Wywiad z Atą (odc.1)

Lucek przeprowadził dziś wywiad z Atą.

Lucek (L) - Na początek wypada się przywitać. N'est-ce pas?
Ata (A) - O! Poliglota mi się trafił! Si, mon chat :-)
L: Cieszę się, że znalazłem człowieka na mniej więcej  moim poziomie intelektualnym.
A: Mniej, czy więcej?
L: Przemilczę... Wiem, że mój Wielki Brat Fryderyk czasami pisze na twoim blogu.
A: Zgadza się. Jak nie widzę ;-)
L: Sprawa wzroku to dla mnie temat dość drażliwy, więc może go póki co pomińmy?
A: Spoko! Do środy masz carte blanche :P
L: Dobrze, że się rozumiemy w tej kwestii... A więc ja jestem inny i nie będę uprawiał partyzantki na twoim blogu, tylko co czas jakiś przeprowadzę  tobą wywiad pro publico bono. Co ty na to?
A: Spoko.

L: Spoko... Boszsz! Co za język gminu! Ale revenons a nos muotons... Dręczy mnie podstawowe pytanie...
A: Zadaj mi je więc!
L: Dlaczego się zatrzymałaś i mnie wzięłaś? Nie pamiętam z tamtego dnia za dużo, ale to jedno wiem.
A: A bo ja wiem? Leżałeś taki skulony przy krawężniku. Zagubiony, niczyj, niechciany... A może dlatego, żeś stuknięty, jako i ja :P
L: Pffff! Stuknięty! Też coś! Ze wszystkiego sobie zgrywy robisz?
A: Nooo... Raczej tak :-D

L: To może nie będę się wgłębiał w temat - tak na wszelki wypadek i od razu przejdźmy do kolejnego pytania.
A: Na nic innego nie czekam :-)
L: Podobno zawiozłaś mnie do weterynarza i nie uśpiliście mnie. Dlaczego? Przecież nie rokowałem!
A: Jesteś kotem oświeconym (chociaż stukniętym w mózg)  i wiesz, że póki życia, póty nadziei...
L: No coś tam mi się o uszy obiło...
A: Hehehehe! Obiło ci się! ZDERZAKIEM!

L: Przemilczę tę niestosowną uwagę i przejdę do następnego pytania. Co pomyślałaś, jak zadzwonił wet i powiedział ci, że żyję, że jem, że chodzę, że jestem ozdrowieńcem?
A: Tego nie umiem opisać słowami. To po prostu poczułam w sobie. Radość, taką niewymierną. Niedowierzanie, chociaż nie mogłam nie wierzyć weterynarzowi. Szczęście. Euforię, że warto było spróbować, że śliczny kociak zmarnował już jedno z dziewięciu żyć, ale się nie dał i osiem ciągle przed nim!

L: Właśnie. Śliczny, rasowy... A jakbym był zwykłym dachowcem?
A: Lucuś! Nawet jakbyś był zapchlonym, starym i ślepym kundlem, nie zostawiłabym cię tam, przy tym krawężniku!

L: Ekhem... No dobra... Przywiozłaś mnie do domu i wiem, że Fryderyk nie był zachwycony. Dlaczego?
A: Bo wdarłeś  się w jego enklawę jedynaka. Do dnia twojego przybycia był niepodzielnym władcą i księciem ogoniastym. Zajmującym miejsca, do tej pory jedynie jemu przynależnych.
 
L: A bo ja ciągle dotyku i miękkości byłem spragniony. Nawet jeśli ta miękkość, to były chude nogi Chudej...

A: I głównie spałeś, albo jadłeś. Nie, nie jadłeś - ty ŻARŁEŚ! Jak smok!
L: Spożywałem, jeśli już. A, że szybko i wszystko, to tylko przez grzeczność.
A: Tjaaa. Wyjątkowo grzeczny w tej kwestii kot mi się trafił!

