Światełko w tunelu

Dziś na multiply wrzuciłam takie oto opowiadanko:

Przypomniała mi się dziś pewna historyjka. Cokolwiek dziwna, ale i śmieszna w końcowej fazie...

27.02.2007
Pamiętam tę datę doskonale. Czekałam na ten dzień całe długie siedem miesięcy. Cóż to za dzień? No cóż... Dzień rzeźni niewiniątka, a mówiąc po polsku: tego właśnie dnia miałam mieć operację na kulasa .
Rano, po spokojniutko przespanej w szpitalu nocy (stopery miałam w uszach), poszłam do dyżurki pielęgniarek, żeby mi pomalowały jodyną nogę przeznaczoną na rzeź. Standardowo zapytały mnie trzy razy, która to ma być noga i przystąpiły do dzieła. W trakcie upiększania kopyta pogadywałam sobie z miłymi paniami, a mój wzrok padł na szafkę z wielkim czerwonym napisem: ZESTAW REANIMACYJNY. Nie byłabym sobą, gdybym nie zapytała:
-Czy to kiedykolwiek było używane?
-Na tym oddziale? - pielęgniarki roześmiały się radośnie - Nigdy!
-No to ja będę pierwsza - rzuciłam sobie lekko, acz bezmyślnie...
-Akurat!! Hehehe!! Nie ma takiej możliwości!

Kilka godzin później leżałam sobie plackiem pełna błogości i zadowolenia na sali ogólnej wraz z sześcioma innymi paniami. Czułam się jak w niebiesiech
No bo raz, że miałam już z głowy, dwa: po rekonwalescencji miało być fajnie, trzy: nic nie musiałam, cztery: żarełko sobie kapało bezpośrednio do żyły (szczęką nie trzeba ruszać, a głodu się nie czuło). No i ogólnie fajnie jest!!
Jako iż w pozycji horyzontalnej nie da się haftować, czytałam sobie moją ukochaną Monikę Szwaję i czułam się kobietą luksusową .
Reszta pań z sali ekscytowała się losami bohaterów serialu "M jak miłość" .
Nagle ten mój błogostan został lekko zakłócony...
Poczułam, że coś dziwnego się dzieje z moimi nogami... Jakby drętwiały, czy coś...
Trochę się zdziwiłam, bo lewą mogłam czuć, ale prawą? Niemożliwe! Przemknęło mi przez głowę coś o bólach fantomowych, ale przecież nikt mi nogi nie uciął do diabła!! Chyba nie uciął... Przecież wiem co robili, bo widziałam!!
Ale na wszelki wypadek pomacałam prawą stronę - tam gdzie powinna być noga i była.
Dziwne uczucie drętwienia dalej sobie było... Postanowiłam zignorować. Czytam dalej... Po krótkiej chwili poczułam, że to drętwienie przesuwa się coraz wyżej i wyżej...
A ja dalej konsekwentnie olewam....
Do czasu. Książka sama wypadła mi z rąk!
-O szlag! Chyba nie jest ok!
Resztką silnej woli sięgnęłam po dzwonek. Pielęgniarka przybiegła w błyskawicznym tempie:
-Co się dzieje?
-Nie mogę oddychać - wycharczałam jakoś i....
Fajnie mi się znowu zrobiło - cieplutko, ciemno i cichutko...
Ostatnią rzeczą, jaką usłyszałam był jakiś podniesiony męski głos:
-Wyłączcie ten cholerny telewizor, bo serca nie słyszę!
Chciałam powiedzieć, że to możliwe, bo ja nie mam serca, ale nie chciało mi się
I teraz dziwna część opowiadanka:
Znalazłam się w tunelu... Tak, tak! Tym "słynnym" jak sądzę. I faktycznie gdzieś tam, het przed sobą widziałam światło i zaczęłam iść w jego stronę - odruchowo. I nagle, przypłynął do mnie głos... Nieeee! Nie z niebiesiech! Bynajmniej...Był to głos mojej starszej córki, która żegnając się ze mną poprzedniego dnia powiedziała:
-Mamo! Jak byś była w tunelu, to nie idź do światła!!
Obiecałam, że nie polizę.
A więc zatrzymałam się w pół drogi i z żalem stwierdziłam:
-Kurcze! Obiecałam! No szlag! Muszę wracać!
Wróciłam...
Pierwsze słowa, które usłyszałam:
-Mamy ją!
Bardzo niechętnie uchyliłam oko i zobaczyłam... męski zegarek!
-Ale nas pani wystraszyła! - powiedział zegarek, a właściwie jego właściciel - na tym oddziale jeszcze tego nie było!
Posiedział jeszcze chwilę, aż zaczęłam się różnić barwą od poduszki i poszedł...
Na sali panowała cisza...
Nagle ozwał się jakiś głos:
-No tak! Wyłączyć telewizor to było komu, ale włączyć to już niełaska!!
Jedna z pań poczłapała do okienka na świat, włączyła przy aplauzie pozostałych.
I co zobaczyły???
NAPISY KOŃCOWE!!
I kolejna kwestia, tym razem wygłoszona ze złością:
-No tak! Już koniec!! A taki dziś był ciekawy odcinek!!
Skuliłam się pod kołdrą ze strachu myśląc, że jak nic w nocy mnie poduchą zatłamszą w ramach zemsty za zmarnowany film.
A potem pomyślałam:
-I co to za wdzięczność?? Ja im funduję "Na dobre i na złe" life, a one tak nie doceniają mojego poświęcenia!
I bądź tu człowieku kreatywnym!!!