Reinkarnacja?

Przede wszystkim, na początku muszę, nie! nie muszę - chcę nawiązać do poprzedniego wpisu.
Pisząc go miałam trochę obaw i oporów.
Bałam się, że nie zostanę zrozumiana. Że może tak się zdarzyć, że przeczytam komentarz typu: "Po co ta histeria? Przecież to tylko koty! Są większe tragedie!"
Tak. Dobrze o tym wiem.
Ale posta pisałam pod wpływem silnych emocji. Musiałam to z siebie wyrzucić jak najszybciej.
To nie tylko zwierzęta. To również członkowie rodziny.
Żyją z nami przez długie lata. Mają swoje zalety, wady, charaktery.
Jak ludzie...
A kiedy odchodzą na drugą stronę tęczy odczuwamy żal i smutek.
Tak więc wracając do tematu - jak już wspomniałam - trochę się obawiałam reakcji czytelników.
Tym bardziej, że obrywałam już nie jeden raz za posty o całkiem obojętnym wydawałoby się wydźwięku.
Ale tym razem rozczarowałam się :-)))
W pozytywnym sensie.
Dziękuję Wam za tak liczny odzew. Nie spodziewałam tylu dobrych i ciepłych słów :-) Łatwiej jakoś mi było...
Asia widząc Wasze komentarze powiedziała z podziwem:
-Normalnie jakbyś candy ogłosiła!

Kochane jesteście!
Jeszcze raz bardzo, bardzo Wam dziękuję!!

Jedna z użytkowniczek kociego forum ma taki podpis:

"Dom bez kota jest jak człowiek bez duszy... Nie ma w nim życia."

Uświadomiłam to sobie w poniedziałek wracając z pracy do domu. Wtedy to dotarło do mnie, że po raz pierwszy od 34 lat nie wybiegnie mi naprzeciw żaden zadarty do góry koci ogon...
Jak obuchem w łeb.
I natychmiast pojawiła się kolejna myśl: jak ja mam to powiedzieć Ani??
Przecież to była jej kocica!!
Na szczęście otaczają mnie mądrzy ludzie i posłuchałam ich rad.
Wszyscy mi mówili:
-Powiedz jej, że kocica poszła. Nie mów jej prawdy. Jest za okrutna i za bolesna.
Tak też zrobiłam.
Było to o tyle łatwiejsze, że Brzydula dość często przepadała na całe dnie. Nie bywała w domu po dwa dni i wracała zadowolona, acz głodna i śpiąca.

Tak więc kuweta, miski z wodą i jedzeniem stały jak zwykle czekając na...

Dopiero dziś nadarzyła się okazja do rozmowy.
Anię zaniepokoiła przedłużająca się nieobecność kocicy.
-Wiesz Aniu? Ja myślę, że ona gdzieś sobie poszła.
-Ale wróci?
-Nie wiem. Chyba nie. Na tak długo jeszcze nigdy nie dezerterowała. Umyję jej miseczki i schowam.
-A jak wróci???
-To będzie je miała przecież! Nie wyrzucam ich. Tylko chowam, żeby się ni kurzyły.

Łzy popłynęły Ani po buzi...
Po chwili powiedziała:
-Może jej się nudziło tak ciągle siedzieć w jednym miejscu?
-A wiesz, że tak mogło być! Przecież my ciągle gdzieś jeździmy, chodzimy. To może nam pozazdrościła.

Chwila ciszy i powiedziane przez łzy:
-Nie wolno zatrzymywać podróżników w domu, bo będą bardzo nieszczęśliwi...

Dobrze, że stałam przy zlewie i mogłam się odwrócić pod pozorem wycierania szafki...

Niecałą godzinę później zadzwoniła moja siostra cioteczna:
-Słuchaj! Ktoś mi wrzucił kota przez płot. Nie twój przypadkiem? Taka bura kociczka.
-Nie. To z całą pewnością nie mój kot - głos miałam chyba dziwny, bo siostra zapytała natychmiast:
-A ty masz w ogóle teraz jakiegoś kota? - (nie wiedziała ani o Suple, ani o Brzyduli)
-Nie. Nie mam. Od poniedziałku nie mam...
-O cholera jasna!! Ale trafiłam! Strasznie cię przepraszam! Nie wiedziałam! Ja wiem, że to może jeszcze za wcześnie, ale może... No wiesz... Bo ja nie mogę jej zatrzymać. Mój kot jest strasznie zazdrosny i rzuca się na wszystko co się rusza. Będę musiała oddać ją do schroniska.
-Nie wiem... Nie wiem... Bogusia! Daj mi 10 minut! Oddzwonię, ok?
-Ok!

Poszłam do Asi:
-Wiesz? Dzwoniła ciotka Bogusia... - zawiesiłam głos.
-Tylko nie mów, że jej ktoś kota podrzucił???
-No właśnie.. Kotkę. Półroczną na oko.
-Bierz!
-Nie wiem...
-BIERZ!! Na co czekać! Tak miało być!
-Idę do ojca. W końcu jemu też wypada powiedzieć.
-Idź!
Poszłam.
-Słuchaj. Tylko mi nie przerywaj i swoim zwyczajem nie mów od razu nie, bo nie!
-No?
-Dzwoniła Bogusia. Ktoś jej podrzucił kota. Kotkę konkretnie. Ona jej nie może mieć. Więc będzie ją musiała oddać do schroniska.
-A ile ma?
-Pół roku. Tak około.
-Aha! No to będziemy musieli ją wysterylizować.

Tak. Będziemy musieli. Najpierw jednak jutro do weta na odrobaczenie i szczepienia.
A przede wszystkim - OBROŻA PRZECIWPCHELNA, bo się Fredzia zamęczy przez te żywe formy życia w jej ślicznym futerku


A na koniec...
Czy to nie dziwne?
Najpierw rozmowa z Anią. Dosłownie za chwilę ten telefon...

Reinkarnacja? Brzydula w tym łapkę maczała?

Obie z Bogusią stwierdziłyśmy, że to nie jest zwykły zbieg okoliczności...
Mówcie sobie co chcecie, ale czasem wokół mnie dzieją się dziwne rzeczy, o których nie śniło się nawet filozofom...