Jak zwykle - inaczej :-/

U mnie nie może nic być normalnie.
Nawet taki dzień jak Wigilia...
Tzn. generalnie urządzam ją tradycyjnie, 24.12. Czyli tuż przed Świętami ;-)
Co wcale nie oznacza, że przebiega konwencjonalnie. To by było zbyt nudne i oczywiste i nie byłoby o czym pisać na blogu.
No bo co?
Choinka, opłatek, barszczyk, karpik, prezenty, makowczyk, pierniczki, rodzinne ciepło itepe itede...
Standard!
NUDA!
No więc najpierw było nudno, czyli wszystko przebiegało prawie wg schematu.
Prawie, bo Chuda słabą była. Bardzo słabą...
Z łóżka podnosiła się jedynie w celu rozmowy z Bogiem przez muszlę...
Na Wigilię i opłatek wprawdzie zeszła na dół, ale w sumie bardziej bliska była zejścia z tego łez padołu tak w ogóle...
I tak kole 20:00 podjęła męską decyzję, że sama to ona już dłużej nie zdzierży i może ewentualnie czas dać się wykazać siłom medycznym w pobliskim szpitalu...
Zawiozłam ciepłe zwłoki bez protestu i z dużą ulgą, bo Joanna niknęła mi w oczach: buzia jak piąstka niemowlaka, sińce pod oczami do połowy policzków i ogólny brak wigoru i zwyczajowego pyszczenia...
Jako iż czas był wigilijny, ludziów chętnych do kontaktów ze służbą zdrowia zbyt wielu nie było.
Tak więc po jakiś 5 minutach oczekiwania, zgarnęli mi dziecko do gabinetu zabiegowego.
A ja zostałam samotna, jako ten kołek w rozkradzionym płocie.
No prawie, bo oprócz mnie w poczekalni siedzieli jeszcze pani  i pan. Znaczy nie razem byli, tylko tak jak i ja czekali na wydanie z lekka naprawionych ciał ich najbliższych.
Na początku siedziałam cierpliwie i bez kontaktu z innymi.
Ot - obcy ludzie, zetknięci przypadkowo przez los w jednym pomieszczeniu.
Nic ich nie łączy, wszystko dzieli...
PO pewnym czasie siedzenie mi się znudziło i podreptałam do zabiegowego.
Nie właziłam, bo na drzwiach była przyklejona, nieco obdarta kartka z napisem, że rodziny mają się nie szwendać, jak nie mają pozwolenia od personelu medycznego.
Pozwolenia nie miałam, nie pytałam, bo nikogo pod ręką nie miałam, więc tylko wsadziłam do środka rozczochraną.
Chuda ma leżała centralnie vis a vis drzwi, acz lekko przesłonięta parawnikiem.
- Hej! Jak tam? - po cichutku zapytałam moje maleństwo.
Zanim otrzymałam odpowiedź od adresatki pytania, z lewej mej strony napadło mnie coś:
- TU NIE WOLNO WCHODZIĆ!!! Co pani sobie myśli!! Jakby tu tak każdy wchodził, to co by było!
Aż mnie zatchło! Wszak nie wchodziłam! Ino łeb wetknęłam!!
- Przecież nie wchodzę!
- Ja tu krew będę brała!! Każdy by tak tu chciał wejść! NIE WOLNO!
Krew (ta niepobrana) zawrzała we mnie i wycedziłam w stronę piguły:
- N-I-E  W-C-H-O-D-Z-Ę!!! ZAGLĄDAM! DO! MOJEGO! DZIECKA! STOJĘ! NA! KORYTARZU!- mord miałam w oczach.
Chuda na szczęście zainterweniowała:
- Żyję, mamo! I będę żyć!
- Dobrze, słonko! Idę do poczekalni.
A blondyny ze strzykawą nie obdarzyłam spojrzeniem, bo chyba bym wzrokiem zabiła!
Pogalopowałam do poczekalni i rzuciłam krwistym mięsem...
- Ku...wa! Kultury i empatii to ich chyba w oborze uczyli!
Pan się ożywił:
- A pani nic nie mówi! Od piątej tu jestem! Syna przywiozłem, bo spuchł po lekach. I to jak! Jak debil wyglądał! Język spuchnięty, wywalony na wierzch, dusił się, a oni mi tu CZEKAĆ każą!! Jak się wk...łem, to po godzinie lekarz się znalazł i zaraz go do kroplówek podłączyli!
- Uroczo! Nie ma to jak se pochorować w naszej okolicy!
Do rozmowy przyłączyła się pani:
- W tym miesiącu piąty raz tu jestem. Chyba mi kartę stałego klienta dadzą. Najpierw z mamą, potem z teściową, z mężem dwa razy. I teraz też z nim. W sumie pięć razy w grudniu! I zawsze tak samo - zero informacji, nic nie wiadomo, niegrzecznie poczynając od rejestracji. Dobrze, że chociaż lekarze w miarę sympatyczni... 
- To jakieś preferencje powinna pani mieć - bez kolejki czy coś? Albo dopłaty od NFZ?
Popadliśmy w zamyślenie. Każdy w swoim, ale jakże nam wszystkim tam obecnym klimacie...
Chwilę milczenia przerwał nagle pan od spuchniętego syna i z takim tępym wzrokiem wbitym w przestrzeń wygłosił wiekopomną kwestię:
- A ja takiego zajebistego karpia usmażyłem!
To był po prostu  wentyl bezpieczeństwa! Spojrzeliśmy na siebie i ryknęliśmy zdrowym śmiechem :-D
A potem to się nam zrobiło całkiem wesoło i świątecznie ;-)
Opowieść goniła opowieść, śmiechowo nam było do tego stopnia, że jak zadzwonił mój małż, to odbierając telefon z rozkosznym chichotem zapytałam:
- No co tam??
Po drugiej stronie zapadła chwila ciszy, po czym usłyszałam chrząknięcie i słuszną uwagę:
- No właśnie to JA chciałbym wiedzieć CO TAM?
Ogarnęłam się szybko i poinformowałam męża, że nasze dziecię jest właśnie karmione. Znaczy w żyłę jej dają. I będą tak dawać cztery razy. Jest szansa, że będzie żyć, że krew jej wzięli na badania i że trza czekać, aż odczepią od życiodajnych płynów na stojaku. I że na noc wrócimy do domu. Obiecałam dzwonić "jak coś".
Bo oprócz radosnych pogadywań, sprawdzaliśmy cyklicznie i na zmianę, co się dzieje z naszymi najbliższymi.
Mimo blokad personelu medycznego ;-)
Tak więc, jak wspomniałam, Joanna była dokarmiana dożylnie.
 