L: Pozwolisz, że pominiemy twoje dywagacje i zadam kolejne pytanie. Kiedy odetchnęłaś z ulgą?
A: Jak do stałego repertuaru (jedzenie i spanie) dołączyłeś zabawy i szaleństwa.

L:O matko wszystkich kotów! Co to za makabryczne zdjęcie?? Przecież wiesz, że no cierpię być fotografowany!
A: Wiem! To widać w oczach twych:

L: Bo mi jeszcze owłosienie nie odrosło na lewej kończynie. I głupio tak się pojawiać między ludźmi cywilizowanymi!

A: Jakbyś o tym nie powiedział, to nikt by nie zauważył!

L: Ja swoje wiem! Kolejne pytanie. Dlaczego na dwór wychodzę jedynie pod waszym ścisłym nadzorem, a Fryderyk kursuje w tę i z powrotem, jak chce?
A: Bo jeszcze się boję, że się zgubisz, że poleziesz gdzie nie potrzeba. I nie słuchasz się! Jesteś samowolny, krnąbrny i uparty jak mulica papieska!

L: Bo taki mam charakter! To jest wpisane w moją rasę: syjam tajski! I żadne nakazy i zakazy mnie nie interesują! I w związku z tym nasuwa mi się kolejna pytanie: dlaczego mnie nie obdarłaś ze skóry, jak rąbnąłem ci kordonek z nawleczonymi koralikami, sprułem rozpoczętą bransoletkę, oraz pokryłem cały dół domu (salon, korytarz i kawałek kuchni) rozciągniętym kłębkiem kordonka w kolorze białym?
A: A co by to dało? Się stało. Moja wina, że przyzwyczaiłam się do kota KULTURALNEGO I WYCHOWANEGO (mam na myśli Fredzia), który już wyrósł z kradzieży moich artefaktów. Powinnam była schować do pudła robótki i tyle. Teraz już to wiem :-D
L: Znaczy, że cię WYCHOWAŁEM??
A: Apage, satanas! To ja ciebie mam wychować!
L: No cóż... Powodzenia! :-P

A: Nie wkurzaj mnie! Kolejne pytanie, s'il vous plait!
L: Avec plaisir! Co we mnie lubisz?
A: Jak skupiasz wzrok na czymkolwiek, co nie jest np. palcami od nóg Chudej, warkoczem Ani, moją koszulą nocną, moimi rękami, włosami itp itd!



L: Wolisz, jak się skupiam na obiektywie Chudej?
A: Zdecydowanie! Jak nie strzelasz focha, to całkiem przystojnie wychodzisz:


L: Bo ja ogólnie przystojny jestem! Co jeszcze lubisz?
A: Jak się przytulasz do mnie całym ciepłym, ciałkiem. Jak mi pomagasz przy pracach domowych. Nawet jeśli przez ciebie trwają dwa razy dłużej. Lubię cię dotykać, bo mówisz tak fajnie "mrriiiii?". No i lubię, jak sobie leżysz koło mnie, jak "nic nie robię".
L: znaczy, jak coś dłubiesz? Ja też to lubię! Zwłaszcza, jak mi się niteczki przed nosem tak szybko przesuwają! No normalnie muszę je łapać!!
A: A ja NORMALNIE tego nie LUBIĘ!

L: A wiesz, czego ja nie lubię?
A: Nie.
L: Zdjęć zrobionych w sytuacji intymnej, jak zabawa z wami! Takich jak to:


A: Nie licz na to, panie hrabio, że takich więcej nie będzie! Jesteś zbyt fotogeniczny, żeby ci tak łatwo odpuścić! Ba! Powiem więcej: kiedyś się wkurzymy, to opublikujemy zdjęcia z tego, jak dręczysz swojego kochanego, starszego Wielkiego Cierpliwego Brata Fryderyka! I ciekawe, czy dalej będziesz zgrywał księcia, co to "bułkĘ przez bibułkĘ" :-P

L: Kończę wywiad! Jesteś słabym dyskutantem! FOCH!
A: Foch? Nic nowego, jeśli o ciebie chodzi, LUCYFERIUSZU!