Siedem razy "Pe"

Zakładając kilka lat temu bloga, miałam  jednoznaczne przesłanie - robótkowy ma być!

Prywata życiowa tylko mimochodem może ewentualnie się przewijać między wierszami.

Życie jednak zweryfikowało moje założenia .

W myśl znanej zasady:

Chcesz rozśmieszyć pana Boga? Opowiedz mu o swoich planach ;-)

Tak więc, jakoś tak się porobiło, że ostatnio robótki poooooszły się kochać.

Znaczy na blogu ich nie ma.

Bo ogólnie występują ;-)

Mało ich o tej porze roku, bo jednak ogród ma swoje bezwzględne wymagania i prawa.

Kocham to gmeranie się w glebie, kopanie, pielenie, sadzenie, przesadzanie i wydzieranie chwastom kolejnych połaci cennej ziemi pod nowe uprawy.

Uwielbiam padać wieczorem na umorusaną ziemią twarz, w poczuciu doskonale spełnionego obowiązku.

Ale robótki stricte klasyka gatunku też lubię. i się nie wzdragam ;-)

Tak więc kiedy dostałam Pierwszą, Prawdziwą, Patchworkową Prośbę Poduszkową  Pana Pepe, z przyjemnością przystąpiłam do jej realizacji.

Ale i z duszą na ramieniu!

Bo poducha miała być na Dzień Mamy.

Więc obciążenie i odpowiedzialność dość duże dla początkującej paczłorkary.

Ale chyba dałam radę, bo Pan Pepe przyznał mi się, że ma ochotę NIE dać podusi mamie własnej, tylko używać jej pod czerepem własnym :-D

Ufff!

Więc chyba nie wyszło najgorzej.

Znaczy mogło być zapewnie lepiej. 

Zastosowałam odwrotną aplikację. Serce miałam w planach typu crazy patchwork, ale zawirowania w związku ze znalezieniem pewnego kocurka na ulicy, zmusiły mnie do weryfikacji planów i serce jest szyte z całości materiału.

Powinnam je przepikować jasną, nierzucającą się w oczy nitką, ale... 

Emocje mnie poniosły ;-)

Reasumując: jestem zadowolona z efektu, chociaż w samouwielbienie nie wpadłam ;-)

Podusia spodobała się (jak już wspomniałam) zamawiającemu.

I mam nadzieję, że również i mamie wyżej wspomnianemu przypadła do gustu :-)

Ps:  jak coś, kolejne robótki czekają na przypływ mojej weny fotograficznej ;-)