Mąż pani czekał na tomograf (odśnieżał, poślizgnął się, uderzył w głowę i stracił pamięć...). 
Syn pana, jako i Aś zasysał "normalność" przez wenflon i rurkę.
Pan opisał nam to obrazowo:
- No normalnie jak naćpany! :-DDD Leży, głupio się uśmiecha, oczami przewraca i już nie jest spuchnięty!
I to on, jako pierwszy opuścił przybytek zwany izbą przyjęć.
Faktycznie - szedł zygzakiem, z miną Kubusia Puchatka ;-)
Następnie na oddział neurologii wyjechał mąż tej miłej pani.
A potem zapanowała cisza....
Nikogo nie było. Tylko Joanna, kilka osób z personelu i  ja...
Aż nieprawdopodobne!
Zwykle tam aż wrze, a tu taka cisza...
Ten stan trwał tylko pół godziny, bo potem przyjechała z zatroskaną rodziną babcia z mocną niestrawnością + cukrzyca, przyszła panna w wieku mojej Joanny również jako i ona zgięta w pół, a także pani plująca płucami po zażyciu syropku dostępnego bez recepty...
Ok. 23:20 opuściłyśmy szpital z wypisem, badaniami i receptą w garści.
Receptą, która należało zrealizować natychmiast, bo o 6:00 dziecko moje musiało zażyć lekarstwa.
Aptekę dyżurną mamy Bogu dzięki w tej samej wiosce.
aby się do niej dostać, musiałam przejechać przez trzy rondka.
Wracając, na tym drugim zobaczyłam... Policję. W ilości dwóch osobników miotających się w tę i na zad przed moją maską. Stanęłam, no bo głupio by było przejechać mundurowych na służbie z tak błachego powodu jak ich galopy po jezdni...
Inni też stanęli.
Potem jeden sobie poszedł precz, a ten drugi...
A ten drugi zapalił sobie fajkę i relaksacyjnym krokiem wszedł na środek ronda i se stanął...
I stał...
I palił...
I wszyscy stali...
I patrzyli jak on palił...
Pierwsza ocknęła się Aś:
- I będziemy tak tu stać do zasranej śmierci...
- Nie! Jadę! Pierwsza! Chociaż nie ja powinnam. W nosie! Chyba mam zwidy z zaspania, bo widzę palących policjantów na służbie na środku ronda!
- Mamo! Ja go też widzę!
- No to tym bardziej jedziemy!
Pojechałyśmy.
Policjant został. Może stoi tam do dziś...

Aś nie ma się lepiej :-/

I prawie już jej nie ma.
Nie powiem, ile waży.
Bo wcale już nie waży :-///