na okoliczność ściemy Fredzio udawał, że nie wie o czym mówimy...

Ponieważ pan Fryderyk jest kotem niezmierni fotogenicznym, postanowiłam wystawić gada do konkursu. Wspólnie z Asiem - znaczy ja firmuję blogiem fotkę jej autorstwa.
Konkurs jest na blogu Beaty
To ogólnie rzecz biorąc bardzo koci blog i fajnie się stało, że zupełnie przypadkowo na niego trafiłam :-)

Jak wspomniałam Fredek kocha plątać włóczki.
Sama ta włoczka się nie poniewiera luzem. Zwykle z jednej strony jest kłębek, a z drugiej doczepione są druty, a do nich ja.
Ta ja coś ostatnio wykombinowała jak koń pod górę..
Zaczęłam robić Ani czapkę.
Pierwsza wyszła za mała. Sprułam na wysokości ok 10 cm.
Druga dobra, ale coś za cienka..
Sprułam.
Trzecia pasowała i grubością i szerokością.
Pasowała do momentu zdjęcia jej z drutów. Okazało się, że zrobiłam dziwne coś, co nijak czapki nie przypomina...
Ania cierpliwa jak anioł stwierdziła:
-Nie łam się! Jak ci nie wyjdzie, to zawsze możesz mi kupić gotową!
No mogę! Ale nadambitna jestem. Przekonałam dziecko, że w tym roku szaleńczo modne są kominy. Więc przerabiam to dziwne coś na komin.

To dół, bo zrezygnowałam z prucia całości. Zaraz będą wrabiane warkocze.
Do kompletu obiecałam dziecku mitenki. Oby mi znowu dwie lewe nie wyszły ;-D


Skoro jesteśmy w temacie włóczek.

U Laury w Kaszmirze trwa wielka wyprzedaż!
Idźcie i kupujcie póki trwa promocja! Warto!
Wełna urugwajska ma takie kolory, że oczy same się śmieją!
I kordonki takoż w promocji!
Nie przegapcie okazji, bo szkoda.
A poza tym pragnę zauważyć, ze Laura sama przedzie i farbuje wełnę! Dla mnie to nie do pojęcia! A ona tak po prostu wie, jak przerobić owcę na sweter!

Ja natomiast wiem, że RR to niekoniecznie to, co tygrysy lubią najbardziej... Kolejny stanik się wyhaftował

A na koniec zapraszam do garkotłuka na pierniczki z szybkami.