Czubek z certyfikatem

Wakacje zaczęły się, jak każdy zdążył zauważyć, kilka tygodni temu.
Powodów do radości z prawie dwumiesięcznej laby jest sporo.
Ale szczególnie jeden mnie nęcił - nieograniczony czas spania!
O tak! To jest to, co tygrysy lubią najbardziej!
-Żaden budzik nie będzie mnie zrywał bladym świtem o porze odpowiedniej dla piekarzy - myślałam sobie.
Jednak rzeczywistość przerosła oczekiwania. A może oczekiwania przerosły rzeczywistość?
Nie potrafię tego rozgryźć, bo jestem notorycznie niedospana.
Powód?
Przytoczę tylko kilka, bo więcej spowodowałoby totalne zatkanie bloga długością tekstu ;-)


Pewien wieczór.
Kładę się spać zmęczona jak pies Pluto po nocnej zmianie i mam ambitny plan spania do oporu.
Taaaa.... Jassssne...
Godzina 4 rano. Budzi mnie łomot, wrzask i wściekłe skrzeczenie.
Cóż się stało?
Sroka przypuściła frontalny atak na parapet. A dokładnie na jeden błyszczący w świetle porannego brzasku gwoździk...
Po dwóch takich porannych pobudkach wzięłam farbę i zamalowałam rzeczonego zabójcę mojego snu. Tzn. gwoździk pomalowałam - nie srokę ;-)
-No! Spokój - pomyślałam zadowolona.

Yhy! Owszem.

Do 5 rano dla miłej odmiany.

Śpię w najlepsze i nagle:
PIIIIIIIIIIIIIIIIIIIISK i cisza...
Wyskoczyłam z łóżka z sercem w gardle i na balkon. Mordują kogoś, czy co?? Trza z odsieczą gnać, czy na 112 dzwonić?
Nieeee...
Nic z tych rzeczy.
Do sąsiadów przyjechała w odwiedziny córka z wnuczką.
Dziecię około dwuletnie komunikuje się ze światem zewnętrznym m.in. za pomocą pisku.
Częstotliwość dźwięku jest tak wysoka, że tnie gałęzie jak żyleta ;-)
Widać dziadkowie w desperacji wystawili wnusię na ogród, a sami próbowali jeszcze przydrzemać ;-)


Kolejna noc...
Zasypiam... Jak miło...
Świerszcze grają na potęgę, przez na szeroko otwarte okno wpada ożywcze, nocne powietrze...
I nie tylko!!!
Komary też!
Armia cała się zmówiła i napadła mnie jak cichociemni pod osłoną nocy!
Nie wiedziałam co w pierwszej kolejności mam z siebie zedrzeć: nogi, czy ręce.


Inna noc:
Psy dziamią u sąsiadów. Na co? A ja wiem? Na cokolwiek. Ot - sztuka dla sztuki. Żeby paszczory powietrzyć.
Następnego dnia sąsiadka opowiada komuś przez telefon:
-Wiesz? Mam dwa psy. Jednego na przechowaniu, a drugi mi się przybłąkał. Jak one mnie pilnują! Jeden szczekał na dworze, a drugi w przedsionku. I tak całą noc! Mądre jakie!

$@*&^%!$^ jak cholera mądre!!!

Kolejną noc psy spędziły w domu, ale sąsiadek niestety nikt nie pozbawił swobody i dokładnie o godzinie 0:06 rozpoczęły konwersację. Nie darły się wprawdzie jak wspomniana wcześniej dziecina, ale w nocy głos się niesie jak ta lala!
Z jękiem schowałam głowę pod poduszkę i jasiek, tak więc nie wiem o czym rozmawiały. Docierały do mnie jedynie przytłumione dźwięki, nie słowa.
Następnego dnia tata poradził mi, żebym w przyszłości po prostu przyłączyła się do rozmowy.
No jest to jakiś pomysł ;-)


Jak mi się już uda zasnąć, to śnią mi się różne dziwolągi.
Może nie będę opisywać poszczególnych snów, bo jakby je poczytał jakiś psychiatra, to natychmiast przyśle pod mój dom smutnych panów z kaftanikiem o zbyt długich rękawkach ;-)
Jako przykład posłuży jedno senne pogrążenie (żeby się bardziej nie pogrążać w Waszych oczach ;-))

A więc śpię i śnię...
I to jak pięknie!
Ba! Romantycznie tak więcej!
Otóż leżę ja sobie na miękkim łożu. Wokół mnie walają się w artystycznym nieładzie płatki róż...
Pachnie kwiatami (i kiczem ;-)).
U wezgłowia tegoż ukwieconego legowiska klęczy facet.
Przystojny jak młody Bóg!
I to męskie cudo wpatrzone we mnie jak obrazek, szepce mi wprost do ucha głosem namiętnym i przystojnym jako i on:
-Achhhhh! Jaka jesteś piękna! Ślicznie pachniesz... Cudownie wyglądasz... Jak marzenie... Uwielbiam cię... IDŹ ZRÓB SIUSIU!!!
No wiecie państwo???!!!
TAKIE zakończenie, po TAKIM początku??
Nie tak miało być do licha!!
Obudziłam się zbulwersowana. Jak on mógł tak mi przyziemnie po fizjologii pojechać??
No i jak tu dalej spać po czymś takim??


To tylko kilka przykładów moich "białych nocy".
Stwierdziłam, że koniec z tym!
Czas na odczynianie uroków!
Trzeba sobie machnąć coś na sen!
I uszyłam Śpioszki

Czujnie dwie, bo ta z długimi włosami została zaanektowana przez Anię.
Ruda jak łatwo się domyśleć jest moja ;-)
Wiem, że klasyczne Śpioszki powinny mieć zasłonięte łapką buźki i trzymać poduchy, ale ja wyszłam z założenia, że:
po pierwsze: to ja mam zasnąć za sprawą laleczki, więc poduchy im nie potrzebne
po drugie: wcale nie chcę, żeby mnie teraz dla odmiany budziło czyjeś ziewanie ;-)

Na fotce powyżej moja pani Kocica, która była uprzejma też się przyłożyć do mojego chronicznego niewyspania.
Otóż dziś rano zerwała mnie z łóżka wrzeszcząc pełnym oburzenia głosem, bo w misce wg niej było za mało jedzenia.
Tzn. było płasko, a ona lubi jak jest z czubem... Inaczej nie chce jeść.
Jak tak dalej pójdzie, to ja sama zostanę czubem z certyfikatem ;-)
Dziś próba generalna laleczki nasennej typu prawie voodoo ;-)