Killer in spe...

Mało co brakowało, a kolejne posty pisałabym zza krat!
W poprzednim poście "uśmierciłam" siostrę, a dziś...
Prawie popełniłam morderstwo.
Ramię w ramię z przygodnie poznanym panem.

Może po kolei.
Jak już kiedyś tam pisałam, Ania uczęszcza na Uniwersytet Dzieci.
Zajęcia są w soboty.
Ona to uwielbia, a ja lubię. Bo mam godzinę takiego absolutnego spokoju.
Ona jest sobie na warsztatach lub wykładach, a ja mam luuuuuziiiik!!
Czekając na nią, czytam sobie beztrosko lub dłubię pierdoły robótkowe.

Dziś też tak miało być.
Ania weszła do auli Wydziału Biologicznego UW, a ja znalazłam sobie przytulne miejsce na jednej z licznych ław pod ścianą.
Mega! Sam kącik, idealnie oświetlony. W sam raz do dziergania peyotów.
Wzięłam sobie trzy sznury, bo oprócz wykładów, Ania miała dziś również warsztaty, więc miałam perspektywę ponad dwóch godzin absolutnego braku jakichkolwiek obowiązków ubocznych.
Cudownie!
Czułam się jak kot przed michą pełną śmietany kremówki!

Tjaaaa...
Już był w ogródku, już witał się z gąską :-/

Obok mnie usiadł sobie pan i obłożył się książkami.
Z ciekawości i choroby zawodowej zerknęłam co one za jedne.
"Jak czytać ze zrozumieniem w języku niemieckim" - przeczytałam i pomyślałam sobie przyjaźnie, że mój ci on (ten pan).
Później dobiła do nas jeszcze jedna pani z książką przed nosem.
Tak więc nasza trójca siedziała sobie ukontentowana do wypęku i pogrążona w swoich zajęciach.
Cisza...
Spokój...
Relaks i skupienie...

Do czasu...

Do czasu, kiedy to przyszła sobie pewna pani.
Pani nie siadła koło nas, tylko w sporym oddaleniu. Co i tak nie zmieniło jej SŁYSZALNOŚCI!!!

Pani ta wyjęła wynalazek zwany komórką i się zaczęło!!
-Bo wiesz Ewa, ja dziś upiekłam wiesz boczek wiesz spanierowałam kotlety wiesz zupę mam już wiesz gotową wiesz pranie zrobiłam jedno wiesz i powiesiłam wiesz i drugie nastawiłam wiesz
i wiesz jestem z Martą wiesz na wykładzie wiesz a Patrycja umówiła się z Krzyśkiem wiesz pewnie chcą wiesz pogadać wiesz pewnie wcześniej przewiduje wiesz wrócić wiesz nieee sama nie jestem wiesz mąż mnie wiesz przywiózł wiesz siedzi w samochodzie wiesz uczy się angielskiego wiesz bo słówka są ważne wiesz on to taki samouk jest wiesz jak byliśmy w Egipcie to wiesz on się dogadywał wiesz ale błędy pewnie robił wiesz ale to nieważne wiesz dawał radę wiesz nie zmarznie bo sobie silnik włączy i ogrzewanie wiesz i niech się uczy wiesz a ja mam ten płaszczyk wiesz ale tylko go od czerwca raz wiesz włożyłam bo wiesz do samochodu to ja wolę ten wiesz krótki kożuszek wiesz zaraz idę piętro niżej bo tu jest wiesz bufet taka kawiarnia wiesz i kawę sobie wezmę albo wiesz herbatę z cytryną wiesz taką gorącą wiesz...

I tak dalej i tak dalej...

Westchnęłam ciężko i popatrzyłam na panią.
Pan obok mnie w tym samym momencie wydał identyczne sapnięcie i też łypnął na elokwentną.
Pani zbyt dobrze nie widziałam, bo dziergam bez okularów, więc objawiła mi się jako zmaza gadająco-dziamiąca...

Miałam nadzieję, że pani spełni swe marzenie i pójdzie się ochlać herbatą z cytryną.
Nawet pomyślałam życzliwie:
-A idź w cholerę! Może ci paszczę wykrzywi i zamilkniesz na wieki!!

Niestety...

Vis a vis pani rozgadanej siedziała pani z pogotowia. Czyli suport na wypadek gdyby komuś się coś stało. Takie przepisy - zgromadzenie ludzkie jest - pomoc medyczna obowiązkowa.

Pani pielęgniarka miała wyjątkowego pecha!
Bo pani babcia gadająca przez komórkę przerzuciła swoje zainteresowanie z bufetu na medyczną stronę zagadnienia.
-A pani to tu dużo ma do roboty? A po co pani tu jest? A coś się kiedyś działo? A co? A wie pani? Ząb mi się ułamał i tak mi strasznie język kaleczy i wie pani blizny wie pani normalnie już mam i wie pani dopiero w poniedziałek idę do dentysty bo wie pani wyjeżdżam do Egiptu i wie pani dobrze, że tu mi się złamał bo wie pani tak dwa tygodnie cierpieć to wie pani nie było by fajnie wie pani na dyżur to ja wie pani boję się iść, bo wie pani nie wiadomo jak to będzie bo wie pani ja lubię jak wie pani znam ludzi i lekarzy wie pani ten uniwersytet wie pani to bardzo dobra rzecz jest wie pani moja wnuczka to lubi wie pani ale córka nie mogła wie pani z nią dziś przyjechać...

I tak napier... przez bitą godzinę!!

Pomyślałam sobie, że opaczność robiła co mogła w celu ocalenia ludzkości i złamała jej ten ząb, ale ona ni w ząb nie wyhamowała w kretyńskim słowotoku...

Zerknęłam na zegarek. Były trzy minuty do końca wykładu.
Spakowałam swoje graty, założyłam okulary na nos i popatrzyłam ponownie na upierdliwą babcię. Westchnęłam ciężko.
I ten pan obok mnie zrobił w tym samy czasie toż samo.
Potem spojrzeliśmy na siebie.
On uśmiechnął się do mnie, lekko kręcąc głową.
Odwzajemniłam uśmiech i powiedziałam syczącym szeptem:
-ZABIJMY JĄ!!!
Facet zaczął się śmiać.
-ZABIJMY JĄ!!! LUDZKOŚĆ ODETCHNIE!!!
Gość nie wiem czemu poległ z czołem na stoliku zaśmiewając się do łez. Może perspektywa morderstwa tak na niektórych działa?
A ja poszłam wydłubać moje dziecko z tłumu równolatków.
Niestety - babcia również...
Dopadła wolontariuszki:
-A te pudełka to po co?
-Do głosowania czy się dzieciom wykład podobał czy nie.
-A jak to działa? Ktoś to sprawdza? A kolory tych karteczek to coś znaczą? A dużo tych karteczek? Wystarczy dla wszystkich? A co te dzieci tak pojedynczo wypuszczacie? A ta taśma to po co? A te krzesła? A ta aula taka wielka! Czy ona cała była zajęta?

Co ciekawe - ona wcale nie czekała na odpowiedź! Ona kłapała dziobem w celu bez celu!
A ja stałam jak na szpilkach i telepatycznie wrzeszczałam do mojego dziecka:
-WYCHODŹ JUŻ!!! ANIA!!! BŁAGAM!!! ANI SEKUNDY DŁUŻEJ TU NIE WYTRZYMAM!!!

Twarda jednak ze mnie facetka! Babci nie zatłukłam, chociaż łapy same się do niej wyciągały.
Powiedzcie mi - czy ja może mało cierpliwa na stare lata się robię?