Duch - opowieść trzecia (tryptyk)

Zaznaczam, że pisałam to już wcześniej - w listopadzie

1.
Było to jakiś miesiąc temu
Działałam sobie w kuchni smażąc na obiad wątróbkę. W pewnym momencie usłyszałam za plecami jakiś dziwny dźwięk. Obejrzałam się i zobaczyłam, że jeden z obrazków wiszących na ścianie już nie wisi, tylko leży na stole. Pomyślałam sobie, że to trochę dziwne, bo haki w ścianę mam uczciwie wkręcone i nie ma możliwości, żeby się urwały (no chyba żebym słonia powiesiła).
Podeszłam i stwierdziłam, że hak tkwi jak tkwił, a obrazek chyba sam polewitował na stół... Zawieszka na obrazku też była w całości. Powiesiłam. W tym momencie usłyszałam lekką eksplozję z patelni - wątróbka mimo, że smażyła się na małym ogniu pękła z hukiem rozbryzgując dookoła gorący olej... Gdyby nie obrazek, nieźle bym wyglądała - poparzona i do tego w wątrobiane cętki

2.
Dwa dni później, w niedzielę - również w kuchni (to takie moje środowisko naturalne ). Robiłam poranną kawę. Ponieważ oboje z mężem pijemy rozpuszczalną, do kubków wlewałam wodę gorącą, ale nie wrzątek. I teraz meritum sprawy: nie wiem dlaczego i jak znalazłam się jakieś pół metra od szafki... I jakby z małym opóźnieniem kubek z moją kawą pękł z hukiem na pół! Równiutko! Jakby go coś ciachnęło nożem Kawa chlupnęła dookoła jak bure morze i spłynęła smętnymi łzami na podłogę...
Nie wiem co mnie odciągnęło. Nie poczułam. A jasnowidzem nie jestem i nie przewidzę kiedy jaśnie pan kubek będzie uprzejmy trzasnąć
Najważniejsze, że mnie nie poparzyło, bo mimo, że to nie był war, to jednak trochę tych celsjuszy w kubku było.

3.
To było w ostatni poniedziałek. Dokładnie 24.11. Miałam wolny dzień i nie poszłam do pracy. Po śniadaniu, tradycyjnie zrobiłam sobie kawę (tym razem kubek nie pękł ) i z kubasem w garści pomaszerowałam w kierunku mojej palarnio-pracowni na poranną kawkę zagryzaną papieroskiem. Idąc muszę przejść przez pokój. Stoi tam komoda, a na jej dwóch przeciwległych brzegach kwiaty - takie szable (nie pamiętam nazwy),
Obok komody, nieco wysunięty do przodu stoi fotel.
Tego dnia jeden z kwiatów nie stał na swoim miejscu. To znaczy doniczka jak najbardziej. Z ziemią. Kwiatki natomiast stały sobie w równiutkim szeregu oparte o fotel. Żadną miarą nie mogły same tak się ustawić - musiały by lecieć na ukos, do przodu. Ziemi na komodzie prawie nie było. Między meblami też nie. Natomiast przed fotelem i owszem... Miałam co sprzątać. Myślałam, że może mój mąż zebrał rozpizgnięte zielsko przed wyjściem do pracy i ustawił je tak, żeby ich nie stratować przy wyjściu z domu. Kiedy wrócił z pracy zagaił rozmowę:
-Widziałaś rano te kwiatki?
-Nie, no skąd! Same się sprzątnęły...
-No tak. Głupio pytam.
Przez grzeczność nie zaprzeczyłam
-A właśnie! Czy to ty je ustawiłeś tak wzdłuż fotela?
-No właśnie nie... One tak stały jak przyszedłem rano.

Później dziecko starsze też mnie pytało o kwiaty, bo na niej też zrobiły wrażenie tak sobie stojąc i czekając nie wiadomo na co...

Ciekawe, po co je mój duch wyciągnął z doniczki? Zasugerował, że może wreszcie pora w końcu je przesadzić w nową ziemię, bo przymierzałam się do tego już hmmmm... ponad rok