Once upon a time...

Czyli dawno, dawno temu na FB zachwyciłam się szalem...

Robionym przez jedną z uczestniczek Spotkań Robótkowych On Line. Czarny, ażurowy, magiczny...
Napisałam pod zdjęciem całkiem zwyczajny (wg. mnie) komentarz i nagle dostaję wiadomość od twórczyni, że ten piękny szal jest dla mnie!
Znaczy jak chcę, to będzie dla mnie!!

O dżizas! Jakbym miała nie chcieć??

Ale tak za free? Na piękne oczy (w awatarze)??

Zaproponowałam Ewie wymiankę.
I się zgodziła. Wybrała sobie coś frywolnego. W sensie naszyjnik.
Kwestię kolczyków wycisnęłam z niej niejako w gratisie ;-)
Podobało jej się kilka moich twórczości radosnych.
Więc na tej bazie stworzyłam coś nowego i zaczęłam dziobać.

Tyle, że Ewa popełniła pewien duży błąd. Napisała mi ta dobra kobieta, że mam się nie spieszyć z wykonaniem, bo ona i tak dopiero w okolicach jesieni przyobleka się w biżu.
I po co to pisała mi na początku maja?? No po co ja pytam??
Szal dawno u mnie. Spełnia swoją rolę. A ja w lesie byłam i to głębokim!
Tylko kilka powtórzeń wzoru naszyjnika na igle, a szal od dawna mnie otula w chłodne wieczory. I to jak otula!
Jest miękki, ciepły, przytulny i mega duży! Jak pled! Niestety, nie umiem zrobić mu przyzwoitych zdjęć. Jak się naumiem, to na pewno nie omieszkam się pochwalić tym cudeńkiem.
Póki co, mogę jedynie pokazać Wam co zrobiłam Ewie (W KOŃCU!!!) w ramach wdzięczności i wymianki:


Tak jak pisałam wyżej: wzór wymyśliłam sama, ale wcale się nie zdziwię, jak się okaże, że on już istnieje.
Bo frywolitki są tak powtarzalne i łatwe do wymyślenia, że nie sposób stwierdzić, kto pierwszy właśnie TAK posupłał kordonek :D
Mam nadzieję, że Ewa będzie zadowolona. Przynajmniej w jednej setnej, jak ja, z szala od niej.
Jak myślicie? Spodoba jej się??